Ο Γιώργος Πολυράκης είναι ένας πολυαγαπημένος συγγραφέας, που έχει το ταλέντο να συνθέτει ιστορίες με αποχρώσεις αλλοτινών εποχών, και οι πρωταγωνιστές των βιβλίων του χαρακτηρίζονται για τους κρυστάλλινους χαρακτήρες τους. Ο χειρουργός που σέβεται τον απλό αναγνώστη, ο λογοτέχνης που η γραφή του υπηρετεί αξίες, όπως τον σεβασμό και την καλοσύνη, ο άνθρωπος που του αρκούν δυο αθώα παιδικά μάτια για να χαμογελάσει, φιλοξενείται σήμερα στα «Πρόσωπα».
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Κύριε Πολυράκη, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και γι’ αυτή την μεγάλη ευκαιρία που μου δίνετε να συνομιλήσω μαζί σας. Αρχικά θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για τη ζωή σας.
Κυρία Δούλη, σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη και για την ευκαιρία που μου δίνετε να επικοινωνήσω μέσω υμών με τους αναγνώστες μου.
Αρχίζω λέγοντας ότι γεννήθηκα σε ένα ορεινό χωρίο της επαρχίας Σφακιών, στους πρόποδες των Λευκών Ορέων. Αυτοκίνητο πήγε στο χωρίο μου το… 1987. Δεν θυμάμαι να έζησα ποτέ ως παιδί, επειδή από επτά- οκτώ χρονών δούλευα σκληρά την περίοδο των διακοπών, βοηθώντας τον κτηνοτρόφο πατέρα μου. Αυτό αποτελούσε μια συνηθισμένη κατάσταση για όλα τα παιδιά της ηλικίας μου και είχαμε συμβιβαστεί μ’ αυτήν. Θυμάμαι που μου έλεγε η μητέρα μου στα επτά μου: «Του χρόνου που θα είσαι άντρας οκτώ χρόνων θα πηγαίνεις μόνος σου στη χώρα να φέρνεις αλεύρι». Η χώρα ήταν σε απόσταση 4-5 ωρών με τα πόδια και έπρεπε να περάσεις από δύο φαράγγια, μ’ ένα γαϊδουράκι φορτωμένο ένα σακί αλεύρι. Θυμάμαι που της έλεγα: «Όταν θα είμαι άντρας οκτώ χρόνων, θα έχω τουφέκι;». Βλέπετε, όλοι οι μεγάλοι κρατούσαν τουφέκι βγαίνοντας από το σπίτι τους, άλλωστε τα όπλα στα Σφακιά είναι ένα… εξάρτημα απαραίτητο στον κάθε άντρα. Η μάνα μου, με κοίταζε και μου απαντούσε αυστηρά – μα και τρυφερά συνάμα: «Όχι, ποτέ δεν θα έχεις τουφέκι. Εσύ θα μάθεις γράμματα», «Οι άλλοι άντρες έχουσι…», απαντούσα εγώ, «Οι άλλοι άντρες κατέχουσι γράμματα», μου έλεγε εκείνη…
Να απαντήσω τώρα στις ερωτήσεις σας.
Kύριε Πολυράκη, οι αναγνώστες σας στην κυριολεξία μαγεύονται με τις ιστορίες των βιβλίων σας. Ένας από τους λόγους είναι ίσως και οι χαρακτήρες που επιλέγετε και που δεν συναντάμε συχνά σε βιβλία σήμερα. Θέλετε να μας πείτε πώς επιλέγετε τους χαρακτήρες των ηρώων σας;
Οι ήρωες που επιλέγω στα βιβλία μου είναι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, γύρω μας, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Απλώς περιγράφοντάς τους ξοδεύω χρόνο προσπαθώντας να διεισδύσω στην ψυχή τους, να σκεφτώ όπως θα σκέφτονταν σε συγκεκριμένη στιγμή και περίπτωση και περιγράφω αναλόγως τις αντιδράσεις τους.
Πώς προκύπτουν οι ιδέες για να γράψετε τα βιβλία σας;
Μπορεί από ένα τυχαίο γεγονός ή από κάτι που διάβασα, όπως έγινε με τη Δωροθέα ντε Ροπ και το ομότιτλο μυθιστόρημα. Πολλές φορές η έμπνευση χτυπάει την πόρτα τής σκέψης εντελώς απροειδοποίητα, μπαίνει μέσα αθόρυβα κι απλώς δεν ξαναβγαίνει.
Τί θα θέλατε να προσφέρουν τα βιβλία σας στον αναγνώστη;
Κάποιες ώρες ψυχαγωγίας. Με τα ιστορικά μυθιστορήματα και κάποιες γνώσεις που δεν τις αποκτήσαμε ποτέ στα μαθητικά ή φοιτητικά χρόνια. Ίσως και την ευκαιρία να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Η συγγραφή πώς προέκυψε στη ζωή σας; Υπήρχε κάποια εσωτερική ανάγκη που σας ώθησε; Θέλετε να το μοιραστείτε μαζί μας;
Αγαπούσα το γράψιμο από τότε που ήμουν μαθητής, το ένιωθα ως εσωτερική ανάγκη κι όταν έγραφα αισθανόμουν μια πληρότητα ασύνορη. Το γράψιμο με γέμιζε, ήταν το οξυγόνο μου, έγραφα περιστασιακά όμως, επειδή είχα άλλες προτεραιότητες (φοιτητής, ειδικότητα, μετεκπαίδευση στο εξωτερικό, πολλή δουλειά στο νοσοκομείο, κ.λπ.). Τότε που άρχισα να γράφω συστηματικά φαίνεται ότι είχε φτάσει η κατάλληλη ώρα.
Ποια η σχέση σας με το βιβλίο;
Λάτρευα το βιβλίο από τα μικράτα μου. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι τής ζωής. Κρατώντας ένα βιβλίο, του συμπεριφέρομαι με τόση προσοχή που αγγίζει την τρυφερότητα. Το αισθάνομαι σαν να έχει ψυχή.
Ποιες είναι οι λογοτεχνικές επιρροές σας;
Οι μεγάλοι, κλασσικοί συγγραφείς, που είναι πάντα διαχρονικοί. Έργα που με άγγιξαν και με επηρέασαν είναι: «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Καζαντζάκη, «Η Πείνα» του Κνουτ Χάμσουν και το ποίημα «Αν» του Κίπλινγκ.
Είστε Ιατρός Χειρουργός, Συγγραφέας και για λίγο ερασιτέχνης δημοσιογράφος, σε ποια από τις ιδιότητες θα εντάσσατε τον εαυτό σας;
Είμαι χειρουργός και συγγραφέας. Είναι δύο μεγάλες μου αγάπες και δεν ξεχωρίζω τη μία από την άλλη. Με γεμίζουν το ίδιο και μου δημιουργούν έντονα το συναίσθημα της προσφοράς, κάτι που είναι υπέροχο.
Πείτε μας, κύριε Πολυράκη, υπάρχει σχέση ανάμεσα στην πένα και το στηθοσκόπιο;
Φαίνεται ότι υπάρχει. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι γιατροί – λογοτέχνες. Μεγάλοι δεινοί λογοτέχνες ήταν γιατροί. Η ελληνική εταιρεία ιατρών λογοτεχνών έχει περισσότερα από τριακόσια μέλη. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι πολλοί γιατροί είναι άνθρωποι με πολλές ευαισθησίες. Το γράψιμο σε αποφορτίζει από αυτά που βιώνεις καθημερινά.
Διαμορφώνει χαρακτήρες και προσωπικότητες ο συγγραφέας με το έργο του;
Πιστεύω πως ναι. Αναμφίβολα διαμορφώνει. Γι’ αυτό και η ευθύνη τού συγγραφέα απέναντι στον αναγνώστη του είναι πολύ μεγάλη.
Επικρατεί η άποψη ότι οι Έλληνες σήμερα δεν διαβάζουν και δεν ασχολούνται με τη λογοτεχνία. Εσείς συμφωνείτε μ’ αυτό;
Δεν είμαι μηδενιστής για να πω ότι δεν διαβάζουν. Δεν συμφωνώ μ’ αυτήν την άποψη, ασφαλώς και διαβάζουν περισσότερο όμως οι γυναίκες. Για το πόσο διαβάζουν όμως, σε σύγκριση με άλλους λαούς, δεν θα μπορούσα να εκφέρω υπεύθυνη γνώμη.
Πώς βλέπετε την ελληνική κοινωνία σήμερα;
Μου προκαλεί θλίψη. Οι άνθρωποι έχουν χάσει το χαμόγελό τους. Από όσα μέτρα έχουν ληφθεί, το περισσότερο επώδυνο είναι η κατάργηση των εργασιακών σχέσεων και κεκτημένων, και το χειρότερο από όλα είναι ότι οι νέοι μας δεν μπορούν να κάνουν όνειρα. Έχουν στερηθεί το δικαίωμα στο όνειρο.
Κύριε Πολυράκη, έχετε γράψει και ιστορικά μυθιστορήματα (Μακρινοί Ορίζοντες, Οι αετοί πεθαίνουν ελεύθεροι). Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Θαυμάζω τον Νέλσονα Μαντέλα, τον Γκάντι, τον Τζον Κέννεντι, τον Ελευθέριο Βενιζέλο…
Τί σημαίνει για εσάς επιτυχία;
Επιτυχία είναι το να σε αποδέχονται γι’ αυτό που είσαι ή γι’ αυτό που κάνεις.
Τί σας κάνει να χαμογελάτε;
Το πιο αβίαστο χαμόγελο μου το προκαλούν δύο αθώα παιδικά μάτια. Λατρεύω τα παιδιά.
Τέλος, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες που σας στηρίζουν πάντα; Να περιμένουμε κάτι καινούριο σύντομα;
Τους ευχαριστώ από καρδίας. Χαίρομαι να επικοινωνώ μαζί τους. Η γνώμη τους για τα βιβλία μου αυξάνει την ευθύνη μου απέναντί τους. Και ναι, στις 4 Απριλίου θα κυκλοφορήσει το καινούργιο μου μυθιστόρημα με τίτλο: «Ασυνήθιστη Πρόταση».
Σας ευχαριστώ ειλικρινά για το χρόνο σας, και σας εύχομαι δύναμη και κουράγιο για να συνεχίζετε να μας χαρίζετε μεγάλες εμπειρίες, αν κι αυτό είναι αναπόφευκτο μετά από τέτοια αριστουργήματα που μας έχετε ήδη προσφέρει. Καλοτάξιδη να είναι και η «Ασυνήθιστη Πρόταση».
Σας ευχαριστώ!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Γιώργος Πολυράκης γεννήθηκε στα Σφακιά της Κρήτης, όπου τελείωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Μαθητής γυμνασίου ακόμη ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και έγραψε δύο θεατρικά έργα που παίχτηκαν σε μαθητικές παραστάσεις. Τελείωσε την Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης του οποίου είναι διδάκτωρ. Σήμερα εργάζεται ως χειρουργός στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Το 1994 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο ΛΥΤΡΩΣΗ και το 1995 το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ και τα δύο προσωπικές εκδόσεις. Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ το μυθιστόρημα ΕΚΕΙΝΗ Η ΣΤΙΓΜΗ. Ακολούθησε, το Δεκέμβριο του 1998, το μυθιστόρημα ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ, το οποίο αγαπήθηκε αμέσως απ’ το αναγνωστικό κοινό και τιμήθηκε με το Βραβείο Πεζογραφίας της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων. Μάλιστα, γυρίστηκε σε σίριαλ, το οποίο προβλήθηκε το χειμώνα του 2003 από την τηλεόραση του Alpha.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ” στις 16-3-2012.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
