H προσωπικότητά της είναι πολυδιάστατη και πολυσύνθετη. Η Λίλλυ Σπαντιδάκη έχει έναν πνευματικό αέρα που μυρίζει ανάσα παιδική. Με σύνεση και σοφία ψάχνει για καινούριους τόπους και αγνοημένους ήχους.
Είναι μια γυναίκα έξυπνη, δυναμική και αποφασιστική, που τολμά να βλέπει την αθέατη πλευρά των πραγμάτων. Θεωρεί πως ο αληθινός μας εαυτός φαίνεται στα εύκολα ενώ πιστεύει πως τα δύσκολα ενέχουν έναν αυτοματισμό, μία αμεσότητα στην ανάγκη τους οπότε η απόφαση είναι ακαριαία και σχεδόν ταυτίζεται με τη μοναδική λύση που απομένει.
Μέσα στον χρόνο συνδυάζει την ανθρώπινη και πνευματική πορεία της ζωής της. Η ιστορία του τελευταίου της βιβλίου είναι μια δυνατή ιστορία που μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας αλλά και προσωπικής θυσίας. Η ίδια πιστεύει πως ο καθένας από μας οφείλει ν’ ανακαλύπτει την αισιοδοξία, στα μικρά και καθημερινά πράγματα γιατί κάπως έτσι διατηρείται κι η περιπέτεια στη ζωή μας. Το μόνο που μας χρειάζεται είναι να έχουμε πάθος!
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«Χωρίς σκηνή» είναι ο τίτλος τού τελευταίου σας βιβλίου που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Ένα καινούργιο βιβλίο με μια γυναικεία φιγούρα στο εξώφυλλό του, φαίνεται θηλυκό. Είναι θηλυκό βιβλίο; Θα μπορούσαμε να το προτείνουμε και στους άνδρες, κυρία Σπαντιδάκη;
Η γυναίκα του Καίσαρα, λένε, δεν αρκεί να φαίνεται τίμια, αλλά και να είναι. Ας πούμε ότι το βιβλίο μου φαίνεται τίμιο, αλλά δεν είναι και αυτό θα μπορούσε να είναι και το πλεονέκτημά του για το ανδρικό κοινό.
Η ιστορία του βιβλίου είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ξεκινά το 1911 και φτάνει στην εποχή του οικονομικού κραχ του 1929, με επίκεντρο έναν έρωτα, μια φιλία και μια καταστροφή, κι όλα αυτά «τυλιγμένα» στη μαγεία του χορού. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το βιβλίο σας;
Συνηθίζω να λέω, όταν συζητάμε για το βιβλίο αυτό, ότι μία πρόταση δίνει όλη την υπόσταση του μυθιστορήματος: οι θυσίες του ανθρώπου για την τέχνη. Κι έτσι είναι σε κάθε περίπτωση. Οι αξίες είναι το παιχνίδι τού βιβλίου αυτού, ειδικά όταν κοντράρονται με το συναίσθημα. Η εποχή δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιαδήποτε άλλη εποχή, στην οποία τυχαίνει να υπάρχει μια οικονομική κρίση. Αν η ιστορία ήταν τοποθετημένη παλαιότερα, θα υπήρχε κάποιου άλλοι είδους κρίση. Η εποχή για μένα, δίνει απλώς τη γεύση.
Πώς θα χαρακτηρίζατε την κεντρική ηρωίδα του βιβλίου σας, την μπαλαρίνα της Όπερας του Παρισιού Ζιλιέτ Ρου;
Όπως και οι υπόλοιποι της εποχής της: σκύλα.
Πότε και γιατί αποφασίσατε ν’ ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε, αλλά ίσως να ήταν και καλό, διότι ξεκίνησα να δουλεύω από μικρή στον χώρο τού βιβλίου. Βίωσα συναισθήματα νηφάλια και ήμουν ολίγον «χαϊβάνι», με αποτέλεσμα να τα εισπράξω όλα στο πολλαπλάσιο και να δουλέψω ανάλογα. Το παράδοξο είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ κάποιο «γιατί» ασχολούμαι με τη συγγραφή. Συνέβαινε φυσικά και μάλιστα ασυνείδητα.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι επιλέγουν τη ζωή τους; Η μοίρα τι ρόλο παίζει σε αυτή την επιλογή;
Πιστεύω ότι η μοίρα προκαθορίζει κάποια πράγματα – όχι όλα. Οι επιλογές είναι δικές μας, η μοίρα κάνει απλώς τον συντονισμό.
Ο άνθρωπος οφείλει να ανακαλύπτει την αισιοδοξία, τη χαρά, το αύριο στα απλά και «μικρά» πράγματα της καθημερινότητας; Ποια είναι η άποψή σας, κυρία Σπαντιδάκη;
Όχι απλώς συμφωνώ, αλλά μακάρι να μπορούσα να μεταδώσω αυτή τη χαρά που περιγράφετε! Εκεί είναι η αισιοδοξία, στα μικρά και τα καθημερινά! Κάπως έτσι διατηρείται κι η περιπέτεια στη ζωή μας! Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις πάθος!
Θεωρείτε ότι στα δύσκολα φαίνεται ο αληθινός εαυτός μας και οι δυνάμεις μας;
Όχι. Στα εύκολα. Ακριβώς διότι είναι «πολύ εύκολα» για να ασχοληθούμε και να πάρουμε κάποια απόφαση. Τα δύσκολα ενέχουν –παραδόξως– έναν αυτοματισμό, μία αμεσότητα στην ανάγκη τους, οπότε η απόφαση είναι ακαριαία και σχεδόν ταυτίζεται με τη μοναδική λύση που απομένει. Στα εύκολα, πόσο εύκολα διαλέγουμε το λάθος, ή το ωχ-αδελφέ-δεν-χάθηκε-ο-κόσμος; Ίσως γι’ αυτό οδηγούμαστε αργότερα, αναπόφευκτα, και στα δύσκολα…
Τι ζητάτε εσείς ως αναγνώστρια από τους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Να με κάνουν να ερωτεύομαι το βιβλίο τους, κυρία Δούλη. Να προτιμώ να μην φάω, να μην κοιμηθώ, να μην δουλέψω, να μην φύγω-ξεκουνίσω καν από τον καναπέ μου, για να ζήσω πρόταση-πρόταση το βιβλίο τους.
Μπορεί να έχει ένας συγγραφέας όλο το μυθιστόρημα από την αρχή στο μυαλό του; Με εσάς τι συμβαίνει;
Μπορώ να σας απαντήσω μόνο για μένα και να σας επιβεβαιώσω ότι στη δική μου περίπτωση έτσι συμβαίνει: όταν έρχεται η ιστορία, έρχεται με τη «σκηνή» του τέλους.
Μία συγγραφέας για ενήλικες μπορεί να απευθυνθεί το ίδιο εύκολα και στα παιδιά;
Όχι. Το παιδί είναι ο πιο δύσκολος αναγνώστης. Πρέπει να μπορείς να διατηρήσεις το ενδιαφέρον του, να μην το υποτιμήσεις, να το ταξιδέψεις με τρόπους και μέσα που ενδιαφέρουν εκείνο κι όχι εσένα, και να μην προσπαθήσεις να το παραπλανήσεις πουθενά. Πραγματικά θαυμάζω τους συγγραφείς παιδικών βιβλίων που καταφέρνουν και το πετυχαίνουν.
Σκέφτεστε κάποια στιγμή ν’ απευθυνθείτε σε μικρούς αναγνώστες;
Ναι, αν και κάθε απόπειρα καταλήγει πολύ «σκοτεινή» για την ιδιοσυγκρασία τους. Ίσως όταν θα έχω πια άμεση επαφή με έναν…
«Ζητάτε» βοήθεια για να εξελίξετε έναν ήρωά σας; Είναι στιγμές που δεν ξέρετε τι να τον κάνετε, δεν ξέρετε πού να τον πάτε;
Ξέρω πού να τον πάω, δεν ξέρω τι να τον κάνω. Πολλές φορές συμβαίνει αυτό. Τσακώνομαι μαζί του, νικάει –προφανώς, διότι είναι καλύτερα σχεδιασμένος απ’ ό,τι είμαι εγώ– και στο τέλος γίνεται το δικό του. Ή έτσι τον αφήνω να νομίζει, αφού στο τέλος θα καταλήξει εκεί που θέλω εγώ.
Μέσα από τα βιβλία ζουν πραγματικότητες, που τη μία μας φέρνουν στο παραμύθι, την άλλη στην ιστορία, την άλλη στην φαντασία, αλλά λίγο πολύ όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή. Μαζεύετε ιστορίες που κάποια στιγμή θα τις κάνετε βιβλίο;
Μαζεύω πραγματικότητες αλλά δεν γίνονται ποτέ ένα ενιαίο βιβλίο. Γίνονται έναυσμα για μια εντελώς διαφορετική ιστορία από την πραγματική ή γίνονται λεπτομέρειες, περιστατικά που χάνονται μέσα στις σελίδες ενός μυθιστορήματος.
Είστε μια νέα γυναίκα, κυρία Σπαντιδάκη. Θα θέλατε να πάτε κόντρα σ’ αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μιζέριας και της κακομοιριάς;
Προσπαθώ να το κάνω ήδη. Κάθε μέρα που περνά αρνούμαι να δεχτώ αυτά που μου επιβάλλονται. Ξεροκεφαλιά, το λέει η μάνα μου. Είναι, αλλά κοιμάμαι ήσυχη το βράδυ.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι φοβούνται το συναίσθημα;
Ναι, και διαπιστώνω συνεχώς ότι όλο και περισσότεροι το φοβούνται.
Τι φταίει γι’ αυτό;
Για μένα η απάντηση είναι απλή: παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους. Κι αν πληγωθείς τι έγινε; Νιώσε το και θα σε βγάλει κάπου.
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεστε ανασφαλής;
Συνεχώς. Για διάφορα θέματα μικρά και μεγάλα. Τι να κάνουμε… Αν δεν ήμουν έτσι, ίσως να ήταν και πολύ βαρετά τα πράγματα γύρω μου.
Ποιά είναι η ευχή σας για το 2014;
Υγεία, δύναμη και δουλειές.
ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Η Λίλλυ Σπαντιδάκη γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα. Ασχολείται με τη λογοτεχνία επαγγελματικά και ερασιτεχνικά, ενώ στον ελεύθερο χρόνο της μαθαίνει στις γάτες της ανάγνωση. Το βιβλίο της «Χωρίς σκηνή» αποτελεί την πρώτη της συγγραφική απόπειρα και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη.
* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Μετέωρα» στις 24/1/2014.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!