Πρόσφατη έρευνα της EUROSTAT δείχνει πως δύο στους τρεις νέους εγκαταλείπουν την γονική τους στέγη μετά το τριακοστό έτος της ζωής τους. Είναι ακόμη μια περίτρανη απόδειξη του διαγενεακού χάσματος, που μεγαλώνει στην ελληνική κοινωνία. Όλοι οι άνθρωποι κάτω των 35 είναι μάρτυρες μιας μακροχρόνιας περιόδου, όπου η μια κρίση διαδέχεται την άλλη. Ο κοινός παρονομαστής κάθε κρίσης είναι η αδιαφορία της πολιτείας για τους νέους ανθρώπους ,που αδυνατούν να σταθούν στα πόδια τους. Ασφαλώς, πολλοί από αυτούς έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό με αποτέλεσμα η χώρας μας να αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο, χάνοντας εργαζομένους και επιστήμονες που είναι απαραίτητοι για την οικονομική της ανάπτυξη.
Από την άλλη πλευρά, όσοι έχουν επιλέξει να μείνουν και να αγωνιστούν στη χώρα μας, αντιμετωπίζουν μια πραγματικότητα ολοκληρωτικά αποθαρρυντική. Το κόστος ζωής είναι δυσανάλογο των μισθών, κάτι που αποτελεί τον πιο αποτρεπτικό παράγοντα για την εγκατάλειψη της γονικής στέγης. Είναι χρήσιμο να τονίσουμε πως το δημογραφικό είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια και όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία η υπάρχουσα κατάσταση το εντείνει με ταχύτερο ρυθμό.
Είναι αξιοσημείωτο βέβαια το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι μοιάζουν να έχουν συνηθίσει σε αυτό τον τρόπο ζωής. Άλλωστε όσοι είναι κάτω των 30 μεγάλωσαν , σπούδασαν και έκαναν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα μέσα στην κρίση, με αποτέλεσμα να θεωρούν δεδομένες κάποιες καταστάσεις που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν αιτία για κοινωνική αναταραχή. Αξίζει να αναλογιστεί κανείς πόσο διαμετρικά αντίθετη είναι η μισθολογική και επαγγελματική κατάσταση των νέων με τα προσόντα που διαθέτουν. Οι πιο καταρτισμένες γενιές της ελληνικής ιστορίας αμείβονται με τους πιο χαμηλούς μισθούς και απασχολούνται σε επαγγέλματα που δεν έχουν σχέση με τις σπουδές τους.
Η κυβέρνηση από την άλλη δείχνει να μην ενδιαφέρεται έμπρακτα για τους νέους. Οι ανακοινώσεις του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ είναι ακόμη μια απόδειξη. Η εξαγγελία για την αγορά κατοικίας μέσω δανεισμού προτάθηκε ως αντίβαρο για την έλλειψη μέριμνας για κοινωνική κατοικία. Φυσικά κανείς δεν διευκρίνισε πως ο εν λόγω δανεισμός απαιτεί προϋποθέσεις που πληρούν ελάχιστοι νέοι.
Όσοι δεν έχουν απωλέσει την επαφή τους με την κοινωνία αντιλαμβάνονται πως αυτό που λείπει από τη νέα γενιά είναι τα όνειρα. Κανείς νέος δεν διεκδικεί και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κατά την άποψη μου, αυτό το φαινόμενο πηγάζει από δύο πηγές. Η μία είναι η αποτυχία του πολιτικού συστήματος να εκφράσει τις αγωνίες αλλά και να διασφαλίσει τα συμφέροντα των νέων ανθρώπων . Η δεύτερη είναι η έλλειψη ποιοτικού ελεύθερου χρόνου.
Όταν ένας νέος άνθρωπος αναγκάζεται να δουλεύει περισσότερες από 8 ώρες τη μέρα, με εισόδημα που οριακά αρκεί για να καλύψει τα βασικά έξοδα, τότε είναι απολύτως φυσιολογικό να μην υπάρχει χρόνος και διάθεση για ενασχόληση με τα κοινά. Πριν λοιπόν λυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα θα πρέπει να θέσουμε ξανά ως κοινωνία ένα στόχο. Οι νέοι να αποκτήσουν ξανά όνειρα. Αν επιτευχθεί αυτό, είναι βέβαιο πως θα αποτρέψουμε να χαθούν και άλλες γενιές.
ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
