Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου
Mε την κύρωση της προδήλως επιζήμιας εθνικά Συμφωνίας των Πρεσπών από την Βουλή των Ελλήνων από μια ιδιότυπη «παρδαλού τύπου»κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πέραν της οργής και της «εθνικής κατήφειας», που δημιουργεί στην συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, που έδειξε εμπράκτως την αντίθεσή της,προστίθεται ένα ακόμα «ακάνθινο στεφάνι» στις «χαίνουσες πληγές» της Χώρας.
Οι προφανείς αρνητικές συνέπειες αυτής της Συμφωνίας, που συνιστούν, αντικειμενικά, «εθνικό αυτοχειριασμό», συνάγονται συνδυαστικά από τα εξής:
Πρώτον, πρέπει να είναι κανείς τυφλός, ώστε να μην αντιλαμβάνεται, ότι η αναγνώριση από την Ελλάδα των Σκοπίων με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», που κατοικείται από «Μακεδόνες», που ομιλούν την «Μακεδονική γλώσσα»,αποτελεί τον πυρήνα του αλυτρωτισμού,ο οποίος πιθανότατα θα εμφανιστεί με απτό πρόσωπο στο μέλλον σε βάρος της Χώρας μας. Και αυτό, γιατί είναι προφανές,ότι αυτό το γειτονικό Κράτος, πλέον, με την ολοκλήρωση αυτής της συμφωνίας, θα αποκτήσει συγκριτικό πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό, εν σχέσει με το ποιος έχει τα περισσότερα δικαιώματα στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα της οποίας βρίσκεται εντός της Ελλάδος.
Οι ισχυρισμοί των υποστηρικτών αυτής, ότι δήθεν με την συμφωνία αυτή δεν παραχωρείται εθνοτική ταυτότητα στους Σκοπιανούς, αλλά με την έκφραση «nationality» εννοείται η υπηκοότητα, είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Ο όρος αυτός δίνει τη δυνατότητα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, στο, δε, αναθεωρημένο τους Σύνταγμα των Σκοπιανών, το οποίο η Ελληνική κυβέρνηση πήρε από τοπικό siteτων Σκοπίων και το κατέθεσε στην Ελληνική Βουλή (!!!), αναφέρεται σε πολλά σημεία ο όρος «Μακεδονικός Λαός» και πιθανότατα και άλλες αλυτρωτικές αναφορές.
Δεύτερον, τα Σκόπια, με τη Συμφωνία αυτή στον διεθνή χώρο, σταδιακά και παρέρχοντος του χρόνου,θα ταυτιστούν απόλυτα με το όλον της Μακεδονίας ως αυτοτελή γεωπολιτική ταυτότητα, κάτι που θα περιλαμβάνει και την απορρόφηση και τον σταδιακό σφετερισμό της ιστορικής κληρονομιάς της αρχαίας Μακεδονίας, της Βυζαντινής, αλλά και της Νεότερης περιόδου, αφού η Ελλάδα, που μέχρι σήμερα αποδεχόταν, ότι υπήρχε μία και μόνο Μακεδονία και αυτή ήταν Ελληνική (αναφερόμενη,όχι μόνο στην βαρειά ιστορική κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και στους νεότερους αιματηρούς αγώνες για την ανεξαρτησία της Μακεδονίας), τώρα, αναγνωρίζοντας το Κράτος των Σκοπίων ως «Βόρεια Μακεδονία», αποδέχεται εκ των πραγμάτων την ύπαρξη μιας «μερικότερης Ελληνικής Μακεδονίας». Η τελευταία, όμως, εξαιτίας του γεγονότος, ότι είναι μια περιοχή εντός της Ελλάδος και όχι Κράτος, όπως αυτό των Σκοπίων, μακροπρόθεσμα θα υπολείπεται και θα τείνει σε καθεστώς πλήρους απώλειας όλων των δικαιωμάτων της (ονοματολογικό, εμπορικά σήματα,Ιστορία κ.λπ.). Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο κείμενο της συμφωνίας αυτής η Ελληνική Μακεδονία αναφέρεται ως βόρειο τμήμα του πρώτου μέρους !!!
Τρίτον, η κατάσταση αυτή μπορεί να αποτελέσει«πληγή στα πλευρά» της Χώρας,και στο μέλλον να «ματώσει», διότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην «φαρέτρα» εκείνων των δυνάμεων, που επιδιώκουν το «κόντεμα» του ρόλου της στην ευρύτερη γεωπολιτική «σκακιέρα» των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, που, λόγω των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, αποτελεί, ήδη,«μήλον της έριδος» σε ισχυρούς γεωπολιτικούς «παίκτες».
Τέταρτον, η μεθόδευση της ψήφισής της έναντι οιουδήποτε τιμήματος και η απόδοση του χαρακτηρισμού του «ακραίου» και του «εθνικιστή» σε όποιον αντιτίθεται (80% του Ελληνικού Λαού), έχει, ήδη, ενσταλάξει το «δηλητήριο» της διαίρεσης στο εσωτερικό της Χώρας. Αυτό συνιστά, αναμφισβήτητα, «εγκληματική» πολιτική επιλογή έναντι των κινδύνων, που μας περιτριγυρίζουν και προϋποθέτουν την πλήρη ενότητα και ομοψυχία.
Κατόπιν αυτών, τίθεται αμείλικτο το ερώτημα, γιατί το σημερινό κυβερνητικό σύστημα εξουσίας προχώρησε σε αυτή την ασυγχώρητη πράξη «εθνικού αυτοχειριασμού».
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εμπεριέχει δύο σκέλη, που το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο: Αφενός, η σημερινή κυβέρνηση έχει αναλάβει εργολαβικά, έναντι κάθε τιμήματος, την κύρωση αυτής της Συμφωνίας κατ’ επιταγή των Η.Π.Α. και της Γερμανίας, προκειμένου να εισέλθει το γειτονικό Κράτος στο ΝΑΤΟ και να αποτελεί μελλοντικό γεωπολιτικό «εργαλείο» τους στην περιοχή. Αφετέρου, λόγω αυτής της απόλυτα υποτελούς στάσης, ως ψυχολογικό αντιστάθμισμα προβάλλεται το πρωτοφανές και καινοφανές «βάπτισμα» του «εθνικού ξεπουλήματος», ως «προοδευτικότητα», που έγκειται δήθεν στο χτύπημα του Ελληνικού εθνικισμού (!!!) και στην υποστήριξη του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού της γείτονος χώρας. Εκτός,όμως, των άλλων, το δικαίωμα αυτό αφορά τα άτομα και όχι τα Κράτη, όταν, μάλιστα, υποκλέπτουν χωρίς αιδώ την ιστορία και τον πολιτισμό της γειτονικής τους Χώρας.
Έτσι, έχουμε για μια ακόμα φορά, την περίπτωση των λεγόμενων «χρήσιμων ηλιθίων της ιστορίας», οι οποίοι, ενώ φαντασιώνονται, ότι ενεργούν προς το συμφέρον της Χώρας τους, την ίδια στιγμή αποτελούν τον «Δούρειο Ίππο» για την επίτευξη των στρατηγικών στόχων του αντιπάλου.
