Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΙΣΣΑ
Η κατάσταση τελευταία έχει εντελώς ξεφύγει.
Όσο κι αν προσπαθούμε να το κρύψουμε, να το καμουφλάρουμε, αυτό που συμβαίνει είναι πασιφανές.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, γινόμαστε και χειρότεροι.
Κάθε μέρα, κάθε λεπτό που αναβάλλουμε να κάνουμε κάτι, αλλά παραμένουμε αμέτοχοι θεατές των όσων τραγικών και κοσμογονικών συμβαίνουν γύρω μας.
Τι κι αν η καρδιά μας το φωνάζει;
Τι κι αν η ψυχή μας το αντιλαμβάνεται;
Εμείς, παριστάνουμε τους ανίδεους…
Κι όταν έρχεται η στιγμή που πρέπει να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα γιατί παραμένουμε αδρανείς, αντί να βροντοφωνάξουμε την αλήθεια, δηλαδή πως φοβόμαστε, επινοούμε ένα ακόμα ψέμα.
Σαν να μην έφταναν τα τόσα ψέματα με τα οποία έχει κατακλυστεί η ζωή μας.
Τώρα, λέμε κι εμείς οι ίδιοι ψέματα στους εαυτούς μας!
Πως ελπίζουμε, και για αυτό δεν αντιδρούμε…
Άλλο ένα ευήκοο ψέμα για τα αυτιά μας που έχουν ξεσυνηθίσει την αλήθεια…
Ελπίδα.
Τι γλυκύτερο, από το να έχεις στην ψυχή και στην καρδιά, ελπίδα!
Και τι θράσος, να μεταμφιέζουμε το φόβο μας και να τον λέμε ελπίδα. Γιατί η ελπίδα, δε φέρνει ποτέ την αδράνεια, τη συνθηκολόγηση.
Η ελπίδα δίνει κουράγιο, δίνει προοπτική, δίνει εφαλτήριο για να ξεκινήσουμε ν’ αγωνιζόμαστε.
Η ελπίδα, είναι αφετηρία και σκοπός του αγώνα μας.
Πως τολμάνε λοιπόν μερικοί να τη συγκρίνουν με το συμβιβασμό;
Πως τολμούν να χρεώνουν στην ελπίδα, τη δική τους δειλία;
Ίσως, γιατί πολύ απλά, είναι εύκολο ν’ αφεθείς στη ροή του ποταμού, παρά να πας κόντρα!
Μπορεί.
Μα, ας μην ονομάζουμε αυτήν (μας) την επιλογή του εύκολου, ελπίδα.
Η ελπίδα, ποτέ δεν ήταν εύκολη.
Η ελπίδα. πάντα είναι μια γλυκιά τυραννία για όσους την έχουν στην καρδιά.
Σε οδηγεί, μα και συγχρόνως σου θυμίζει -σαν άλλη Ερινύα- που θα έπρεπε να ήσουν.
Γιατί, η ελπίδα, είναι δίκοπο μαχαίρι…
Ένα μαχαίρι, που δυστυχώς στη σημερινή εποχή δεν μπορεί να διαπεράσει την άμυνα μας.
Την άμυνα ενός λαού που εθελοτυφλεί κι αφήνει τους λίγους να τον άγουν και να τον φέρουν.
Ή σωστότερα επιτρέπει σε μια σκοτεινή -και σε όλους μας γνωστή- ελίτ να τον οδηγεί στον γκρεμό.
Γιατί είμαστε ένας λαός που φοβάται…
Έχουμε πλέον τόσο εθιστεί στα αναλγητικά αυτού του κόσμου που δε φοβόμαστε τον γκρεμό, την πτώση.
Μόνο τρέμουμε μπας και κάποιος αγωνιστεί, δε γονατίσει και μας θυμίσει τι εστί αδούλωτη ψυχή.
Μπας και το θάρρος του -θράσος θα το πουν- ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και της δικής τους ψυχής…
Τι περιμένουμε για ν’ αγωνιστούμε;
Περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή;
Τον κατάλληλο ηγέτη;
Περιμένουμε ν’ αλλάξουν οι εποχές;
Τσάμπα περιμένουμε.
Οι εποχές αλλάζουν όταν εμείς πάρουμε απόφαση να αγωνιστούμε, ο καιρός έρχεται όταν εμείς γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε στον κόσμο να δούμε!
Κι η ελπίδα ζυμώνεται από τη στιγμή που επιλέξουμε να κάνουμε μια καινούρια αρχή.
Και για αυτό, είναι όπως και κάθε αρχή, δύσκολη.
Έτσι, δύσκολη, κι η ελπίδα.
Αλλά αξίζει, αξίζει να κάνουμε το πρώτο βήμα…
Γιατί, άμα γίνει το πρώτο βήμα, κανείς και τίποτα δε σταματάει την αλλαγή…
Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να νικήσει όσους αγωνίζονται πνευματικά…!
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
