Νίκη μου, συγνώμη κιόλας, δηλαδή, αλλά… λίγο από το χρόνο σου χρειάζομαι (αν και εφόσον ευαρεστείσαι, που πολύ αμφιβάλλω).
[ξέρεις, σχετικά με την διαβόητη Υπουργική Απόφαση (σου) υπ’ αριθ. 131451/ΓΔ4 της 30/9/2020]
Να με συμπαθάς και πάλι για την οχληρή μου άγνοια, αλλά με κατατρύχουν ορισμένα φλέγοντα ερωτήματα.
Αιτούμαι λοιπόν (υπηρεσιακώς, ως υπάλληλος του δημοσίου, μάλλον… γιατί παιδαγωγικώς, ως λειτουργός της εκπαίδευσης, ελπίδα από σένα δεν διατηρώ πλέον ουδεμία)…
Αιτούμαι -λέγω- απάντηση στα κάτωθι ερωτήματα για ηλιθίους [για χάριν της προσωπικής προόδου μου, δηλαδή, γιατί πασιφανώς για ηλίθια με λογίζεις, νομίζω…… και -ίσως- τούμπαλιν]
1. Όταν ένας/μία μαθητής/τρια δεν μπορεί να συμμετάσχει στην τηλεδιάσκεψη γιατί δεν έχει λειτουργικό υπολογιστή, εγώ πώς θα του/της βάλω απουσία; [ΝΑΙ, έχω παιδιά που δεν διαθέτουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, δεν ζούμε όλοι στον πλανήτη των ευπόρων και αρίστων, μην ξεγελιέσαι]
2. Όταν ένας/μία μαθητής/τρια δεν μπορεί να συμμετάσχει στην τηλεδιάσκεψη γιατί δεν έχει ανάλογο κινητό τηλέφωνο, εγώ πώς θα του/της βάλω απουσία; [πριν πιπιλίσεις τη γνωστή στερεοτυπική καραμελίτσα “όλα τα παιδιά σήμερα έχουν smartphone”, ΝΑΙ, έχω παιδιά που το κινητό τους είναι μπακατέλα με κουμπιά ή δεν έχουν καθόλου]
3. Όταν ένας/μία μαθητής/τρια δεν έχει σταθερό τηλέφωνο ή σύνδεση στο διαδίκτυο, εγώ πώς θα του/της βάλω απουσία; [αν πέφτεις απ’ τα σύννεφα που υπάρχουν τέτοια σπίτια σήμερα, ξανασηκώσου. ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Εσύ -προφανώς- δεν έχεις ιδέα]
4. Όταν το δίκτυο είναι προβληματικό, ασταθές, ανεπαρκές, όταν τα καιρικά φαινόμενα αποκόπτουν την επικοινωνία, όταν οι διακοπές του ρεύματος αμελούν ότι έχουμε τηλεδιάσκεψη και δεν μας κάνουν το χατήρι κι όταν τα router καίγονται και οι ιδιωτικές εταιρείες τηλεφωνίας σε βάζουν στην αναμονή για ώρες, μέρες και βδομάδες, εγώ πώς θα βάλω στα παιδιά μου απουσία; [δεν ξέρω αν έχεις ξανακούσει, εσύ, τέτοια τέρατα, αλλά εγώ, που ζω και διδάσκω στην πολύπαθη -και προσφάτως Ιανόπληκτη- ελληνική επαρχία, αυτό έχω μάθει να αποκαλώ “κανονικότητα”. Τη δική σου “κανονικότητα” δεν την γνωρίζω]
5. Όταν σε ένα σπίτι κατοικούν περισσότερα από ένα παιδιά κι έχουν έναν -οικογενειακό- υπολογιστή, πώς θα μπουν ταυτόχρονα σε διαφορετικά μαθήματα, κι εγώ πώς θα τους βάλω απουσία; [αν δεν απατώμαι, κι εσύ δύο παιδάκια έχεις, καλή μου, και δεν πάνε στην ίδια τάξη….βέβαια εσύ προφανώς κι έχεις περισσότερους υπολογιστές. Αλλά, έλα που δεν είμαστε όλοι -ευτυχώς;- σαν κι εσένα]
6. Και μια τελευταία λεπτομέρεια, γεωγραφικής φύσεως:
α) Ας δεχτούμε υποθετικά ότι γίνεται -τυχόν- μια κατάληψη -θου κυριε φυλακην τω στοματί μου!!! Τα παιδιά -υπέρ ή κατά- οφείλουν να έρθουν στο σχολείο για να εκθέσουν τη γνώμη τους, να διαλεχθούν με τους συμμαθητές τους ή -έστω- να δουν τί μέλλει γενέσθαι.
β) Ας δεχθούμε ότι φοιτούν σε ένα σχολείο (τυχαίο αλλά υπαρκτό) που συγκεντρώνει μαθητές/τριες από μια έκταση 120 τετραγωνικών χιλιομέτρων που μετακινούνται με ΚΤΕΛ ή ταξί κάτω από αντίξοες συνθήκες [ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΘΗΝΑ!, θυμάσαι την παλιά αυτή εκπομπή της ΕΡΤ;]. Εννοείται -ως δεδομένο- ότι τα σχολικά δρομολόγια είναι πρωί-μεσημέρι, τελεία και παύλα.
γ) Άντε και ήρθαν οι μαθητές/τριες στο σχολείο, έχει κατάληψη, ψήφισαν κατά και θέλουν τώρα να πάνε σπίτι τους να κάνουν τηλεκπαίδευση, σαν καλά και άριστα παιδιά: ΠΩΣ θα πάνε τα έρμα; Κι εγώ ΠΩΣ θα τους βάλω απουσία, αν δεν μπορέσουν;
δ) Θα μου πεις, να μείνουν σπίτι από το πρωί, να περιμένουν την τηλεκπαίδευση, τί δουλειά έχουν στην κατάληψη(;). Κι αν λυθεί η κατάληψη εκείνη την ημέρα (ψαλλετε αλληλούια!), εγώ τότε πώς θα ανεχτώ να τους βάλω απουσία, στο ανοιχτό πια σχολείο;
(Δεν ξέρω αν με παρακολουθείς ακόμη, απαιτεί γνώση και κριτική σκέψη αυτό που σου ζητώ ν’ αναλογιστείς, το ξέρω…..είναι το ακριβώς αντίθετο από το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”)
Συνεχίζω. Αν αντέχεις, καλώς, αν όχι, άντε να βγάλεις καμιά εγκύκλιο.
Αυτά, λοιπόν, με κάθε δυνατή συντομία, όσον αφορά τα παιδιά που -με κάποιο μαγικό τρόπο [κοινή λογική, τοπικό κουτσομπολιό, δοσίλογους, κλήρο, ταρώ/χειρομαντεία ή μυρίζοντας τα νύχια μου;]- γνωρίζω με κάθε σιγουριά (;) ότι είναι κατά της -τυχόν- κατάληψης και θέλουνε να μορφωθούνε αλλά δεν μπορούν. Υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά και, ακόμη κι αν είναι λίγα, είναι παιδιά μου και τα νοιάζομαι.
Ας προχωρήσουμε:
Όταν ένας/μία μαθητής/τρια βρίσκεται εντός σχολικού χώρου που τελεί υπό κατάληψη (φτου φτου φτού!) και συνδέεται στο τηλε-μάθημά μου, εγώ πώς θα τον/την αποκλείσω; Δεν θα επιμείνω στη “λεπτομέρεια” του ΠΏΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ τους/τις καταληψίες, έχουν πολλά ειπωθεί για τον ανεφάρμοστα αστυνομευτικό και καταδοτικό και αυθαίρετο (και έκνομο;) χαρακτήρα της πιο πρόσφατης έμπνευσής σου. Εγώ, όμως, ΠΏΣ μπορώ να αποτρέψω ένα παιδί που -έστω νομίζει ότι- αγωνίζεται για το καλύτερο και το δίκαιο και δεν το κάνει για χαβαλέ και γι’ αυτό μπαίνει και στο μάθημα, εκτιμώντας και την μορφωτική του πορεία, εγώ ΠΏΣ μπορώ να αποκλείσω ένα παιδί από τη γνώση, εγώ ΠΏΣ θα του βάλω απουσία;
Δεν του έβαλα απουσία όταν ξέχασε μια μέρα το βιβλίο ή την εργασία του: μπορώ στην τάξη να υποκαταστήσω επάξια το σχολικό “ευαγγέλιο”, μπορώ να αναθέσω περισσότερες εργασίες. ΑΝ όμως δεν το αφήσω να μπει στην τάξη μου, φυσική ή ηλεκτρονική, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα.
Αδυνατώ να αντιληφθώ πού βρίσκεται η παιδαγωγία στην παιδευτική αυτή διαδικασία….το παίδεμα -για όλους μας- μην ανησυχείς, το βλέπω καθαρά.
Νίκη μου (ήττα μου), εγώ, ως καλό δημόσιο στρατιωτάκι, θέλω να πειθαρχήσω στις άνωθεν εντολές σου. Ας πούμε ότι θέλω. Το ΓΙΑΤΙ να πειθαρχήσω, όμως, δεν μπορώ με τίποτα να το καταλάβω. Και ως φιλόλογος, δεν μπορώ ακόμη περισσότερο. Διδάσκω Αντιγόνη, τον αυταρχισμό και την αλαζονεία της εξουσίας που οδηγεί στην πτώση, την αξία της ατομικής ευθύνης και της αντίστασης στο ανήθικο. Διδάσκω Έκθεση και Φιλοσοφία, την κριτική σκέψη, τον ελλειμματικό χαρακτήρα του ατεκμηρίωτου, τις διχαστικές συνέπειες των στερεοτύπων και των διακρίσεων. Διδάσκω Ρίτσο (“Περίμενα πρώτα να φωνάξουνε οι άλλοι από δίπλα. Κανένας δεν φώναξε.”). Στήνω κάθε χρόνο τρεις εθνικές εορτές που μημονεύουν την αντίσταση στον ολοκληρωτισμό, τον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Και, στην τελική, η τηλεκπαίδευση θεσπίστηκε για ένα γεγονός “έκτακτο και απρόβλεπτο”. Κάτω από τις παρούσες συνθήκες [οικονομικές, υγειονομικές, πολιτικές, πολιτισμικές, κοινωνικές κ.ο.κ., μη στα λέω εγώ, πολιτικός είσαι, (όφειλες να) τα ξέρεις], κάθε αντί-δράση ούτε έκτακτη, ούτε απρόβλεπτη νοείται.
Συμπάθα με, Νίκη μου, ήττα μου, για τη φλυαρία. Είναι η φωτισμένη σου δεσποτεία που μου χρειάζεται, είμαι μάλλον πιο ανόητη κι από την όψιμη υπουργική σου απόφαση. Παρακαλώ, απαντησέ μου…..
Μ’ αυτά που βλέπω και ζω, αρρώστησα Νίκη μου, ήττα μου. ‘Αρρωστη κι εγώ (όπως στο Γράμμα ενός αρρώστου του Ν. Καββαδία), ξέρω…. βροντάω σε ώτα μή ακουόντων.
Δεν θά ‘βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση.
Μα δεν θα λάβεις κόπο να μου γράψεις.
Μα δεν πειράζει Νίκη μου. Προτιμώ να σου βάλω απουσία. Κι εσύ κατάληψη -σε μια θέση που δεν μπορείς να υποστηρίξεις- κάνεις.
Στην ήττα σου, Νίκη μου!
Φοίβη Ρίζου, μόνιμη εκπαιδευτικός
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
