Επιδόθηκε το διαδίκτυο σε ένα μνημόσυνο αυτές τις μέρες που καμία διαφορά δεν έχει από τα κοινά μνημόσυνα, όπου ο κόσμος τρέχει μετά τα συλλυπητήρια να πάρει κέρασμα και γλυκάκι.
«Οι αμαρτίες ελαττώνουν φυλές», λέει η Αγία Γραφή.
Όχι, δεν στεναχωρέθηκα στο άκουσμα πως ο Ναός της του Θεού Σοφίας έγινε τζαμί.
Ίσως επειδή το περίμενα. Ίσως επειδή δεν θεωρώ τους Έλληνες πιο αξίους να έχουμε την Αγιά Σοφιά.
Πόσο υποκριτικό είναι άραγε να υπάρχει αυτό το πένθιμο ύφος, κυρίως φυσικά από τους ευσεβής χριστιανούς, όταν λίγο μόλις διάστημα πριν η μεγαλύτερη μερίδα αυτών, με μπροστάρηδες τους Ποιμενάρχες τους, κρυφτήκανε στην “κατ’οίκον εκκλησία” επειδή η ενορία ήταν εστία μόλυνσης.
Ποια είναι άραγε μεγαλύτερη βλασφημία; Το να προσεύχονται οι Τούρκοι οι οποίοι στο κάτω κάτω έχουν άγνοια περί του Αληθινού Θεού, ή το να ήταν η Αγιά Σοφιά στα χέρια Ορθοδόξων οι οποίοι θα κυκλοφορούσαν μέσα σε αυτή με μάσκες και θα χαιρετούσαν τις εικόνες εξ αποστάσεως όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα στην… μόνο κατ’όνομα Ορθόδοξη Ελλάδα;
Δε μπορέσαμε, αδελφοί μου, να φανούμε αντάξιοι των Αγίων που έβγαλε αυτή η μικρή χώρα και πολύ φοβάμαι ότι ο Θεός θα επιτρέψει να γίνει ακόμα πιο μικρή.
Δε μπορέσαμε επειδή οι Μητροπολίτες μας φοβήθηκαν πιο πολύ τον ιό από τον Υιό και ήθελαν να μας προστατέψουν, αφού θεώρησαν ότι ο πρώτος είναι ισχυρότερος από Τον Δεύτερο! Δε μπορέσαμε επειδή οι ιερείς μας, έκαναν υπακοή στους επίγειους άρχοντες και όχι στον Επουράνιο Βασιλέα. Δε μπορέσαμε επειδή εγώ και εσύ αδερφέ μου, αντί να προσευχηθούμε να τους φωτίσει ο Θεός, καθίσαμε με έναν καφέ στο χέρι και σχολιάζαμε τα κακώς κείμενα τους, παριστάνοντας τους Μακκαβαίους, φοβούμενοι όμως μη φάμε κανένα πρόστιμο πηγαίνοντας κρυφά να ακούσουμε από τα μεγάφωνα τη Θ. Λειτουργία, νομίζοντας πως είμαστε και ήρωες.
Τι τη θέλουμε, ρε αδερφέ, την Αγιά Σοφιά στα χάλια μας; Δε μας φτάνουν τα αμαρτήματα που μετράμε; Θέλουμε και άλλα στο λαιμό μας;
Για τους Τούρκους είναι αγνοήματα. Για εμάς θα ήταν επιπλέον αμαρτήματα βαρύτατα.
Ίσως κάποια άλλη γενιά να τη δει ελεύθερη. Μια γενιά άξια. Με άξιους Ποιμενάρχες, άξιους ιερείς και κυρίως άξιους πιστούς. Γιατι να ξέρεις, τα δικά μου και τα δικά σου τα χάλια, είναι πνευματική συνεπαγωγή των παραπάνω.
Ξέρει ο Θεός τι επιτρέπει.
…..και όπως έλεγε Άγιος πατήρ των ημερών μας:
Πολύ φοβούμαι μήπως περάσαμε και τα όρια το να μην είναι πλέον ανεκτή η μετάνοιά μας… Ωστόσο οφείλουμε να μιλάμε για την μετάνοια.
Βαξεβανίδης Νίκος
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
