Κατά τη συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Τρικκαίων με θέμα την εγκατάσταση αιολικών πάρκων στον Ασπροπόταμο ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης & δημοτικός σύμβουλος Γιώργος Καΐκης έκανε την παρακάτω τοποθέτηση:
«Η σημερινή μας συζήτηση διεξάγεται σε μια περίοδο όπου έχει γίνει νόμος του κράτους το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση της Ν.Δ. , ενώ κατά διάρκεια της ψηφοφορίας στη Βουλή αποχώρησε με «ελαφρά πηδηματάκια» ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας επίγνωση! Ότι έχει λερωμένη τη φωλιά του από την περίοδο της διακυβέρνησής του.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αυτό το νόμο το έγραψαν οι ίδιοι οι βιομήχανοι, καιρό πριν, όταν με ενημερωτικό τους δελτίο, ουσιαστικά υποδείκνυαν στην κυβέρνηση τι να κάνει με το περιβάλλον, ζητούσαν ταχύτερη περιβαλλοντική αδειοδότηση για περισσότερες επενδύσεις.
Είναι ένας νόμος που το σύνολο των περιβαλλοντικών οργανώσεων το χαρακτηρίζει «Αρμαγεδώνα», ενώ η κυβέρνηση έχει το θράσος να βαφτίζει «περιβαλλοντική» προστασία :
• τον εξευτελισμό της έννοιας περιβαλλοντική αδειοδότηση με τις εξπρές αδειοδοτήσεις κάθε είδους που θα ανατίθενται σε επιχειρηματικούς ομίλους
• τις εκατοντάδες ανεμογεννήτριες σε κάθε βουνοκορφή και χιλιάδεςφωτοβολταϊκάακόμη και σε αγροτική γη υψηλής παραγωγικότητας , που κατακλύζουν τη χώρα
• την κατάργηση – μέσα σε μια νύχτα- του καθεστώτος προστασίας των προστατευόμενων περιοχών υψηλής περιβαλλοντικής αξίας, με το αστείο και ταυτόχρονα κυνικό επιχείρημα του τύπου…. «τι θέλετε να κάνουμε, έχουμε πολλές τέτοιες περιοχές» !
Τα τελευταία χρόνια ανεμογεννήτριες σε όλη τη χώρα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Σε αυτόν τον σχεδιασμό του κεφαλαίου και στα πλαίσια της απελευθέρωσης της ενέργειας είναι ενταγμένη και η εγκατάσταση αιολικού πάρκου στην περιοχή του Ασπροποτάμου.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή –όχι ότι δεν υπάρχει- αποτυπώνεται ένα σφοδρότατος ανταγωνισμός ανάμεσα σε μερίδια του κεφαλαίου, ανάμεσα σε ομίλους της αποκαλούμενης «μαύρης ενέργειας» και σε αυτούς της φερόμενης ως «καθαρή ενέργεια»
Η αιτία αυτού του σφοδρού ανταγωνισμού είναι η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου που δε βρίσκει διέξοδο επένδυσης για να αναπαραχθεί και να αποδώσει νέα κέρδη στους ιδιοκτήτες του. Για να μπορέσει να βρεθεί διέξοδος προς την κερδοφορία θα πρέπει να απαξιωθεί -να καταστραφεί μέρος τουυπερσυσσωρευμένουκεφάλαιου μεταξύ των ανταγωνιστών επιχειρηματικών ομίλων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να απαξιωθούν – να καταστραφούν όλες οι υποδομές της «μαύρης ενέργειας» για να πρωτοστατήσουν οι επενδύσεις στην «πράσινη ενέργεια» . Μιλάμε λοιπόν για έναν τεράστιο τζίρο πολλών τρις δολλαρίων , μιλάμε για τιτάνια μάχη μεταξύ κολλοσών με μέτρο το χρόνο , αφού είναι ζωτικής σημασίας ποιος θα προστατέψει πιο άμεσα και περισσότερο τα κεφάλαιά του από την απαξίωση, ποιος θα πάρει πιο γρήγορα τη στροφή για να προηγηθεί στα νέα πεδία επενδύσεων , ποιοι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί θα βρεθούν έγκαιρα σε πλεονεκτικότερη θέση στο να χρηματοδοτήσουν τη στροφή στην «πράσινη ενέργεια». Δεν είναι το πρόβλημά τους, λοιπόν, η προστασία του περιβάλλοντος, το πρόβλημα τους είναι να βρουν την πιο κερδοφόρα διέξοδο τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια τα οποία λιμνάζουν. Βεβαίως αυτοί οι ανταγωνισμοί εκφράζονται και ανάμεσα σε μεγάλα καπιταλιστικά κράτη όπως ΗΠΑ , Ρωσία , Κίνα αλλά και διακρατικά μπλοκ και ενώσεις όπως η Ε.Ε. , BRICKS κ.λ.π., όπου έχουν κύρια οικονομική βάση οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Από την άποψη αυτήη Ε.Ε. πρωταγωνιστεί σε αυτό το «GreenDeal» για συγκεκριμένους λόγους. Γιατί ακριβώς είναι ενεργειακά εξαρτημένη, εξαρτάται, κατά κύριο λόγο, από το φυσικό αέριο της Ρωσίας και άλλων περιοχών, αλλά κυρίως της Ρωσίας. Άρα λοιπόν είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας για την Ε.Ε. να απεξαρτηθεί ενεργειακά.
Η Ελλάδα συμμετέχει σε αυτή την κατεύθυνση από τη μια μεριά, μιλώντας για πράσινη ενέργεια και πράσινη οικονομία, και από την άλλη μεριά στηρίζοντας όλους αυτούς τους σχεδιασμούς του ΑμερικανοΝατοϊκού και Ευρωπαϊκού μπλοκ, για τη δημιουργία των δικτύων αγωγών του ΤΑΠ, του «EastMed» και όλων των υπολοίπων, τα οποία έρχονται σε αντιπαράθεση με τα ρωσικά δίκτυα αγωγών. Άρα δηλαδή, εμπλέκεται όλο και περισσότερο στο κουβάρι των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων και στον κίνδυνο πολέμων.
Τώρα στην επίμονη και πονηρή ερώτηση αν είμαστε υπέρ ή κατά της χρήσης αιολικής ενέργειας, απαντάμε πως δεν θεωρούμε σωστή αυτή την αφηρημένη διατύπωση, που εγκλωβίζει την απάντηση σε ένα γενικόλογο ναι ή όχι.
Για μας ο βαθμός αξιοποίησης κάθε ενέργειας εξετάζεται σε σαφή και συγκεκριμένα κριτήρια.
Εξετάζουμε την ορθότητα κάθε λύσης με γνώμονα ποιος κατέχει τα κλειδιά της οικονομίας, άρα και με βάση αυτό αν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες και διευρυμένες λαϊκές ανάγκες.
Η απάντηση σε αυτά δεν μπορεί να δοθεί με μια τεχνοκρατική δήθεν ουδέτερη επιστημονική προσέγγιση. Είναι βαθύτατα πολιτικό αλλά και επιστημονικό ζήτημα που προϋποθέτει απάντηση σε δύο βασικά ερωτήματα τα οποία με τη σειρά μας θέτουμε:
1. Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του μέσου παραγωγής-μεταφοράς και διανομής ενέργειας
2. Με ποιο κριτήριο επιλέγεται η τεχνολογία, το μέγεθος, η χωροθέτηση κάθε λύσης, δηλ. γίνεται με γνώμονα την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων ή την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών
Επίσης απαντάμε τα εξής:
• Το επιχείρημα να μειωθούν οι εκπομπές του CO2 από την καύση του λιγνίτη είναι ένα προοδευτικό μέτρο. Απαντάμε λοιπόν πως για να μειωθούν οι εκπομπές CO2 θα μπορούσε να γίνει με νέα υδροηλεκτρικά εργοστάσια, με καινούργιους σταθμούς καύσης λιγνίτη, που θα αντικαταστήσουν τους παλαιούς για τη μείωση των εκπομπών αυτών. Και ενώ ο λιγνίτης πραγματικά θα μπορούσε να είναι το καύσιμο που θα στηρίζει την ενεργειακή αναβάθμιση της χώρας μας, όταν ,επαναλαμβάνω, υπάρχουν τεχνολογίες αξιοποίησης του λιγνίτη χωρίς επιπτώσεις στο περιβάλλον, δαπανώνται 44δις για τη μετάβαση στην πράσινη οικονομία, καταστρέφοντας την κατ’ εξοχήν ενεργειακή πηγή της χώρας μας που και την ευστάθεια του συστήματος θα μπορούσε να βοηθήσει και την απεξάρτηση από εισαγόμενο καύσιμο θα μπορούσε να αντιμετωπίσει. Και βέβαια ταυτόχρονα με την προώθηση των Α.Π.Ε. να διαμορφώσει ένα διαφορετικό ενεργειακό μίγμα. Όμως το διαφορετικό ενεργειακό μίγμα δεν προωθείται, γιατί ακριβώς πάει ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα και στις προτεραιότητες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας και στις προτεραιότητες που έχουν δοθεί.
• Όσον αφορά την τιμή του ρεύματος που παράγεται από Α.Π.Ε. και αυτή που παράγεται από ορυκτό καύσιμο. Εδώ παρουσιάζεται μια πλαστή εικόνα από την κυβέρνηση ότι το ρεύμα είναι φθηνότερο από τις Α.Π.Ε. Όταν αναφέρεται ότι η τιμή της κιβολατώρας του ρεύματος που παράγεται από λιγνίτη είναι μεγαλύτερη από τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά, πρέπει να ειπωθεί ταυτόχρονα ότι σε αυτή την τιμή υπολογίζονται και τα διάφορα πρόστιμα για την εμπορία των ρύπων που αυξάνουν τεράστια την τιμή. Που αυτό όμως το πρόστιμο, η εμπορία των ρύπων, είναι ακριβώς η πολιτική της Ε.Ε. Άρα λοιπόν η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική.
• Για τις επενδύσεις που θα μειώσουν την ανεργία και θα υπάρχουν «αντισταθμιστικά οφέλη». Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για επενδύσεις πολλών εκατομμυρίων στους εργαζόμενους κυριαρχούν η εργασία ήλιο με ήλιο ως 7 ημέρες την βδομάδα, χωρίς Σ.Σ.Ε. , σε συνθήκες εντατικοποίησης της εργασίας. Ακόμα και στα εξειδικευμένα συνεργεία που δουλεύουν στα αιολικά πάρκα, και θεωρούνται καλοπληρωμένοι, οι όροι δουλειάς χειροτερεύουν ραγδαία. Όσο για τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι περιορισμένες, για λίγο χρονικό διάστημα και με μεγάλο βαθμό εξειδίκευσης.
Επίσης, ένα από τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιούν οι επιχειρηματίες σε τέτοιες επενδύσεις είναι τα λεγόμενα αντισταθμιστικά οφέλη. Αυτά είναι το τυρί στην φάκα για να εξαγοράσουν ένα κόσμο που αντιδρά, αλλά και θα υφαρπάξουν την ανοχή του ντόπιου πληθυσμού, μέσα από την παρέμβαση τοπικών παραγόντων με την κατασκευή διαφόρων έργων από την ανάδοχο εταιρία με την μορφή χορηγίας π.χ. αθλητικές εγκαταστάσεις, ανακαινίσεις σχολείων, επιχορηγήσεις τοπικών κοινοτήτων κ.α. Έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα.
Η γενίκευση και η επέκταση των Α.Π.Ε. και συγκεκριμένα για τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά, έχει σημαντικές επιπτώσεις, οι οποίες δεν λαμβάνονται υπόψη στις αντίστοιχες μελέτες. Αρνητικές επιπτώσεις έχει από την αλλοίωση των ορεινών όγκων, χτυπιούνται οι φυσική ποικιλότητα και η βιοποικιλότητα, καταστρέφονται άλλες οικονομικές δραστηριότητες, όπως η κτηνοτροφία και η μελισσοκομία, δημιουργούνται σοβαρές επιπτώσεις στις ανθρώπινες και κοινωνικές δραστηριότητες, όπως της αναψυχής, της ξεκούρασης, όταν υπάρχει τεράστια συγκέντρωση σε συγκεκριμένους ορεινούς όγκους, γιατί εκεί υπάρχει το μεγαλύτερο φορτίο ανέμων. Υπάρχουν σημαντικές επιπτώσεις στην διαχείριση των υδάτινων πόρων και της απορροής των υδάτινων ρευμάτων στις περιοχές αυτές. Έχουν κατηγορηθεί τα πάρκα των ανεμογεννητριών σε μια σειρά περιοχές για έντονα πλημμυρικά φαινόμενα, όπως της Ναυπάκτου, όπως του Αργοστολίου που δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη για τέτοιου είδους ζητήματα. Φανταστείτε τώρα 300 ανεμογεννήτριες στην περιοχή του Ασπροποτάμου, τι πάρκο θα δημιουργηθεί εκεί, τι ξεχέρσωση θα υπάρξει για να μπούνε οι 300 ανεμογεννήτριες, για να γίνουν τα γήπεδα, να γίνουν οι δρόμοι για την πρόσβαση στα δίκτυα τα οποία θα πρέπει να αναπτυχθούν για να μπορέσουν να πάρουν το ρεύμα και τις φοβερές επιπτώσεις που θα έχει στην αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής. Επιπτώσεις που ήδη εξελίσσονται σε περιοχές όπου ήδη παρατηρείται πολύ μεγάλη συγκέντρωση από αιολικά πάρκα. Παράλληλα για την προώθηση των Α.Π.Ε. η διαχείριση των υδάτινων πόρων, ο εμπλουτισμός του υδροφόρου ορίζοντα, η άδρευση και ύδρευση, τα υδροηλεκτρικά φράγματα παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες ή έρχονται απλά και μόνο ως μαϊντανός στο περιτύλιγμα αυτό της τεράστιας επίθεσης, η οποία θα γίνει, Α.Π.Ε., αιολικών και φωτοβολταϊκών, με τις σημαντικές επιπτώσεις στην ευστάθεια του συστήματος, στο πανάκριβο ρεύμα που θα κληθούν να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα και στις επιπτώσεις του περιβάλλοντος.
Σήμερα η χώρα μας έχει τις υλικές προϋποθέσεις για να καλύψει τις ανάγκες των λαϊκών νοικοκυριών και της βιομηχανίας σε ενέργεια. Διαθέτει έμπειρο, πολυάριθμο εργατικό δυναμικό υψηλής τεχνολογικής και επιστημονικής ειδίκευσης. Διαθέτει σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές, όπως ο λιγνίτης, το υδάτινο δυναμικό, τη γεωθερμία, τον αέρα, τον ήλιο.
Αν όλα αυτά τα μέσα κοινωνικοποιηθούν, στα πλαίσια ενός κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της παραγωγής, με εργατική εξουσία, μπορούν σήμερα να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, με σεβασμό στο περιβάλλον και τον άνθρωπο.
Αυτό που εμποδίζει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, που δημιουργεί κινδύνους για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον, είναι η εκμετάλλευση αυτών των δυνατοτήτων από τους επιχειρηματικούς ομίλους με σκοπό το κέρδος.
Γι αυτό η Λαϊκή Συσπείρωση είναι αντίθετη σε αυτές τις επενδύσεις και στηρίζει τις λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στους σχεδιασμούς επιχειρηματικών ομίλων, Κυβέρνησης, και τοπικής διοίκησης.
