Ακούει ή βλέπει κανείς;

Με ακούτε; …ο δάσκαλος, η δασκάλα δεν κάνουν καλά το μάθημα…!!!
Βλέπετε;….το παιδί μου το χτυπάει-άνε και θα πάω στον εισαγγελέα…!!!

Ιστορίες καθημερινές, όχι σε ένα όχι σε δυο, αλλά σε όλα τα σχολεία της επικράτειας. Κάθε μέρα…… μα κάθε μέρα…… μα κάθε μέρα…… το τονίζω, ένα σχολείο ασχολείται με παραπονιάρηδες γονείς που ζητούν το «δίκιο» τους για τον γιόκα ή την κορούλα τους.

Άλλες φορές με ευγένεια και παράπονο κι άλλες με φωνασκίες κι επιθετικότητα, Να ζητούν λύση σε «προβλήματα» υπαρκτά ή ανύπαρκτα. Κι οι εκπαιδευτικοί με το μαγικό τους ραβδάκι, προσπαθούν να δώσουν λύσεις, για γεγονότα ,πραγματικά , λογικά ή υπερβολικά.

Άντε και οι προσπάθειες του σχολείου προωθούν την ηρεμία, την ασφάλεια, την γαλήνη των μαθητών. Γιατί όμως επαναλαμβάνονται και μάλιστα αρκετές φορές ζητήματα με πιο έντονο τρόπο, ενώ οι κινήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι προς τη λύση των προβλημάτων; Γιατί αυτή η νευρικότητα; Γιατί όλη αυτή η ανακατωσούρα;…..

Απλή η απάντηση!….Επειδή ότι και να προωθούν, όποια κίνηση κι αν κάνουν οι εκπαιδευτικοί, μένει στους τοίχους άντε και στην αυλή του σχολείου…. Στα σπίτια, στις οικογένειες, εκεί που κτίζεται ο χαρακτήρας , η συμπεριφορά και εν γένει η ζωή του παιδιού, δεν περνάει τίποτε μα τίποτε! Ακριβώς! Έέχει κτιστεί ένα τείχος γύρω από τα σπίτια όσον αφορά την συνεννόηση, τη βοήθεια και την προσπάθεια του κάθε σχολείου.

Όταν τονίζουμε, δώστε χρόνο στα παιδιά και μιλήστε μαζί τους, ώστε να ελευθερώνουν τις σκέψεις τους και να σας έχουν εμπιστοσύνη. Όταν αναφέρουμε μην τα αφήνετε με υπολογιστές-ηλεκτρονικά παιχνίδια, κι ελέγχετε τι κάνουν με αυτά. Όταν επιμένουμε βάλτε όρια!! Όταν προτείνουμε να ενημερώνονται τακτικά όχι για την επίδοση τους μα για τις συμπεριφορές. Όταν προτρέπουμε σε τυχόν δυσκολίες και «προβλήματα να επισκέπτονται ειδικούς, φορείς, σχολές γονέων και άλλα, τα υψωμένα τείχη γίνονται κάστρα άπαρτα!

Έτσι λοιπόν φτάνουμε σε καταστάσεις όπως της μικρής μαθήτριας από τη Θεσσαλονίκη, γιατί εφάρμοζαν οι μικροί –ες τους κανόνες κάποιου διάσημου παιχνιδιού στο διαδίκτυο. Να σας εκμυστηρευθώ και κάτι…. Όλα μα όλα τα παιδιά με τα οποία μιλώ εκεί που εργάζομαι, ασχολούνται με τέτοιου είδους «παιχνίδια», γιατί αναφέρονται σε αυτά με μεγάλη συχνότητα. Φορές δε που ενημερώνουμε γονείς για ότι αντιλαμβανόμαστε, οι αντιδράσεις είναι αποκλείεται το παιδί μου να έχει σχέση με αυτά…

Δε μοιράζω ευθύνες. Ξέρω τη δύναμη όμως που έχει ένα σχολείο να κινητοποιήσει τα συναισθήματα, τα θετικά σημεία, την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών που μας εμπιστεύονται (;) οι γονείς. Γιατί μας αποδομούν; Γιατί μας θεωρούν απέναντι τους;…. .Θα μου πείτε εδώ άλλοι μας λένε τεμπέληδες κι αφερέγγυους, τι ψάχνω!

Δε θα υπάρξει καμιά λύση και περιμένω χειρότερα από αυτό που συνέβη στο κοριτσάκι. Μακάρι να βρει την ψυχική του ηρεμία σύντομα και τα άλλα παιδιά να μπουν σε ρότα επαναφοράς…..

Κατά τα άλλα κάποιοι ασχολούνται με το πώς θα μπει η διδαχή της επιχειρηματικότητας στο σχολείο…. Την τύφλα τους!!

ΥΓ: Υπάρχει η γιορτή των Τριών Ιεραρχών;…

Ο κατά συρροή ονειροπόλος και ολίγον δάσκαλος
Δημήτρης Νούλας

Tags: ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ