Γιαγιά …
Πάει σχεδόν ένας χρόνος που έφυγες και μας λείπεις πολύ. Εμένα περισσότερο. Έκατσα να σου γράψω αυτό το γράμμα για να σου πω όσα δεν πρόλαβα, κι όσα εγωιστικά άφησα να γλιστρήσουν στο χρόνο.
Γιαγιά …
Αν και δεν έμαθες πότε ανάγνωση και γραφή, ήσουν ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου.
Γιαγιά…
Αν και δεν τελείωσες κανένα Πανεπιστήμιο, ήσουν περισσότερο μορφωμένη απ’ όλους όσους έχω συναντήσει στην ζωή μου.
Γιαγιά ….
Αν και ποτέ δεν διάβασες βίους αγίων και προσευχητάρια, ζούσες πάντα με οδηγό τον λόγο του θεού και την αρετή των αρχαίων Ελλήνων…
Αλλά δεν σε αγάπησα για όλα αυτά. Εγώ σ’ αγάπησα γιατί ήσουν η μοναδική φτερούγα, η οποία με σκέπαζε, με φρόντιζε και με ανέστηνε, κάθε φορά που οι άλλοι -σχεδόν όλοι- θέλανε να με ξεφορτωθούν, με μια αγάπη συμπαντική, αδιαπραγμάτευτη, απόλυτη.
Κι έτσι, εγώ ο ακαμάτης, ζωηρός, ζημιάρης κλπ κλπ …να είμαι πάντα στα μάτια σου το «καμάρι της γιαγιάκας».
Μας λείπεις γιαγιά…
Μου λείπεις….
Κώστας Δ. Δριτσέλης
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
