Διάβασα στην κριτική σελίδα τού «Μετεωρίτη» (Εφημ. «Τα Μετέωρα», 17-10-2014) μεταξύ άλλων και τα εξής για τον εκφοβισμό τού λαού μας:
Σκεπτόμενος όλα όσα δραματικά συμβαίνουν τελευταία, συμπέρανα ότι οι «διαχειριστές τού φόβου» μιάς κοινωνίας δεν μπορούν ταυτόχρονα να είναι και «διακινητές ελπίδος»! Δυστυχώς, και τα δύο μαζί δεν συνάδουν…
Είναι γνωστό σε όλους μας από την Ιστορία ότι στις κρίσιμες στιγμές οι Πολιτικοί εκφοβίζουν τον κόσμο, βάζοντάς του ψεύτικα διλήμματα, για να μην τολμήσει να πετύχει ανανέωση και πρόοδο μέσα στα όρια της δημοκρατίας. Έχει παρατηρηθεί ότι ευκολότερα υποκύπτουν στα διλήμματα αυτά οι ηλικιωμένοι παρά οι νέοι, που είναι και τα μεγάλα θύματα της σημερινής κατάστασης. Αυτό μπορεί να θεραπευτεί, αν οι νεότεροι αναλάβουν τον ρόλο «παιδαγωγίας» τών μεγαλυτέρων.
Μεγαλύτεροι και νεότεροι όμως οφείλουν να λάβουν υπόψη τους τη ρήση τού πατριώτη ποιητή μας Ανδρέα Κάλβου(1792 – 1869), για να υποκύπτουν στους προσφερόμενους φόβους, από όπου κι αν αυτοί προέρχονται:
«Όσοι βαρύ το χάλκεον χέρι τού φόβου αισθάνονται, δουλείαν άς έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Δηλαδή (απλά): Όσοι από φόβο δεν τολμούν, είναι άξιοι για την κάθε μορφής δουλεία και ανάξιοι για τη γλυκιά ελευθερία.
• Το ερώτημα μου είναι: όταν ο ομολογουμένως «έξυπνος» ελληνικός λαός κληθεί να διαλέξει τούς «διαχειριστές» τής συμφοράς του, θα τολμήσει να ξεπεράσει τους τεχνητούς φόβους και να κρίνει ελεύθερα ποιοι μπορούν να τον σώσουν;
Με τιμή
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ
Καθηγητής Φιλολογίας
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
