Είναι κάποιες στιγμές που θέλεις να αναπνεύσεις και δεν υπάρχει αέρας, θέλεις να τραγουδήσεις και δεν υπάρχει ήχος, θέλεις να φωνάξεις και δεν βγαίνει φωνή, θέλεις να μιλήσεις και συναντάς τη σιωπή ή την ύβρη και ένα πελώριο «γιατί» στα μάτια των ανθρώπων.
Τα πράγματα ποτέ δεν είναι όπως φαίνονται, αλλά κυρίως ποτέ δεν είναι όπως ορισμένοι θέλουν να τα κάνουν να φαίνονται.
Η Ελλάδα ζούσε σ’ ένα τεχνικό κόσμο, η προσπάθεια όμως να επιστρέψει απότομα στον πραγματικό κόσμο οδηγεί τους πολίτες στην κόλαση και όχι στην πραγματικότητα.
Εάν τα μαθηματικά σου λένε κάτι και ο νόμος κάτι άλλο, ο κανόνας είναι ν’ αλλάξεις τον νόμο και όχι τα μαθηματικά. Δυστυχώς οι κυβερνώντες άλλαξαν τα μαθηματικά για να μπορούν να διατηρούν τις «καρέκλες».
Ό,τι «κερδίσαμε» με αίμα σαν κράτος στα πεδία των μαχών τα προηγούμενα χρόνια και ό,τι κατακτήσαμε σαν έλληνες πολίτες στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, στις απεργίες, στις φυλακές, στις εξορίες, στα πεζοδρόμια, στις διαδηλώσεις δεν μπορεί να «εξαργυρώνονται» μόνο στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής «κατανάλωσης» θεσμών, οικονομικών μεγεθών και στρεβλής ανάπτυξης που προσφέρει απλώς μια δήθεν σιγουριά, από κάποιο εξωτερικό κίνδυνο, αλλά ταυτόχρονα να σε οδηγεί σ’ ένα πρόγραμμα λιτότητας μέχρι εξόντωσης.
Κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους και τέλος να περιορίζει και τους Δημοκρατικούς θεσμούς της πατρίδας μας, για την εφαρμογή αυτής της λιτότητας.
Χωρίς ανάπτυξη ή πολιτική της σταθερότητας οδηγεί την οικονομία σε ναυάγιο και χωρίς κοινωνική πολιτική κλονίζεται η κοινωνική συνοχή και καθίσταται πράγματι ανέφικτη η αύξηση της παραγωγικότητας. Οι τεχνικοί της εξουσίας πασχίζουν να μετατρέψουν την αγωνία για το μέλλον της χώρας μας σε ανασφάλεια και φόβο και γι’ αυτή τη δουλειά έχουν επιστρατευτεί και αρκετοί δημοσιογράφοι.
Ζούμε το τέλος μιας εποχής. Ώς χώρα δεν έχουμε την τύχη να μας κυβερνούν άνθρωποι που μπορούν να μιλήσουν στο μυαλό και την ψυχή της ελληνίδας και του έλληνα και ταυτόχρονα να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο σε μια γλώσσα που καταλαβαίνουν και οι άλλοι.
Η αβεβαιότητα είναι μεγάλη, πρέπει όμως να αναδείξουμε το καινούργιο. Δίχως «παρέκκλιση» δεν υπάρξει εξέλιξη. Δίχως «αταξία» δεν υπάρχει καινούργια τάξη. Διότι εκτός όλων των άλλων, το μεγάλο λάθος της μεταπολίτευσης ήταν ότι κατάργησε και το κριτήριο της βλακείας.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
