Του ΓΙΑΝΝΗ ΨΑΡΡΗ
Κοντά στην Κρανιά βρίσκεται ο πέτρινος ναός (παλιά Μοναστήρι) του Τιμίου Σταυρού, «Ο Χριτιανικός Παρθενώνας του Ασπροποτάμου» που αποτελεί και αρχιτεκτονικό στολίδι.
Εντύπωση, εκτός των άλλων, προκαλούν οι δεκατρείς τρούλοι του, ο μεσαίος είναι διώροφος. (Δικαίως άρθρο μου που δημοσιεύτηκε το 1996 σε εφημερίδες των Τρικάλων είχε τίτλο «Ο χορός των Τορύλων», που κάποιοι τον κλέβουν, Να ‘ναι καλά).
Δε θα αναφερθώ στην ιστορία του ναού, αυτό το έχω κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Θα αναφερθώ σε ένα σοβαρό πρόβλημα που δημιουργήθηκε στη στέγη.
Ανεβαίνοντας στην Κρανιά, αναγκαστικά περνάω, όπως και οι άλλοι Κρανιώτες, από το ναό του Τιμίου Σταυρού. Το σπίτι μου απέχει από το ναό 700-800 περίπου μέτρα. Πέρυσι, παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας τη στέγη του ναού, κάτι δε μου άρεσε στις πέτρινες πλάκες. Λέω, ιδέα μου θα είναι ή έτσι είναι από την κατασκευή της. Φέτος, όμως, ανεβαίνοντας στο χωριό είδα το πραγματικό πρόβλημα, που φαίνεται υπήρχε από πέρυσι και το χειμώνα επιδεινώθηκε.
Η νοτιοανατολική πλευρά της στέγης, από τον διώροφο τρούλο μέχρι τους άλλους δυο (ανατολικό – νότιο) υπέστη καθίζηση και σχηματίστηκε ένα βαθούλωμα, μια γούρνα. Πλάκες έχουν ξεκολλήσει, άλλες έχουν φύγει… Αν καλά θυμάμαι, πριν από 4-5 χρόνια είχαν γίνει κάποιες εργασίες στο σημείο αυτό ή σε αρκετά παραπλήσιο. Απλά το αναφέρω.
Καλό είναι, πριν πιάσει ο χειμώνας, να γίνουν όποιες εργασίες απαιτούνται για να λυθεί το πρόβλημα. Η Περιφέρεια Θεσσαλίας πριν από λίγους μήνες είχε δημοσιεύσει πίνακα 40 περίπου έργων που γίνονται, σε Μονές και Ναούς. Ανάμεσα σ’ αυτά, τα έργα ήταν και του Τιμίου Σταυρού, αλλά νομίζω όχι για τη στέγη. Όποιοι είναι υπεύθυνοι και αρμόδιοι, ας επιληφθούν του προβλήματος και ας το λύσουν, πριν να είναι πολύ αργά.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
Το γκαζόν όμως στην πένα!!!!!!!!!!
Η εικόνα του φροντισμένου γκαζόν μας αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας ότι θα υπάρξει πολύ σύντομα η αντίστοιχη μέριμνα για τα σοβαρά προβλήματα της οροφής. Το καύχημα του Ασπροποτάμου, ο Τίμιος Σταυρός Δολιανών, επιζεί και δεσπόζει χάρη στη φροντίδα των ντόπιων και στην αγάπη των μοναζουσών που τον επιμελούνται.