Ο ψυχίατρος Χρίστος Λιάπης και η ηθοποιός Χριστίνα Αλεξανιάν θα παρουσιάσουν το θέμα:
“Οι ερωτικές σχέσεις στους καιρούς της Πανδημίας. Από τον “Ερωτα στα χρόνια της χολέρας” στο quarantexting της COVID-19″,
στη Διαδικτυακή εκδήλωση που διοργανώνει η Βιβλιοθήκη Καλαμπάκας, την Τρίτη, 1η Δεκεμβρίου 2020, στις 18:00.
Την επιστημονική παρουσίαση του θέματος, από τον Ψυχίατρο, Διδάκτορα του Παν/μίου Αθηνών και Πρόεδρο του ΚΕΘΕΑ, Χρίστο Χ. Λιάπη, μαζί με σχόλια για την επιδείνωση και ανάδυση τόσο ψηφιακών όσο και γενικότερων εξαρτητικών συμπεριφορών που υποδαυλίζονται ή πυροδοτούνται από την καραντίνα, όπως το quarantexting, θα συνοδεύσει η ανάγνωση από την ηθοποιό Χριστίνα Αλεξανιάν, συνδυασμού αποσπασμάτων από το αναφερόμενο στον τίτλο της εκδήλωσης μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και από γραπτή-ψηφιακή επικοινωνία συναισθηματικώς ευάλωτων συνανθρώπων μας, εν μέσω καραντίνας.
Όσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση μπορούν να συμμετέχουν μέσω του παρακάτω συνδέσμου: https://us02web.zoom.us/j/85448933834
Meeting ID: 854 4893 3834
Passcode: 1
Ήταν άνοιξη σχεδόν όταν ήρθες στη ζωή μου, μια περίεργη άνοιξη….
Όλα ανθισμένα γύρω μου, με χρώματα που αρχίσανε να σκάνε μέσα μου, σαν χρωματιστά μπαλόνια γεμάτα συναισθήματα.
Ο Φλορεντίνο Αρίσα το είχε διαβάσει κάποια φορά: «Ο έρωτας γίνεται μεγαλύτερος και πιο ευγενικός μέσα στις καταστροφές».
Οι πρώτες μας διαδρομές στους άδειους δρόμους μιας πόλης σε καραντίνα κι εγώ τόσο απρόσμενα αρχίζω να σε ερωτεύομαι.
Κάποιος που τον είδε να τρέμει από τον πυρετό ειδοποίησε τον καπετάνιο και εκείνος εγκατέλειψε το γλέντι φέρνοντας μαζί του και τον γιατρό του πλοίου φοβούμενος πως ήταν μία περίπτωση χολέρας, κι ο γιατρός για μεγαλύτερη προφύλαξη τον έστειλε στην καμπίνα της καραντίνας με ένα καλό φορτίο από βρωμιούχονάτριο.
Όταν γινόμαστε ένα, όταν ο κόσμος σου και ο κόσμος μου συναντιούνται, όταν η λαχτάρα μου να ακούσω τη φωνή σου κυριαρχεί στη μέρα μου, όταν ακουμπάς στο στήθος μου κι όταν αποκοιμιέμαι στο δικό σου, ακούγοντας μόνο τον χτύπο της καρδιάς σου, ο χρόνος χάνεται, σταματάει να μετράει και να έχει σημασία.
Πήρε το χέρι της και το έβαλε στο στήθος του: η Φερμίνα Δάσα ένιωσε σχεδόν στην επιφάνεια του δέρματος την ακούραστη γέρικη καρδιά να χτυπάει με τη δύναμη, τη βιασύνη και την ταραχή ενός εφήβου. Εκείνος είπε: ο υπερβολικός έρωτας είναι το ίδιο κακός όσο και η έλλειψη του έρωτα. Το μόνο που μπορούσε να τα ξεπεράσει όλα ήταν η περίπτωση της επιδημίας πάνω στο πλοίο. Τότε κηρύσσονταν σε καραντίνα, σήκωναν την κίτρινη σημαία και έπλεαν σε κατάσταση ανάγκης. Έτσι και αλλιώς όλοι ήξεραν πως η εποχή της χολέρας δεν είχε περάσει παρά τους χαρούμενους υπολογισμούς των υγειονομικών αρχών.
Μου κρατάς το χέρι και είμαι ευτυχισμένη που ενώνονται τα δάχτυλά μας, ενώνονται όπως κι εμείς και βυθίζομαι μέσα σου όπως το ποτάμι στη θάλασσα.
Χωρίς κανέναν φόβο…
Γιατί είχαν ζήσει αρκετά για να καταλάβουν πως ο έρωτας είναι έρωτας σε οποιαδήποτε εποχή και σε οποιοδήποτε τόπο, αλλά γινόταν πιο έντονος όταν βρισκόταν κοντά στον θάνατο.
Ύστερα κοίταξε τον Φλορεντίνο Αρίσα, την ακατανίκητη ψυχραιμία του, τον ατρόμητο έρωτά του και τον τρόμαξε η αργοπορημένη υποψία πως είναι η ζωή περισσότερο από τον θάνατο αυτή που δεν έχει όρια….
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
