Του ΓΙΑΝΝΗ ΨΑΡΡΗ
Την Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κρανιάς Καλαμπάκας διοργάνωσε ακόμη μια πεζοπορία. Τέτοιες γίνονται αρκετές αυτή την εποχή από ομάδες κατοίκων της Κρανιάς. (Η επόμενη θα γίνει στην Τριγγία).
Αυτή ήταν μια πεζοπορία μέσα στο ατελείωτο ελατόδασος της Κρανιάς, πάνω από τη συνοικία της Αγίας Παρασκευής. Κατά κάποιο τρόπο ήταν και ενημερωτική.
Ξεκινήσαμε από τη βρύση Πιτσάλα (ή Πετσάλα) κοντά στα ψαρραίικα, σε υψόμετρο 1.200 μ. Ανηφορίζοντας κι αφού διασχίσαμε τα «Κήπια» (παλαιά ήταν κήποι Κρανιωτών που τώρα έχουν εγακταλειφτεί) μπήκαμε σε πυκνό δάσος ελάτων ακολουθώντας το παλαιό μονοπάτι που χρησιμοποιούσαν οι κτηνοτρόφοι της Κρανιάς για να ανεβαίνουν στα κοπάδια τους που έβοσκαν στο Σιράκο, στη Γκιώναλη, στην Τριγγία… Κάποιοι εθελοντές Κρανιώτες φρόντισαν να το καθαρίσουν και να το σηματοδοτήσουν. Περάσαμε από τα «Κοντρώνια» που είναι πέτρινοι όγκοι ύψους μέχρι 4-5 μ. Οι μεγαλύτεροι αποτελούνται από μικρότερες ακανόνιστες πέτρες ενωμένες μεταξύ τους.
Ανηφορίζοντας για λίγο διασχίσαμε τις «Κόκκινες Σάρες» από την κορυφή των οποίων η θέα προς την Κρανιά αλλά και τη λεκάνη του Ασπροποτάμου είναι καταπληκτική, πανοραμική. Δικαίως την βάφτισαν… «Όμορφη Θέα».
Στο ισάδι του «Σιράκου» είδαμε τη βρύση-ποτίστρα για τα ζώα που κατασκευάστηκε το 1967 και τώρα δυστυχώς δεν έχει νερό. Το νερό που χάνεται σχηματίζει λούτσες στις οποίες παίρνουν το μπάνιο τους αγριογούρουνα. Η άλλη βρύση, λίγο πιο πάνω, που το νερό της βγαίνει από τη ρίζα ελάτου και την έκανε πέτρινη το 1963 ο Λ. Σ.Τ. (Τζαμπγιώζης) είχε νερό και μάλιστα κρύο. Εκεί κάναμε στάση. Κάποιοι έψαχναν για αφριοφράουλες και κάποιοι άλλοι για μανιτάρια. Όλα αυτά σε υψόμετρο 1450 μ. περίπου. Αφού περάσαμε από ένα ξέφωτο όπου παλαιότερα Κρανιώτες έτρωγαν, έπιναν και χόρευαν και ευρωπαϊκούς χορούς υπό τους ήχους γραμμοφώνου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας άλλη διαδρομή. Η επόμενη στάση ήταν στη βρύση της περιοχής «Αγροστουπάνη» η οποία είχε νερό σε αντίθεση με την επόμενη βρύση, την ιστορική «Βρύση του Τσίλα» που το νερό χανόταν κάτω της. Κι αυτή την είχε κάνει πέτρινη ο Λ.Σ.Τ. (Τζαμπγιώζης). Επόμενη στάση ήταν τα χαλάσματα-ερείπια της Κασαρίας Κλιάφα. Η Κρανιά προπολεμικά είχε πολλές κασαρίες. Σ’ αυτές επεξεργάζονταν τις μεγάλες ποσότητες γάλακτος (μπασκί) και έκαναν κασέρια, όχι τυριά (φέτα). Γι’ αυτό και τις έλεγαν κασαρίες και όχι τυροκομεία.
Διασχίζοντας παλιά χωράφια που ποτίζονταν με νερό που έφερναν από τη «Μούμα», ακόμη και «αλώνι του Ψαρρή» υπήρχε, φτάσαμε στο Μπρισίμι, μια ράχη-ύψωμα κοντά στο χωριό με καλή θέα προς αυτό. Σ’ αυτό το σημείο παλιά άναβαν μεγάλη φωτιά που φαίνονταν από όλο το χωριό.
Ήταν μια ωραία πεζοπορία διάρκειας 3,5 ωρών περίπου κατά τη διάρκεια της οποίας οι ερωτήσεις κυρίως των νέων έπεφταν… βροχή. Στην πεζοπορία συμμετείχε και η πρόεδρος του Συλλόγου Φανή Σμιξιώτη.
Πάντα ψηλά!
