Φεστιβάλ Βενετίας: Το Χρυσό Λιοντάρι του Lav Diaz και όλοι όσοι βραβεύτηκαν

Η ανταπόκριση για το Φεστιβάλ Βενετίας συνεχίζεται από την άνεση του καναπέ μου. Προχθες το βράδυ απονεμήθηκαν τα φετινά βραβεία από την επιτροπή του Sam Mendes (και της Gemma Arterton), με τον σκηνοθέτη να ομολογεί πως ο κανόνας περί του ενός βραβείου ανά ταινία ήταν κάτι που ως εξωτερικός παρατηρητής ποτέ δεν καταλάβαινε, αλλά τώρα που το είδε από μέσα το εκτίμησε. Κοινώς, σε κάτι θα ήθελε αυτός να δώσει τα μισά βραβεία και δε μπορούσε, και χαίρεται που υπήρχε ένας τεχνητός περιορισμός υποχρεώνοντας την επιτροπή να βραβεύσει το μισό Διαγωνιστικό.

Μεταξύ μας κι εγώ το προτιμώ αυτό. Πάντα μου φαινόταν παρανοϊκό αυτό που συμβαίνει στα βραβεία στο τέλος του χρόνου όπου μια ταινία μπορεί να κερδίζει 5 ή 7 ή 10(!) βραβεία. Αν από τις εκατοντάδες ταινίες που βγαίνουν σε μια χρονιά πιστεύουμε πως όντως μία ήταν Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ σε 6-7 διαφορετικούς τομείς, τότε πρέπει να βλέπουμε περισσότερες ταινίες. Αν ένα Φεστιβάλ μπορεί να τιμήσει 10 διαφορετικά έργα από μια επιλογή 20, τότε σίγουρα μπορούν οι βραβειοθεσμοί να βραβεύουν περισσότερες διαφορετικές ταινίες από μια επιλογή εκατοντάδων.

Ενιγουέι, τέλος ραντ, πάμε να δούμε τα ωραιότατα προχθεσινά βραβεία και το Τι Τελικά Σημαίνουν.

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Emma Stone, ‘La La Land’. Το πεδίο της γυναικείας ερμηνείας στη φετινή Βενετία ήταν τρελό. Ειλικρινά δε θα εκπλαγώ αν 3 από τις 5 υποψήφιες Α’ Γυναικείου Ρόλου στα Όσκαρ έχουν παιχτεί εδώ. (Amy Adams και Natalie Portman οι άλλες δύο.) Τη Stone την είχαμε ξεχωρίσει με το καλημέρα ως ένα από τα καλύτερα στοιχεία του ‘La La Land’ κι αν και δεν περιμέναμε το Φεστιβάλ να βραβεύσει την ταινία έναρξής του, το βραβείο αυτό παραμένει πολύ καλή επιλογή.

Η Emma Stone φεύγει γενικά τρελά κερδισμένη από τη φετινή Βενετία. Η ταινία έναρξης, που απέσπασε αλαλαγμούς θαυμασμού από το σύνολο της κριτικής, εκπροσωπήθηκε στην ουσία μόνο από εκείνην, λόγω της απουσίας του Ryan Gosling για τα γυρίσματα του σίκουελ του ‘Blade Runner’. Το αποτέλεσμα ήταν όλη η προβολή του ανοίγματος ενός τόσο μεγάλου Φεστιβάλ να πέσει σε αυτήν, και στο τέλος να φύγει και βραβευμένη. Ως μέγεθος σταρ, η Emma Stone είναι ένα τσικ μεγαλύτερη σήμερα από ό,τι ήταν πριν 12 μέρες.

Αυτό φυσικά δεν της δίνει το Όσκαρ αλλά σίγουρα της δίνει την καλύτερη εκκίνηση. Ωστόσο θα με διασκεδάσει αφάνταστα αν το κερδίσει πάλι η Portman (για το ‘Jackie’, στο οποίο δε μου άρεσε η ίδια σε αντίθεση με όλη την υπόλοιπη ταινία), γιατί και την προηγούμενη φορά που πήρε το Όσκαρ είχε διαγωνιστεί στη Βενετία και είχε χάσει το βραβείο ερμηνείας (από την Arianne Labed του ‘Attenberg’).

Η ΑΜΥ ΑDAMS ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

“Έδωσα τις δύο καλύτερες ερμηνείες του Φεστιβάλ και φεύγω με άδεια χέρια ναι ντάξει σόρι κιόλας που δεν τραγούδησα κι εγώ κάτι παλιομοδίτικα Χολιγουντιανό ε, σόρι κιόλας.”

Η Amy Adams, του ‘Arrival’ και του ‘Nocturnal Animals’, σε αποκλειστικές δηλώσεις μες στο κεφάλι μου.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Ισοπαλία, που με άλλα λόγια σημαίνει “μας έχουν μείνει δύο κάργα φεστιβαλικές ταινίες που δεν έχουμε πού να βάλουμε αλλού, οπότε να”. Το μοιράστηκαν ο Amat Escalante του οικογενειακού δράματος (με μπόλικο χταποδοσεξ στο ενδιάμεσο) ‘The Untamed’ κι ο Andrei Konchalovsky του ‘Paradise’, ενός ασπρόμαυρου δράματος για το Ολοκαύτωμα με αφήγηση που παίζει ανάμεσα στις οπτικές και καταλήγει σε ένα χαριτωμένο twist.

Ήταν οι δύο ταινίες του Διαγωνιστικού που ήμασταν όλοι βέβαιοι από την πρώτη στιγμή πως θα πάρουν κάποιο βραβείο, και μεγάλο κιόλας. Το ‘Untamed’ είναι από τις ταινίες που τις βλέπεις και στην έξοδο από το σινεμά λες “βραβείο σκηνοθεσίας; βραβείο σκηνοθεσίας”. Το ‘Paradise’ πάντως σε μικρό κύκλωμα arthouse αιθουσών μια χαρά θα τα πήγαινε.

ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Ο Oscar Martinez του αργεντίνικου ‘Distinguished Citizen’, για έναν διάσημο συγγραφέα που έχει χάσει την έμπνευσή του επειδή τον έχουν αγκαλιάσει οι θεσμοί, και στο απόγειο της κατάθλιψης και της αντικοινωνικότητάς του, συμφωνεί να παραστεί σε μια βράβευσή του στο χωριό όπου γεννήθηκε. Αν έχετε δει το προτελευταίο επεισόδιο της 2ης σεζόν ‘BoJack Horseman’ τότε αυτή η ταινία είναι σαν μια εύπεπτη, να-περνάει-η-ώρα εκδοχή του. Αν δεν το έχετε δει δεν ξέρετε τι χάνετε στη ζωή σας.

Κατά τα άλλα το ‘Distinguished Citizen’ είναι η στάνταρ ταινία που θα κάνει συμπαθέστατη καριέρα στα θερινά του χρόνου το καλοκαίρι.

Η GEMMA ARTERTON ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙ

Δείτε πώς κοιτάει τον Martinez η Gemma Arterton. Αυτή τη στιγμή το μόνο σίγουρο είναι ότι κρίνει τα άλλα μέλη της κριτικής επιτροπής που τον βράβευσαν. (Στο μυαλό μου να ξέρετε συμφωνούμε με την Gemma σε όλα τα βραβεία και αυτό είναι ξεκάθαρα ένα βραβείο που εγώ δεν θα έδινα, παρόλο που το πεδίο του ανδρικού ρόλου ήταν εξαιρετικά αδύναμο στο φετινό Φεστιβάλ.)

ΣΕΝΑΡΙΟ

Το κέρδισε ο Noah Oppenheimer του ‘Jackie’, σε ένα από αυτά τα βραβεία που βρωμάνε συμβιβασμό από όπου κι αν το πιάσεις. Σίγουρα τα δυνατά χαρτιά της ταινίας, που αφηγείται τις 4 μέρες που ακολουθούν την δολοφονία του JFK από την οπτική της Jackie, είναι σε πρώτη ματιά η σκηνοθεσία της και η ερμηνεία της Portman. Η Portman δεν μου άρεσε προσωπικά αλλά βρίσκεται σε κάθε πλάνο της ταινίας και καταλαβαίνω εύκολα γιατί κάποιος θα τη θαυμάσει και γιατί ενδεχομένως πάρει βραβειακή φόρα. Η σκηνοθεσία του Pablo Larrain είναι εξαιρετική, επανατοποθετώντας μια εμβληματική περσόνα και μια διάσημη ιστορική στιγμή μέσα από το πρίσμα της Ιστορίας και χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές και φίλτρα και τρόπους αφήγησης, κάνοντας ένα-ακόμα-biopic να μοιάζει με οριακά πειραματικό σινεμά.

Το σενάριο του Oppenheimer σίγουρα είναι δυνατό, αλλά στα δικά μου μάτια εδώ έχουμε περίπτωση όπου μια ταινία μπορεί να βραβευτεί σε 3 κατηγορίες έναντι άλλων που μπορούν να βραβευτούν σε λιγότερες (το ‘La La Land’ και το διδυμο της σκηνοθεσίας) οπότε το ‘Jackie’ πήρε τον κλήρο που απέμεινε. Όχι ότι έχει σημασία, σε κάθε περίπτωση είναι καλή ταινία και άξιο σενάριο. Η ταινία πιστεύω θα περπατήσει γενικώς.

ΝΕΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Το κέρδισε η Paula Beer του ‘Frantz’, υπέροχη κι η ίδια όπως κι η ταινία του Francois Ozon. Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (οι δύο Παγκόσμιοι ήταν μια από τις βασικές θεματικές του φετινού Φεστιάλ, μαζί με την σεξουαλική βία και τα νεκρά μωρά, για κάποιον λόγο :/ ), ένας Γάλλος στρατιώτης ταξιδεύει στη Γερμανία για να βρει την οικογένεια ενός αντίπαλου στρατιώτη με τον οποίον είχαν γίνει φίλοι. Η οικογένεια του νεκρού Γερμανού αγκαλιάζει τον Εχθρό της Πατρίδας, όμως εκεί που πραγματικά ανθίζει είναι στο β’ μισό, όταν βλέπουμε κάποια πράγματα από άλλη οπτική. Δε θα πούμε περισσότερα, η ταινία έχει διανομή από τη Feelgood και θα τη δούμε σύντομα στις αίθουσες.

Στη συνέντευξή μας με τον ίδιο τον Ozon θα δούμε και τι είπε για την νεαρή του ηθοποιό, η οποία από τη στιγμή που είδαμε το ‘Frantz’ θεωρούσαμε πως σίγουρα θα κερδίσει κάτι.

ΟΙ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Και περνάμε στις τρεις ταινιοκατηγορίες αφού τελειώσαμε με τα ατομικά. Στην ουσία είναι κάτι σαν χρυσό-αργυρό-χάλκινο, ή έστω χρυσό και δύο συν-αργυρά. Ή χρυσό, ασημένιο και ένα εκτός αρίθμησης που η επιτροπή απλώς ήθελε να έχει βραβεύσει. Σε κάθε περίπτωση. Αυτές είναι οι τρεις ταινίες που κέρδισαν τα μεγάλα βραβεία του Φεστιβάλ Βενετίας, και όπως είδατε στην παραπάνω φωτό για να μας τα παραδώσει φέραμε την Gemma Arterton, που εδώ μας κρίνει μαζί με τον Sam Mendes που κάθεται δίπλα της.

ΧΡΥΣΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Πήγε στο 4ωρο ‘The Woman Who Left’ του Lav Diaz, ενός πολύ αγαπητού φεστιβαλικού σκηνοθέτη που φέτος έκανε σύμφωνα με τις αντιδράσεις ένα από τα πιο προσβάσιμα έργα του, τόσο σε αφήγηση όσο και σε διάρκεια. (To προηγούμενο φιλμ του, στο διαγωνιστικού του Βερολίνου, ήταν διάρκειας 8 ωρών.)

Φυσικά και η μία ταινία των βραβείων που δεν είδα κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι, αυτά είπαμε εννοούνται (την ώρα της δημοσιογραφικής προβολής μαζεύαμε βαλίτσες- έστω, την τελευταία ώρα της), αλλά κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Το βασικό είναι πως το hype του φιλμ από την πρώτη στιγμή της πρεμιέρας του ήταν εντελώς θετικό, κάνοντάς το άμεσα φαβορί για κάποιο εκ των μεγάλων βραβείων.

Τον σκηνοθέτη Lav Diaz εντωμεταξύ των πετυχαίναμε στις μισές προβολές που πηγαίναμε το τελευταίο διήμερο, από το ‘Voyage of Time’ του Malick ως το εξαιρετικό τούρκικο σκληρό παραμύθι φύσης ‘Big Big World’, το οποίο τό είδαμε δίπλα-δίπλα και το οποίο είναι 101% σίγουρο ότι θα δούμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Φάνηκε να του αρέσει.

ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Το ‘Nocturnal Animals’ του Tom Ford, το οποίο προέβλεψα σωστά(!) κερδίζοντας το εσωτερικό μας βραβειο-στοίχημα. Η ταινία έχει μεγάλη διαδρομή μπροστά της και θα έχουμε πολλές ακόμα ευκαιρίες να μιλήσουμε για αυτήν. Είναι πολύ περίεργη περίπτωση έργου, δεν είχα πολύ θερμή αντίδραση απέναντί του σε πρώτη φάση, αλλά με τρώει αρκετά έκτοτε κι επίσης ο Tom Ford μοιάζει αγνά συμπαθής τύπος.

Στη συνέντευξη τύπου τον ρώτησαν αν σκοπεύει να κάνει ταινίες πιο συχνά κι εκείνος με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά απάντησε “yes yes YES, god, YES”. Καλοδεχούμενες θα είναι.

ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

‘Ειδικό’ δε λες τίποτα. Σε μια βράβευση που άφησε το μισό σύμπαν αμήχανο και το άλλο μισό σοκαρισμένο, η Gemma Arterton κι η υπόλοιπη επιτροπή της τίμησαν το εξωφρενικό, τρομερά διχαστικό και ήδη τρελά υποτιμημένο ‘The Bad Batch’ της Ana Lily Amirpour. Ή αλλιώς, το δυστοπικό love story σε μια κοινότητα κανιβάλων με τον Jason Momoa, τον Keanu Reeves και την Suki Waterhouse, που πολύ έγκυρα έχει περιγραφεί ως ‘Mad Max: Fury Road’ σκηνοθετημένο από τον Harmony Korine.

Γενικά είναι πολύ δυνατό το μοίρασμα των φετινών βραβείων της Βενετίας, όμως στο βαθύ μέλλον, το γεγονός ότι μια ταινία σαν αυτή θα κουβαλά τη στάμπα της ‘βραβευμένης’ ίσως είναι το μεγαλύτερό τους κατόρθωμα. Και τι δε θα έδινα για να μπορούσα να είναι μπροστά στις διεργασίες που είχαν αυτό το βραβείο σαν αποτέλεσμα, κυρίως για να μάθω ποιο τρελό μέλος της επιτροπής δήλωσε “εγώ δε φεύγω αν δε βραβευτεί αυτό”. (Μόνο έτσι μπορεί να έγινε.)

Τελοσπάντων, μπράβο στον Sam Mendes, μπράβο στους δημιουργούς και τους ηθοποιούς του φετινού πολύ καλού διαγωνιστικού, μπράβο και σε εσάς που κάθεστε και μας διαβάζετε τόσες μέρες για όλες αυτές τις ταινίες εκ των οποίων οι μισές δε θα γίνουν διαθέσιμες πριν το 2017. Είστε όλοι υπέροχοι.