Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα των κινηματογραφικών ταινιών από τη δημιουργία τους μέχρι τη δεκαετία το 1920 ήταν η απουσία ήχου. Οι σκηνοθέτες προσπάθησαν να παρακάμψουν την έλλειψη διαλόγων χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος, δραματικές χειρονομίες και εκφράσεις του προσώπου. Η εναλλακτική λύση ήταν η εισαγωγή λίγων καρέ με σχόλια ή διαλόγους, αλλά ακόμα και αυτά μετέφεραν μια πολύ αδρή εικόνα της υπόθεσης και των χαρακτήρων.
Πολλές παραστάσεις άρχισαν να συνοδεύονται από μουσική. Στην Ιαπωνία και στην Κίνα, κατά την προβολή των ταινιών υπήρχε ένας αφηγητής ο οποίος σχολίαζε με δραματικό τρόπο τη δράση.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, τα στούντιο άρχισαν να πειραματίζονται ηχογραφώντας τον ήχο των κινηματογραφικών ταινιών σε δίσκους γραμμοφώνου και να τον αναπαράγουν κατά την προβολή τους.
Η πρώτη κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους με ήχο γυρίστηκε το 1929 με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Αλ Τζόνσον και είχε τίτλο «The Jazz Singer». Καθώς η αναπαραγωγή του ήχου γινόταν σε χωριστό ηχητικό σύστημα δίσκων, υπήρχαν προβλήματα συγχρονισμού, ενώ λόγω της μικρής διάρκειας των δίσκων εκείνης της εποχής, η ηχητική κάλυψη της ταινίας ήταν ημιτελής.
Η πραγματική επανάσταση ήρθε όταν ο ήχος ενσωματώθηκε στο ίδιο το φιλμ, με αποτέλεσμα να έχουμε κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους με συγχρονισμένους διαλόγους, ηχητικά εφέ και μουσική.
Μετά τη διεθνή επιτυχία της ταινίας «The Jazz Singer», τα στούντιο άρχισαν να ενδιαφέρονται κυρίως για τη μουσική.
Ο Χάρι Μ. Γουόρνερ, ο μεγαλύτερος από τους αδελφούς Γουόρνερ και ένας από τους ιδρυτές του στούντιο που φέρει το όνομά του, αναρωτήθηκε με κάθε σοβαρότητα, «Ποιος στο καλό θέλει να ακούει τους ηθοποιούς να μιλάνε;» Δεν ήταν ο μόνος που αποδοκίμασε τις νέες δυνατότητες που έδινε ο ήχος. Ο Τσάπλιν διαμαρτυρόταν το 1929 ότι: «Οι ομιλούσες ταινίες καταστρέφουν την αρχαιότερη τέχνη, την τέχνη της παντομίμας. Ισοπεδώνουν την υπέροχη ομορφιά της σιωπής. Υπονομεύουν τη σημασία της οθόνης»….
ΠΗΓΗ: mixanitouxronou.gr
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
