Του Χρήστου Πίσσα
Αυτή η σκληρή πραγματικότητα που ζούμε δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκληρό παιχνίδι πόκερ. Κι όπως η χαρτοπαιξία δύναται να καταστρέψει τον χαρτοπαίκτη, έτσι και το σκληρό ‘παίγνιο’ που παίζουν στις πλάτες μας οι ισχυροί του κόσμου καταστρέφει σιγά – σιγά την ανθρωπότητα.
Μα, ας μη νομίζουμε πως πόκερ και παιχνίδια παίζονται μόνο στα μεγάλα σαλόνια αλλά και στην καθημερινή μας ζωή. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είτε επειδή είναι ευαίσθητοι, είτε επειδή είναι καλοπροαίρετοι, λειτουργούν για όλους τους άλλους ως μπαλαντέρ…
Τους θυμούνται αποκλειστικά όταν τους έχουν ανάγκη και δε διατάζουν πάνω σε αυτούς να ‘βγάλουν’ τα νεύρα και το θυμό τους. Κι εννοείται πως αυτοί οι άνθρωποι (δεύτερης κατηγορίας τους νομίζουν) δεν έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν. Εννοείται πως είναι κι αγνώμονες αν τολμήσουν να ανασάνουν διαφορετικά από τον ρυθμό που τους υποδεικνύουν οι υπόλοιποι πιο ‘μάγκες’.
Και φυσικά το ίδιο συμβαίνει και σε παγκόσμιο επίπεδο. Είμαστε τελικά όλοι μπαλαντέρ. Χορεύουμε στο ρυθμό που μας επιβάλλουν κι η ‘κοινωνία’ έχει τον τρόπο της να ‘τιμωρεί’ τους ανυπότακτους.
Και τιμωρίες υπάρχουν σωρό. Από περιθωριοποίηση έως και γελοιοποίηση όσων παραμένουν ευαίσθητοι σε μια κοινωνία θηρίων.
Αλλά κανείς από όλους τους ‘έξυπνους’ και τους ‘μάγκες’ δεν έχει αναρωτηθεί πού βαίνει μια κοινωνία με αυτό το σκεπτικό. Μήπως τελικά σαν τους χαρτοπαίκτες καταστρεφόμαστε όλοι κι η ανθρωπότητα γενικότερα, αλλά μεθυσμένοι από εγωισμό και ‘μαγκιά’ αδυνατούμε να το συνειδητοποιήσουμε;
Όμως, τίποτα δεν είναι χαμένο. Στην κοινωνία μας υπάρχουν αυτοί οι λίγοι,οι αφελείς, οι μοναχικοί, που καμιά φορά σιωπούν, καμιά φορά ανέχονται αλλά δεν το βάζουν κάτω. Τα έχουν καλά με τη συνείδηση τους και προπάντων με το Θεό κι ακούνε την καρδιά τους κι όχι τα προστάγματα των καιρών.
Αυτοί γνωρίζουν πως στη ζωή δεν κερδίζει όποιος έχει το πάνω χέρι σε αυτό το σκιώδες πόκερ, αλλά όποιος δε ζει υπακούοντας στους κανόνες των ‘παιχνιδιών τους’.
Άνθρωποι, παρόλο που πληγώθηκαν δεν έπαψαν να χαμογελούν και να ελπίζουν, παρόλο που είναι απομονωμένοι, δεν είναι ποτέ μόνοι. Που η ψυχή τους λάμπει κι ας μην το βλέπουν πολλοί.
Γιατί η ζωή, ποτέ δεν ήταν ένα παιχνίδι όπως πιστεύουν του κόσμου οι ισχυροί. Η ζωή είναι ένας συνεχόμενος αγώνας κι εκεί δεν υπάρχουν μπαλαντέρ και τράπουλες αλλά μόνο μαχητές κι υποταγμένοι…
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
