του Γιάννη Αρβανιτάκη, εκπαιδευτικού, Ηράκλειο Κρήτης
Φίλε απεργοσπάστη
…σε ξέρω, είσαι ένας από αυτούς τους μικρούς ήρωες που ξεκινούν την μέρα τους με αγώνα που δείχνει να μην έχει τέλος, με την κούραση να σε έχει καταβάλει από την στιγμή που σηκώνεσαι από το κρεβάτι.
Ξέρω, είναι δύσκολο να είσαι σήμερα σωστός οικογενειάρχης να προσφέρεις όλα αυτά που το παιδί σου θεωρεί ‘απαραίτητα’ και ‘δικαίωμα του’, να στερείσαι εσύ αυτό το κάτι που ‘πάντα ήθελες’.
Ξέρω, είναι δύσκολο γιατί πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου σκέφτεσαι
«πότε θα έρθει ο επόμενος λογαριασμός, η επόμενη λαιμητόμος;»
και μόλις έρθει, πάντα η ίδια αντίδραση
«μα πως μαζεύτηκαν αυτή τη φορά τόσα πολλά;».
Ξέρω, είναι δύσκολο γιατί στην ζωή σου κυριαρχεί η ανησυχία και ο φόβος «πώς θα μεγαλώσει το παιδί μου σε αυτό τον κόσμο;»,
«πώς να ξεκινήσω να κάνω οικογένεια χωρίς σταθερή δουλειά;»,
«πώς θα της το πω, πως ούτε φέτος δεν θα μπορέσουμε…;»,
«κι αν αύριο όλα καταρρεύσουν;».
Ξέρω, είναι δύσκολο όλοι οι άλλοι να νομίζουν πως είσαι σε ‘καλύτερη μοίρα’ από πολλούς άλλους ‘οπότε εσύ δεν θα έπρεπε να μιλάς’.
Κι ύστερα συμβαίνουν και ακούγονται και τόσα πολλά για το Γιάννη, την Πόπη, το Νικόλα, την Ευρυδίκη, το Μανόλη που ήταν φίλοι και επειδή ήταν ‘συνδικαλιστές’ τα κατάφεραν, εκταμίευσαν τον αγώνα σου, ‘βολεύτηκαν’. Ενώ εσύ που κάποτε τους πίστεψες, κάποτε είχες κι εσύ το σημαιάκι της παράταξης μες στην καρδιά σου έμεινες μόνο με τα σημάδια που θα τα κουβαλάς μια ζωή για να μην ξεχνάς ΟΛΑ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ.
Κι ύστερα σαν πότε πέτυχαν οι αγώνες; -Τι κέρδισαν όλοι αυτοί που φώναξαν;
Αποφάσισες λοιπόν πως «δεν ξανακάνω απεργία». Μάλιστα !
Κάπου εδώ όμως αρχίζεις και νιώθεις πως δεν μπορεί αυτό να είναι το τέλος, δεν μπορεί ν’ αφήσεις όλους αυτούς να είναι οι σωστοί κι ωραίοι και να φτιάχνουν το μέλλον σου όπως βολεύει αυτούς και τους όμοιους τους.
Δε μπορεί να σε περνάνε για τόσο αναίσθητο και άσχετο που να σου λένε πως
«όλα για το δικό σου καλό και για το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον γίνονται» και
«όλα αυτά πρέπει να γίνουν γιατί αλλιώς …. θα έρθει η συντέλεια του κόσμου».
Δεν μπορεί να μη βλέπεις το σωστό! Δεν μπορεί να μη σκέφτεσαι τι θα πεις στα παιδιά σου όταν θα μεγαλώσουν και θα σε ρωτάνε:
«καλά είχατε δωρεάν παιδεία;, είχατε δωρεάν περίθαλψη;, παίρνατε έναν μισθό που σας έφτανε να ζείτε;, παίρνατε συντάξεις;»
και να ακολουθεί η επόμενη ερώτηση από το απορημένο παιδί
«και καλά, όταν μου τα παίρνανε εμένα, όλα αυτά, εσύ τι έκανες;»
Φίλε απεργοσπάστη, οι αγώνες δε γίνονται ούτε για τους συνδικαλιστές ούτε για τις σημαίες των κομμάτων ούτε καν για εσένα δεν γίνονται. Οι αγώνες πλέον γίνονται για τις επόμενες γενιές, για τα παιδιά σου και για τα παιδιά των παιδιών σου, ως που να παραλάβουν κάποια στιγμή την σκυτάλη από εσένα και να συνεχίσουν τον αγώνα.
Γι αυτό, φίλε απεργοσπάστη, ας μείνουμε σκέτοι φίλοι.
Φιλικά
(αναδημοσίευση Αχ.Π)
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
