Ο αδόκητος χαμός του Γιάννη Μπουφίδη σκίασε τον εφετινό εορτασμό των Χριστουγέννων, για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε προσωπικά και να εκτιμήσουμε τα σπάνια χαρίσματά του και την ανεξάντλητη δυναμική της προσφοράς του.
Για όλους εμάς που ευδοκήσαμε να δούμε τον δρόμο μας να διασταυρώνεται, έστω και για λίγο, με το ήθος και τον δυναμισμό του. Ενός ήθους που δεν απαντάται συχνά στον δημόσιο βίο και το οποίο αποτελούσε τη βάση αλλά και το επιστέγασμα της επιτυχούς διαδρομής του ως επαγγελματία, ως οικογενειάρχη και ως ανδρός της δημόσιας ζωής του τόπου μας. Και ενός δυναμισμού που η ασίγαστη επιθυμία του εκλιπόντος για παραγωγή χρήσιμου έργου για τους συμπολίτες του, τον μετέτρεπε καθημερινά σε μια σπάνια μαχητικότητα κινητοποίησης και ανάδειξης όλων των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου μας.
Θυμάμαι το 1994, ως μαθητής της Β΄ Λυκείου, να τον συναντώ στην Καλαμπάκα με τον επίσης, αδοκήτως και προώρως εκδημήσαντα, πλέον -ημέρα εορτής και εκείνος- πατέρα μου. Άνδρες παλαιάς κοπής και οι δύο, με αφήνουν να παρευρίσκομαι στην κουβέντα, παρά το επαγγελματικό περιεχόμενό της. Έτσι, για να μαθαίνω την αξία της ευθύτητας, της αμεσότητας και της ανυπόκριτης εκφοράς των λόγων που πάντα οφείλουν να ανταποκρίνονται σε έργα.
Τα χρόνια περάσαν από τότε και, δυστυχώς, αυτή του η ευθύτητα και η ασίγαστη επιθυμία προσφοράς και καταγραφής ευκρινούς αποτυπώματος χρησιμότητας για τον νομό, την κοινωνία και τους πολίτες δεν έμεινε χωρίς προσωπικό κόστος. Κόστος παραμέλησης της υγείας του, στον βωμό της δημόσιας διαρκούς, μαχητικής και επωφελούς -για όλους μας- παρουσίας του.
Έφυγε από κοντά μας ημέρα Παραμονής της Γέννησης του Θεανθρώπου και η εξόδιος ακολουθία του τελέστηκε στα Τρίκαλα ανήμερα τα Χριστούγεννα.
Ίσως έτσι να το θέλησε η βάσκανος μοίρα, για να επαυξήσει την τραγικότητα των στιγμών, να τον πάρει από κοντά μας ημέρα Χριστουγεννιάτικης Γιορτής. Ίσως πάλι ο Πάνσοφος Θεός να διάλεξε να τον καλέσει κοντά του την ημέρα των Χριστουγέννων για να συνεορτάσουν, στους λειμώνες του Παραδείσου, τη γέννηση του Υιού του.
Σε κάθε περίπτωση, η θλίψη μας θα βρει παρηγοριά γιατί ο Γιάννης Μπουφίδης, με το παράδειγμά του, γέννησε ελπίδα και δυναμική για την Καλαμπάκα και τον νομό μας. Παρηγοριά που είθε να τη χαρίζει απλόχερα ο Πανάγαθος Θεός στους οικείους του.
Καλό σου ταξίδι, αγαπητέ Γιάννη.
Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
