ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΥΛΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (ΜΟΥΣΤΑΚΑ)
Στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου διαβάζουμε γιά κάποιον μάρτυρα, πού τό χαρακτηριστικό του γνώρισμα ἦταν ἡ πίστη. Ἡ ὕπαρξή του ἦταν διαποτισμένη ἀπό τή δύναμη αὐτοῦ τοῦ βιώματος, ἤ καλύτερα αὐτῆς τῆς ἐσωτερικῆς πληροφορίας, πού δίνει ὑπόσταση στά μέλλοντα καί, παρότι εἶναι «μή βλεπόμενα», νά τά ζεῖ ὡς παρόντα καί συγκεκριμένα. Γι’ αὐτό καί ὑπέμεινε τόν «πειρασμό» τοῦ μαρτυρίου καί ἀναδείχθηκε μάλιστα ἰσχυρός.
Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν Νεομάρτυρά μας ἅγιο Γεώργιο, τόν Πολιοῦχο καί Προστάτη τῆς πόλεως τῶν Ἰωαννίνων. Μέσα ἀπό τό ἔνδοξο μαρτύριό του δέν ἀναδείχθηκε μόνον πιστός, ἀλλά καί δυνατός. Ἥρωας ἀνάμεσα στούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἅγιος ἀνάμεσα στό χορό τῶν ἡρώων, πού γνωρίζουν τόν τρόπο νά θυσιάζονται γιά τά ἰδανικά της πίστης τους.
Ἀπό αὐτή λοιπόν τήν πλευρά θά προσπαθήσουμε νά καταλάβουμε καί, κυρίως, νά ζήσουμε τόν «κόσμο» τοῦ ἁγίου μας. Ἕναν ψυχικό «κόσμο» ἡρωϊκό καί ἅγιο μαζί.
Ὑπάρχει μιά διάχυτη ἀντίληψη πώς ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ «τόπος» τῆς καταφυγῆς τῶν δειλῶν ἤ τῶν ἀποτυχημένων ἀνθρώπων. Αὐτό εἶναι λάθος σημαντικό. Γιατί; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλούστατη. Πρῶτα γιατί τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιά πρόσκληση στόν κάθε ἄνθρωπο. Μιά πρόσκληση στά ὅρια τῆς πρόκλησης. «Πιστεύεις;», ρωτάει ὁ Χριστός. Γιατί πραγματικά «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι».
Κατά συνέπεια ἡ «ἐπιστράτευση» σ’ αὐτή τήν πρόσκληση δέν εἶναι ἔργο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀλλά τοῦ δυνατοῦ, τοῦ ἥρωα, τοῦ τέλειου καί ὁλοκληρωμένου ἀνθρώπου. Καί μιά τέτοια ἀδιάψευστη μαρτυρία ὑπάρξεως μέ ἀγωνιστικό φρόνημα βλέπουμε στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου μας. Στή ζωή του ὁλόκληρη.
Ἀπό τή στιγμή τῆς ὀρφάνιας τοῦ μέχρι καί τό χρόνο τῆς σφαγῆς του μιάν ἀλήθεια ζωῆς ἔχει νά μᾶς παρουσιάζει, τόν ἀγώνα. Ἀγωνίσθηκε σκληρά πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις. Καί μέσα ἀπ’ αὐτόν τόν ὡραῖο ἀγώνα τόν «ἅρπαξε» ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Γνώριζε, ἀσφαλῶς, ὁ Νεομάρτυρας πώς ἡ πνευματική ζωή, στήν ὁποία εἶχε κληθεῖ μέ τό Βάπτισμά του, εἶναι ἡ λεγόμενη καλή «στρατεία». Εἶναι μιά «ἐπιχείρηση» μεγάλη αὐτή ἡ πνευματική ζωή, γιατί εἶναι μιά ἐνσυνείδητη μετοχή στήν καθολική πίστη καί τό καθολικό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, πού, ὅποιον τή ζεῖ, καθιστᾶ «καθολικό» ἄνθρωπο, δηλαδή μέτοχο τῆς ἀλήθειας, τῆς ἁγιότητας καί τῆς οἰκουμενικότητας τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἔτσι ὁ καθολικός ἄνθρωπος, πού πρακτικά ἔχει ξεπεράσει τήν ἀντίθεση ἀνάμεσα στή συντήρηση καί τήν προοδευτικότητα (φιλελευθερισμό), εἶναι ὁ καλεσμένος νά κατακτήσει τή μοναδική σέ ἀξία καί τιμή νίκη τῆς ἱστορίας. Τή νίκη δηλαδή πάνω στό κακό, τίς ἀρχές καί τούς κοσμοκράτορες τοῦ αἰῶνος τούτου, κατά τήν ἔκφραση τοῦ Παύλου. Νικώντας ὅμως τίς ἀντίθεες πνευματικές δυνάμεις, κατακτᾶ τόν Χριστό καί κερδίζει τήν αἰωνιότητα καί τή μακαριότητα, μιά κατάσταση δηλαδή πνευματικά πολύ γνώριμη, διαλεκτικά ὅμως ἀνέκφραστη.
Εἶναι φυσικό. Ἐάν ὁποιαδήποτε προσπάθεια γιά ἐπίτευξη κάποιου ἀγαθοῦ ἀπαιτεῖ ἀγώνα καί μόχθο καί ἱδρώτα, γιατί ὄχι καί θυσίες, ἀντιλαμβάνεσθε, γιατί ἡ ζωή κοντά στόν Χριστό, ὁ ἀγώνας ὁ πνευματικός, θέλει σύμμαχες σύσσωμες τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Μέση λύση σημαίνει, ἄν ὄχι ἀνακωχή, πάντως συμ-μαχία σίγουρα. Κάτι δηλαδή τό ἀνεπίτρεπτο. Τό ἠθικά μεμπτό. Γι’ αὐτό καί ὁ Γεώργιος ὁ Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ὁ πιστός διώχθηκε ἀπό τά ὄργανα τοῦ ἀντιχρίστου.
Ὁ ἅγιός μας ζοῦσε μέσα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Η ζωή του ἦταν φῶς πού φώτιζε τό περιβάλλον του. Δέν εἶχε καμμιά σχέση μέ τό σκοτάδι τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, ποῦ μισοῦν τό φῶς, γιατί τούς προβληματίζει. Γνώριζε ἐπίσης ὁ Νεομάρτυρας πῶς τό πιό φρικτό πρᾶγμα στή ζωή του δέν ἦταν, καθώς πιστεύουν πολλοί, ἡ συνάντηση μέ τό ψέμμα, ἀλλά ἡ ἐτυμηγορία τῆς ἀλήθειας. Ἡ πράξη τῆς ἀλήθειας.
Γι’ αὐτό, ὅταν κατηγορήθηκε πῶς ἦταν ἕνας ἐξωμότης, δέν δίστασε. Δέν φοβήθηκε. Ἀπεναντίας μάλιστα διακήρυξε: Χριστιανός ἤμουν καί εἶμαι καί Χριστιανός θά πεθάνω. Ἐξάλλου ἀπό τότε πού ὁ Ἀθῶος τῆς ἱστορίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, κατηγορήθηκε καί συκοφαντήθηκε ἀπό ἐφήμερα καί «ἐπίκαιρα» πρόσωπα τῆς αὐλῆς τῶν Φαρισαίων καί διώχθηκε καί σταυρώθηκε φυσικό ἦταν καί ὁ ἅγιός μας νἄταν προετοιμασμένος γιά μιά τέτοια ἀναμέτρηση. Μιά ἀναμέτρηση πού ἀρχίζει μέ τό σχῆμα τῆς εἰρωνείας καί καταλήγει στά βασανιστήρια, στό μαρτύριο, στή σφαγή καί στό αἷμα.
Ἡ παραγγελία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στούς Μαθητές Του πάντοτε ἀληθεύει στήν πράξη. Ποιός ἀπ’ τούς ἁγίους μάρτυρές μας δέν κακοπάθησε γιά τόν Χριστό; Πόσα δέν ὑπέφερε ὁ Νεομάρτυρας ἅγιός μας, ὅταν ἡ ὀργή καί ἡ μανία τῶν ἀπίστων ξέσπασε πάνω του σάν τήν ἄγρια βροχή, γιά νά τόν ἀποσπάσει βίαια ἀπ’ τή λογική ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ἡ βροχή καί ὁ ἄνεμος ξερριζώνουν τά ἀθῶα λουλούδια τοῦ ἀγροῦ;
Ἀλλά σ’ αὐτή τή «συνάντηση» ὁ Νεομάρτυρας δέν πῆγε μόνος του, ἀνεφοδίαστος. Ἦταν ὁπλισμένος. Στάθηκε ἀπέναντι τοῦ τυράννου ζωσμένος μέ τή ζώνη τῆς ἀλήθειας. Ἤξερε ποιός ἦταν καί τί ζητοῦσε ἀπό τοῦτον τόν κόσμο. Εἶχε φορέσει τόν θώρακα τῆς δικαιοσύνης.
Δίκαια πολιτεύθηκε στήν πορεία τῆς ζωῆς του. Κανέναν δέν ζημίωσε. Ἡ προσφορά του ἦταν ἀνιδιοτελής. Μά αὐτό ἦταν καί τό λάθος του, θά ποῦν σήμερα ἐπίδοξα ἀνθρωπάρια. Δέν συσχηματίσθηκε. Δέν συμπαρανόμησε μέ τόν τύραννο. Ἦταν δίκαιος γι’ αὐτό καί ἀθῶος. Φόρεσε ἐπίσης τά ὑποδήματα πού πτερώνουν τόν ἄνθρωπο στήν ὑλοποίηση τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας. Μαζί μέ ὅλα αὐτά ἀνέλαβε «τόν θυρεόν τῆς πίστεως». Σκέπασε τήν ὕπαρξή του μέ τήν πίστη στόν Χριστό. Ἀνθρώπινα ἦταν πιά τέλειος.
Δέν λησμόνησε ὅμως καί τόν Παράγοντα: Θεός. Πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο μέ τό Πανάγιό Του Πνεῦμα, ὥστε νά μπορεῖ νά ἀντιστέκεται τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ. Ἔτσι, μ’ αὐτά τά ἐφόδια ἔδωσε τή μάχη. Νίκησε. Ἐξευτέλισε τούς ἀπίστους. Δόξασε τόν Χριστό. Πλούτισε τήν Ἐκκλησία μέ μιά παραπάνω κατάθεση. Ἀπόδειξε πῶς ἐκεῖνοι πού ζοῦν τήν ἀλήθεια, πάντοτε νικοῦν. Ἐκεῖνοι πού ζοῦν μέσα στό ψέμμα πάντοτε συσχηματίζονται μαζί του μήν καί ἀποκαλυφθοῦν τά ἔργα τους. Ἡ τραγικότητα τῆς ὑπάρξεώς τους…
Ὁ Νεομάρτυρας ἅγιος Γεώργιος ἦταν «καθολικός» ἄνθρωπος. Ὁλόψυχα δοσμένος στήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ζωή του ἦταν ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως πού ἐλέγχει. Ἦταν ποτισμένη μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ζοῦσε τόν Χριστό. Ἦταν μέσα στήν καθολικότητά του, ὡς χριστιανός, συντηρητικός ἄνθρωπος. Δηλαδή συντηροῦνταν ἀπό τήν αἰώνια ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, πού εἶχε κάνει ζωή τῆς ζωῆς του. Γι’ αὐτό ἦταν καί προοδευτικός (φιλελεύθερος), γιατί καθημερινά γνώριζε προόδους μέσα στό βίωμα αὐτῆς τῆς ἀλήθειας μέ τό νά γίνεται γνησιότερος φίλος καί μαθητής τοῦ Χριστοῦ.
Γι’ αὐτό καί τό σάπιο τῆς ἁμαρτίας σῶμα καί ἡ ἀπιστία πολέμησε στό πρόσωπό του, ὅ,τι πιό ὑγιές, σωστό καί τέλειο εἶχε νά παρουσιάσει ἡ Ἐκκλησία. Πολέμησε, ἀλλά νικήθηκε, γιατί αὐτός εἶναι ὁ «κλῆρος» της. Νά νικιέται πάντοτε, γιατί ἔχει ἐφάπαξ νικηθεῖ ἀπό τόν Ἀρχηγό καί τελειωτή τῆς πίστεως Ἰησοῦ Χριστό.
Ποτέ ὁ Νεομάρτυρας δέν εἶχε τήν ἐσφαλμένη ἀντίληψη πώς ἡ ζωή στή μορφή τῆς ἐνδοκοσμιότητας τοῦ παρόντος, οἱ ἐλπίδες καί οἱ ἐπιδιώξεις τοῦ ἀνθρώπου ἔχουν μόνιμο χαρακτήρα. Γι’ αὐτό καί δέν «δέθηκε» καί δέν ταυτίσθηκε μέ τίς χαρές ἤ τίς ἀπολαύσεις της.
Δέν ἔζησε ποτέ τό δράμα τῆς «δεύτερης ζωῆς», γιατί ἡ γνησιότητα τῶν σχέσεων του μέ τόν Χριστό ἦταν «δεμένη» στά γυμνάσματά του τά πνευματικά καί τούς καρπούς τῆς προσπάθειάς του ἐνάντια στόν Πονηρό καί ἀρχηγό τῆς πτώσεως Σατανᾶ.
Κλήθηκε ἀπό τόν Χριστό μέ τή ζωή του ἔμπρακτα νά πολεμήσει τό Διάβολο. Ἐπιστρατεύθηκε ταυτόχρονα κάτω ἀπ’ τή «σημαία» τοῦ Ἴδιου Ἀρχηγοῦ στήν καλή «στρατεία» γιά τήν πνευματική του τελείωση. Αὐτή ἡ τελείωση πραγματοποιεῖται μόνον μέσα στήν Ἐκκλησία, στήν «παλαίστρα» τῆς ὁποίας ὁ πιστός γυμνάζεται καί στό «στάδιο» τῆς κοινωνίας δίνει τίς «ἐξετάσεις», γιά νά λάβει τό βραβεῖο «τῆς ἄνω κλήσεως» ἀπό τά χέρια τοῦ Θεανθρώπου, ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς συνέβηκε στά Γιάννινα στίς 17 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους τῆς σκλαβιᾶς 1838 μέ τά λαμπρά ἐπινίκια της κατάταξης τοῦ Γεωργίου «ἐν τῷ ἐσμῶ τῶν μαρτύρων».
Γεώργιος, ὁ Νέο-μάρτυς ὁ πιστός μέ τό ἔνδοξο μαρτύριό του εἶπε τό μεγάλο «ναί» στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Πολέμησε τόν Πονηρό μέσα ἀπ’ τίς προκλήσεις τῶν ὀργάνων του στή γῆ, πού σέ τελευταία ἀνάλυση εἶναι καί οἱ μεγαλύτεροι εὐεργέτες του. Αὐτή του ἡ προετοιμασία καί ἡ δοκιμή, ἀσφαλῶς, πρέπει νά προβληματίζει, νά κρατᾶ σέ ἐγρήγορση καί ὅλους ἐμᾶς πού τιμοῦμε τό μαρτύριό του καί τήν ἔνδοξη ἄθλησή του γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Πάντοτε νά ἔχουμε ἐνώπιόν μας τόν φουστανελοφόρο ἅγιο καί νά θυμόμαστε πώς ἡ πίστη μας ἡ ὀρθόδοξη δέν εἶναι ἐκείνη πού θά βόλευε, ἴσως, ὅλες μας τίς θελήσεις. Ἀπεναντίας μάλιστα θά πρέπει νἄμαστε ἕτοιμοι γιά θυσίες καί ἀγῶνες, θλίψεις, διωγμούς καί θανάτους γιά τόν παρόντα κόσμο. Ἐπιτύχαμε ὅλα αὐτά; Μή φοβόμαστε. Προχωροῦμε σωστά. Βρισκόμαστε σέ λάθος δρόμο; Μετάνοια καί ἐπιστροφή. Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος ἤ ἄλλος τρόπος.
Ἡ μαρτυρία συνεχίζεται καί πρέπει νά συνεχίζεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Γιατί κι ἐμεῖς, ὅπως καί ὁ Νεομάρτυρας ἅγιος Γεώργιος, πρέπει ν’ ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Κυρίου μας τή μεγάλη ἐκείνη μέρα, πού θά θελήσει «συνᾶραι λόγον μετά τῶν δούλων Αὐτοῦ», (Ματθ. 18,23) «εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου» (Ματθ. 25,23).
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
