Η Καλαμπάκα, η πόλη μας είναι η μικρογραφία της χώρας, για όλα φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς. Χωρίς καθημερινή γρίνια και αρνητικότητα, τεχνηέντως και μη, δεν μπορούμε.
Κάποιοι την έχουν αναγάγει σε επάγγελμα, άλλοι την χρησιμοποιούν ως μέσω αυτοπροβολής, και κάποιοι έχουν σοβαρό πρόβλημα και δεν το γνωρίζουν.
Όπως και να `χει η ζημία που γίνεται είναι μεγάλη, τόσο για τους ιδίους, όσο και για το σύνολο.
Ψυχολόγος δεν είμαι, διάβασα όμως για τις αφορμές, αίτιες και τα αποτελέσματα της συνεχόμενης γρίνιας, έτσι αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι σε όλους εκείνους που δεν μπορούν χωρίς γρίνια.
Έχω δουλειά μα κάτι μου τη σπάει
Δεν έχω δουλειά και έχω εκνευρισμό
Είμαι με παρέα κι όλους τους βαριέμαι
Δεν είμαι με κανέναν και μόνη δεν μπορώ
Μήπως τελικά κανένας δεν μου φταίει
Μήπως τελικά το πρόβλημα είμ’εγώ
Μήπως να κάνω σε όλους μια χάρη
Και να πάω να μείνω μοναχή μου στο βουνό
Φυσάει πολύ και πώς να κάνω μπάνιο
Καθόλου δεν φυσάει, τι ζέστη είν’αυτή
Όλο μου μιλάει δεν μπορώ πια να ανασάνω
Τίποτα δεν λέει και μ’έχει βαρεθεί
Κι όταν θα’ρθει η ώρα να συμβεί αυτό που θέλω
Αυτό που τόσα χρόνια ζητούσα δηλαδή
Πάλι θα γκρινιάζω, ούτε αυτό δεν θα μου κάνει
Γιατί εγώ την γκρίνια μου αγαπάω πιο πολύ
Μουσική/Στίχοι: Μαρία Κηλαηδόνη
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΟΥ
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
