Γιατρός της Αγάπης

Υπήρξε άνθρωπος αγάπης και ενδιαφέροντος για τους συνανθρώπους του. Άσκησε την ιατρική όχι σαν επάγγελμα, αλλά ως λειτούργημα, ως ιερή αποστολή. Τα βιβλία του και οι προσωπικές συναντήσεις του βοήθησαν πολλούς για να λύσουν τα προβλήματά τους. Πρόκειται για τον Πώλ Τουρνιέ, τον γιατρό που άσκησε με ιδιαίτερη επιτυχία την «ιατρική της προσωπικότητας».

Το μυστικό του; Το αποκαλύπτει σε παλαιότερη συνέντευξή του, γεμάτη απλότητα και ειλικρίνεια. Μια συνέντευξη ιδιαίτερα εξομολογητική. Ένα γεγονός συγκλονιστικό, που κάθε άλλον ίσως να τον είχε συντρίψει, που θα μπορούσε να του προκαλέσει ψυχικά τραύματα αθεράπευτα, για τον Τουρνιέ έγινε κίνητρο δημιουργικό. Το αντιμετώπισε θετικά με τη δύναμη, που χορηγεί στις στιγμές αυτές, στις δεκτικές ψυχές, η αγάπη του Θεού.

Το γεγονός, που έπαιξε τον πιο αποφασιστικό ρόλο στη ζωή μου, ήταν ο θάνατος της μητέρας μου. Ήμουν έξι ετών. Ο πατέρας μου, πιο ηλικιωμένος, είχε πεθάνει τρεις μήνες μετά τη γέννησή μου. Μπορείτε να φανταστείτε τι στενός δεσμός είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στη μητέρα μου και σε εμένα ύστερα από ένα τέτοιο πένθος. Και να μετά η μητέρα μου αρρωσταίνει. Η ασθένειά της διαρκεί επί χρόνια. Ο θάνατός της με βυθίζει σε μια τρομερή μόνωση. Οι φροντίδες του θείου μου, που με δέχθηκε με πολλή στοργή, δεν μπόρεσαν να αναπληρώσουν το χτύπημα του χωρισμού. Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα σαν ένα μικρό αγρίμι. Και όμως το δειλό αυτό παιδί, το αποκομμένο από τους άλλους, έγινε ο αντιπροσωπευτικός άνθρωπος της επικοινωνίας. Αυτός στον οποίο άνοιγαν, με την πιο μεγάλη ευκολία, την καρδιά τους πολυάριθμοι συνάνθρωποί μας. Δύσκολο επίτευγμα. Το πέτυχε με τον προσωπικό του αγώνα. Όταν κάτι σου έλειψε στη ζωή σου, μπορείς ευκολότερα να το εκτιμήσεις. Αυτή η δοκιμασία των παιδικών του χρόνων, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον επαγγελματικό του προσανατολισμό.

Έγινα γιατρός, διότι ήθελα να «εκδικηθώ» το θάνατο της μητέρας μου. Χτυπώντας το θάνατο, που μου είχε αφαιρέσει τον πιο πολύτιμο θησαυρό, συντελούσα στη νίκη της ζωής. Η φυσική μου κλίση ήταν τα μαθηματικά. Όμως για μένα η ιατρική ήταν μια αποστολή στην υπηρεσία του ανθρώπου. Έτσι ο θάνατος μιας μητέρας έγινε ζωή για πολλούς. Είναι φανερό. Δεν διάλεξε την άρνηση απέναντι στις δοκιμασίες της ζωής, που αδιάκοπα θρηνολογεί και συντρίβει τον άνθρωπο στα βράχια της απελπισίας. Προτίμησε τη θετική τοποθέτηση και αντιμετώπιση. Κοίταξε με πίστη και αισιοδοξία τη ζωή. Τα πυκνά μαύρα σύννεφα δεν το τρόμαξαν. Πίσω από αυτά διέκρινε τον ήλιο με το πλούσιο φως και τη ζεστασιά του. Με τον τρόπο αυτό ο πόνος πήρε άλλη όψη. Έχασε την οξύτητά του. Μεταμορφώθηκε. Από αδυναμία έγινε δύναμη, δύναμη αγάπης.

Έγινε προσφορά στον πλησίον που δοκιμάζεται, στον συνάνθρωπο που υποφέρει. Και ενώ μια τέτοια στάση φαίνεται –και είναι- προσφορά στους άλλους, ταυτόχρονα είναι η πιο μεγάλη βοήθεια σε εκείνον που την προσφέρει. Αυτή η έξοδος από τον εαυτό μας είναι η πιο μεγάλη προσφορά στον εαυτό μας· και αυτό ισχύει πάντοτε και μάλιστα στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Το να σκεπτόμαστε αδιάκοπα τον εαυτό μας, τα προβλήματά μας, τον πόνο μας, τις θλίψεις μας, τις δοκιμασίες μας, είναι πέρασμα από μια φυλακή σε άλλη χειρότερη. Αναμηρυκάζουμε τον πόνο μας και γευόμαστε μόνο την πικράδα του. Τον επαυξάνουμε. Αντίθετα η απελευθέρωση από τον εαυτό μας και τα προβλήματά του με το άνοιγμα στους άλλους, με την προσφορά της αγάπης, είναι μια πράξη ψυχικού μεγαλείου. Επενεργεί θεραπευτικά και στην πιο τραυματισμένη ψυχή. Ο πιστός γιατρός, που γεύτηκε τον οξύ πόνο στην πιο τρυφερή ηλικία και τον ξεπέρασε, απευθύνεται και σε εμάς σήμερα. Με το παράδειγμά του είναι σαν να λέει στο κάθε πονεμένο και συχνά απογοητευμένο από τα χτυπήματα της ζωής:

Πονάς; Κλαίς; Πικραίνεσαι; Απελπίζεσαι; Γιατί; Δεν το ξέρεις, πως η ζωή δεν είναι ανοιξιάτικος περίπατος σε ανθισμένους λειμώνες; Έρχονται και χειμώνες και παγωνιές. Ούτε το καράβι της ζωής σου θα διασχίζει πάντοτε γαληνεμένες θάλασσες. Θα συναντήσει θύελλες και τρικυμίες. Γιατί, λοιπόν, ταράζεσαι και τα χάνεις; Γιατί, όχι μοναχά στις μεγάλες, αλλά και στις συνηθισμένες δοκιμασίες νομίζεις, πώς χάθηκε το παν; Γιατί;