Mία διαφορετική "Ημέρα του Πατέρα"

Τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, ημέρα που έχει καθιερωθεί παγκοσμίως ως η “Γιορτή του Πατέρα”. Μία ακόμη αφορμή να φέρουμε στη σκέψη μας αυτούς τους μικρούς και συνάμα τόσο μεγάλους καθημερινούς ήρωες των γιών και των θυγατέρων τους. Πρότυπα, στυλοβάτες, ίσκιοι και παραστάτες ασφάλειας, προστασίας, έμπειρης καθοδηγητικής προτροπής και στοργής.

Φέτος, μαζί με τη σκέψη μας και τις ευχές μας για όλους τους άξιους πατεράδες που εκπλήρωσαν και εκπληρώνουν στο ακέραιο τον πολύπλευρο και πολυσήμαντο ρόλο τους, αποτελώντας παντοτινό καταφύγιο αυτοπεποίθησης και πηγή υπερηφάνειας για τα παιδιά τους, μαζί με τη συγκίνησή μας για κάθε πατέρα που έφυγε, αξιωθείς τον χαιρετισμό υπερηφάνειας, αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης από τον γιο ή την κόρη του, ας αφιερώσουμε και λίγο από τον χρόνο μας αναλογιζόμενοι εκείνους για τους οποίους τα παιδιά τους δεν μπορούν να αισθανθούν υπερήφανοι για τα έργα τους.

Όλους εκείνους που το αποτύπωμα της ζωής τους υπήρξε αρνητικό, αλλά οι γιοί τους, τούς αναπολούν με μεγαθυμία και αναγνώριση της πατρικής τους ποιότητας, έστω και αν εκείνη δεν συμβάδιζε με την ανθρώπινη διάσταση και το ηθικό τους περιεχόμενο.

Ας διαβάσουμε τα λόγια του Χουάν Πάμπλο Εσκομπάρ για τον πατέρα του: “Είμαι ευγνώμων στον πατέρα μου για την ωμή ειλικρίνειά του. Η μοίρα θέλησε να προσπαθήσω να την κατανοήσω, χωρίς όμως να τη χρησιμοποιήσω για να τον δικαιολογήσω”….και τα λόγια του Συνταγματάρχη Μάνφρεντ Ρόμμελ για τον Στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ: “Είχα πάντοτε μεγάλη αδυναμία στον πατέρα μου, διότι ήταν ένας άνθρωπος με ζεστή καρδιά, διότι μου αφιέρωνε πολύ χρόνο, διότι με άκουγε και είχε δηλώσει ότι είμαι έξυπνος και διότι ήταν ένας εφευρετικός και με φαντασία αφηγητής ιστοριών – πραγματικών και φανταστικών”. Εν τέλει, αν και δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε, φαίνεται πως θα συμφωνήσω με εκείνον τον γιο που δήλωνε πως: “Τελικά, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορεί ο γιος να κληρονομήσει από τον πατέρα: αυτοπεποίθηση!”