Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε με την αξιοπρέπεια με την οποία έζησε και προσέφερε, αφήνοντας την παρακαταθήκη μιας πολιτικής διαδρομής που ουδέποτε διασταυρώθηκε με τον λαϊκισμό.
Θα τον θυμόμαστε, γιατί, “νικά η περήφανη καρδιά τα μαύρα σκότη”, όπως είπε ο Οδυσσέας Ελύτης.
Θα τον θυμόμαστε γιατί “μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε”, σύμφωνα με τα λόγια του άλλου μεγάλου Κρητικού, του Νίκου Καζαντζάκη.
Γιατί, ο μεγάλος πολιτικός άνδρας, που εξέλιπε σήμερα, με το αστραποβόλο κοινοβουλευτικό, αρχηγικό και θεσμικό του ανάστημα πρόλαβε να δει τις ιδέες και τις επιλογές του να δικαιώνονται και τον Κυριάκο στο τιμόνι της Παράταξης με την οποία κέρδισε μάχες για τη χώρα και την οποία πλάτυνε με την ηγεσία του.
Με απαράμιλλη αίσθηση του θεσμικού του καθήκοντος, συνδυασμένη με πολυσθενή προσωπική και πολιτική λεβεντιά παλαιάς κοπής, επεδίωξε καινοτόμες συναινέσεις, δεν έριξε λάδι στη φωτιά των κομματικών παθών, ακόμη και όταν η τρομοκρατία έπληξε άνανδρα την ίδια την οικογένειά του. Με πολιτικό λόγο δωρικής λιτότητας και λακωνικής νοηματικής συμπύκνωσης εξέφραζε και πραγμάτωνε πάντοτε ένα αειθαλές και αξιοθαύμαστο μείγμα πολιτικής σύνεσης, προσωπικής τόλμης, οξύνοιας και διορατικότητας. Έπρεπε, ως χώρα, να τον είχαμε ακούσει πολλές φορές κατά το παρελθόν, όμως ο δρόμος της ανάκαμψης και της ευπατρίδους και νικηφόρου αναμετρήσεως με τις δυνάμεις του λαϊκισμού, θα φέρει πάντοτε το όνομά του και την ελπίδα μιας ορθόδρομης προοπτικής για την πατρίδα την οποία τόσο ξεχωριστά υπηρέτησε καθόλη τη ζωή του.
Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Iαυτός, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
