Από τα Ίμια στην Κίναρο

Τραγικό το συμβάν της πτώσης του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού, τύπου Agusta Bell 212 που έλαβε χώρα πριν λίγες ημέρες, κατά τις πρωινές ώρες στο Αιγαίο, στη νησίδα Κίναρο.

H απώλεια των 3 αξιωματικών του πληρώματος φέρνει δραματικά στον νου μας τις ώρες αγωνίας και εθνικής θλίψεως που περάσαμε όλοι μας, 20 χρόνια πριν, με την πτώση ενός άλλου ελικοπτέρου ναυτικής συνεργασίας, κατά την κρίση των Ιμίων. Δυστυχώς, με τις σορούς των δύο εκ των μελών του πληρώματος να έχουν ήδη ανευρεθή, φαίνεται πως οι αναλογίες της αποφράδος συγκυρίας δεν στάθηκαν, ούτε αυτή τη φορά, ευνοϊκότερες από όσο είχαν σταθεί για τους 3 ήρωες του 1996.

Δεν θα ανακυκλώσω τα τετριμμένα που συνήθως -και άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος- λέγονται σε τέτοιες περιπτώσεις περί “αιματηρών θυσιών των στελεχών των Ενόπλων μας Δυνάμεων που εν μέσω δραματικών οικονομικών περικοπών αγωνίζονται, με κίνδυνο της ζωής τους, να διατηρήσουν την πτητική επάρκεια και το αξιόμαχο ανθρώπων και μέσων”. Άλλωστε η Καλαμπάκα έχει δοκιμαστεί από τον πόνο πεσόντων αεροπόρων, με συγκινητικό παράδειγμα που έρχεται πρώτο στον νου μου την απώλεια του Ανθυποσμηναγού Ηλία Μυτιληνέλη, τον Νοέμβριο του 50.

Θα αναφέρω απλά πως 37 χρόνια παρά 8 ημέρες πριν, ένα ιδίου τύπου ελικόπτερο Agusta Bell είχε διατεθεί, από την Πολεμική μας Αεροπορία για τη διακομιδή της προώρως επιτόκου μητρός μου στη Θεσσαλονίκη, με χαρμόσυνα αποτελέσματα. Θα αντάλλασα ολοπροθύμως, όλη αυτή την εναέρια τύχη που χαμογέλασε τότε στην οικογένειά μου, προκειμένου να μπορούσε να σταθεί μεγαλόψυχη και ευνοϊκή στο πλευρό και των 3 αξιωματικών του ελικοπτέρου και στις οικογένειές τους…. εκεί, στα ανατολικά των Κυκλάδων και στα Δυτικά των Δωδεκανήσων… εκεί που χτυπά η καρδιά του Αιγαίου μας… κι αυτές τις ώρες οι καρδιές όλων των Ελλήνων…..