Ναυπηγέ!!….
Κακότυχο σκαρί μας ετοίμασες ετούτες τις γιορτές…. Τις μέρες που τα παιδιά στολίζουνε καράβια για να τραγουδήσουν τη γέννηση του Χριστού, εσύ αρμάτωσες το τελευταίο σου καράβι για το στερνό ταξίδι μακριά μας.
Είχες δείξει από νωρίς πως με το φωτεινό μυαλό σου, θα ετοίμαζες πολλά καράβια και ακόμη περισσότερα ταξίδια…Θα γνώριζες πολιτείες πολλές, θα μάθαινες πολλών ανθρώπων τις βουλές, θα ζούσες, καταμεσής στο πέλαγος, στο πέλαγος της χαριματικότητάς σου, με πάθη πολλά που σε σημάδεψαν, σηκώνοντας το βάρος για τη δική σου τη ζωή μα και και για ένα κομμάτι από τη δική μας…..
Γιατί μπορεί τον πατέρα σου να τον λέγανε Οδυσσέα, όμως εσύ ήσουν ο «άνδρας ο πολύτροπος».
Ξεκίνησες το ταξίδι της ζωής σου κουβαλώντας το βάρος των αδελφικών συντρόφων του Οδυσσέα. Των αδελφών του πατέρα σου…..Ξεκίνησες με το όνομα του Χαράλαμπου, που έπεσε θύμα της ναζιστικής θηριωδίας στον Αλμυρό….ξεκίνησες με την ιστορία του Ήρωα χαμένου Ανθυπολοχαγού της Αλβανίας, του Δημήτρη, του παππού μου.
Ήσουν ο εγγονός της Αθηνάς που όμως δεν φτάνανε οι απώλειες των δυο γιων της….έπρεπε οι Γερμανοί να εκτελέσουν και τον άνδρα της, τον Θόδωρο, τον παππού σου και προπάππου μου, για να καθρεφτιστεί απόλυτα η ιστορία της οικογένειάς μας, της οικογένειας Ζιώγα, κάτω από τους βράχους των Μετεώρων, στο Καστράκι, στα πετρωμένα ρευστά της αρχαίας τραγωδίας.
Γιατί εσύ, Μπάμπη, ήσουν ο αληθινός γιος της Τραγωδίας….
Για τη Νέλα, τη Θεοπίστη, τη Λούλα και τη Φρειδερίκη, για τις ορφανές κόρες και εγγονές των τριών ηρώων της αντίστασης και του Ελληνοαλβανικού Έπους, του Χαράλαμπου, του Δημήτρη και του Θόδωρου, προσωποποιούσες όσα τους άρπαξε βίαια η άδικη συγκυρία του πολέμου.
Ήσουν το αντιστάθμισμα της κακοτυχίας τους, χαρισματικός, ξεχωριστός, πετυχημένος, παράδειγμα για τα παιδιά τους και η ζωντανή απάντηση μιας οικογένειας που χτυπημένη από τις αλλεπάλληλες τραγωδίες του πολέμου, ατένιζε μέσα από το ξεχωριστό γαλάζιο των ματιών σου τη θάλασσα της επιτυχίας, της προκοπής στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, της κυριαρχίας πάνω στο δράμα της ίδιας της ζωής που έχοντας αδικήσει άσπλαχνα την οικογένεια Ζιώγα, έδειχνε τώρα να υποτάσσεται στη χαρισματικότητα και στη σοφία του «εγγονού της Αθηνάς».
Όμως, αλίμονο, Μπάμπη μου…..
Όταν ξεκινάς τη ζωή σου ως ο γιος του Οδυσσέα και της Αντιγόνης και ως ο εγγονός της Αθηνάς, προκαλείς την Τραγωδία.
Ελάχιστοι από εμάς ξέραμε πως δεν ήταν λίγες οι φορές που έβλεπες το καράβι της σκέψης σου να μένει κολλημένο στα αβαθή ύδατα του μυαλού σου, περιμένοντας μάταια την πρωινή παλίρροια της πράξης και της απόφασης. Προσμένοντας να συγκατατεθούν τα παλιρροιογόνα σχήματα των φεγγαριών και τα ευμετάβλητα ρευστά του ανθρώπινου μυαλού, οι κύκλοι τις σελήνης και οι κύκλοί τις μοίρας, για να ανοίξει επιτέλους τα πανιά του.
Πανιά που άνοιξες πλέον, πλησίστιος, για να σαλπάρεις για την Αθανασία.
Όμως, «Η αθανασία είναι μια αιώνια δίκη».
Και εσύ ήσουν αστέρι Μπάμπη μου. Ένα φωτεινό πνεύμα. Όμως ήσουν και ένας Αλγκόλ, ένας κακοδαίμονας, το πιο κακότυχο άστρο στον ουρανό.
Θυμάμαι τη Φρειδερίκη, τη μητέρα μου, να σε φέρνει πάντα ως παράδειγμα. Να μιλά για τη σπάνια ευφυία σου, για την απαράμιλλη ικανότητά σου με τους αριθμούς, για τους μαθηματικούς που φοβούνταν να μπουν στην αίθουσα όταν σε είχαν μαθητή, γιατί θα τους διόρθωνες.
Δίπλα στο άστρο σου ήθελα να λάμψω και εγω. Ήταν και αυτός ένας από τους λόγους που διάλεξα τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα για να πραγματώσω τα όνειρα και τις στοχεύσεις μου. Όχι αλλού….εδώ!!! Εδώ από όπου ξεκίνησες κι εσύ. Εδώ όπου πρωτοάκουσα να μιλούν για εσένα. Ήρθα για να προσφέρω. Ήρθα να ξεχωρίσω όπως ονειρευόταν για εμένα η μάνα μου όταν με διάβαζε και μου μίλαγε για εσένα. Και για αυτό σου υπόσχομαι πως δεν θα σταματήσω, μέχρι να νιώσω ότι αντικρίζομαι επάξια με τη δικιά σου αυτοδημιούργητη κληρονομιά. Μέχρι να επιβραβευθώ από τα ίδια στόματα που θαύμαζαν εσένα….Γιατί δεν ήρθα στα Τρίκαλα ούτε για γιορτή, ούτε για πανηγύρι, αλλά για μάχη, για πόλεμο, «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νά ρθη, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!»….Ήρθα στα Τρίκαλα, στην Καλαμπάκα και στο Καστράκι για να κουβεντιάσω με τους αγαπημένους μου νεκρούς. Τους μόνους στους οποίους έχω εμπιστοσύνη για να τους πω τον πόνο μου. Τον Ήρωα παππού μου και θείο σου, τον Δημήτρη. Και τον Χρυσόστομο, τον Αεροπόρο πατέρα μου, που έφυγε στην ίδια ηλικία με εσένα, έχοντας δώσει κι εκείνος γενναία μάχη απέναντι σε χρόνια κινητική νόσο. Τον έφερνα πολλές φορές στο μυαλό μου, όταν σε έβλεπα να περπατάς δίπλα στα υπέροχα παιδιά σου. Τον Οδυσσέα, τον Αλέξανδρο και την Αθηνά. Γιατί, σε όλη τη ζωή σου, υπήρξες ταυτοχρονα ο Λαέρτης, ο Φίλιππος και ο Δίας.
Καλό σου ταξίδι, Ναυπηγέ, και καλή αντάμωση!
Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μιου Αθηνών
Πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ
Μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
