Στο φύλλο του “Ελεύθερου Τύπου” του Σαββάτου, 09/10/2021 φιλοξενείται άρθρο του Ψυχιάτρου, Διδάκτορος του Παν/μίου Αθηνών και Προέδρου του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ, Χρίστου Λιάπη, για την αμυντική συμφωνία Ελλάδας-Γαλλιάς και την προμήθεια των νέων φρεγατών, μέσα από μια σύντομη ανασκόπηση των διαχρονικών αναλογιών που διέπουν τις σχέσεις των δύο χωρών μεταξύ τους και προς το ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα, η Γαλλία και το ΝΑΤΟ….
Η συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας που προβλέπει την άμεση στρατιωτική συνδρομή σε περίπτωση που επισυμβεί ένοπλη επίθεση στην επικράτεια ενός εκ των δύο χωρών, από τρίτη χώρα και η οποία επισφραγίστηκε με την προμήθεια των νέων φρεγατών, σηματοδοτεί αναμφισβήτητα νέα δεδομένα για την Εθνική μας Άμυνα. Φέρνει, όμως στον νου μας, ιστορικά συνδηλούμενα που χαρακτήριζαν την πολλές φορές ανάλογη και διασταυρούμενη πορεία των δύο χωρών, εντός του ΝΑΤΟ. Άλλωστε, η μόνη χώρα που στην παρούσα φάση αποτελεί δυνητική απειλή για την εθνική μας επικράτεια είναι η Τουρκία, μια χώρα που, όπως η Ελλάδα και η Γαλλία, είναι επίσης βασικό μέλος του ΝΑΤΟ.
Κατά το όχι και τόσο μακρινό, λοιπόν, ιστορικό μας παρελθόν, αμέσως, μετά τη δεύτερη τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η τότε ελληνική Κυβέρνηση, με ανακοίνωσή της, τη 14η Αυγούστου 1974 κατηγόρησε το ΝΑΤΟ πως αδυνατεί να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει το πόλεμο μεταξύ δύο μελών του και με απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή προχώρησε στην αποχώρηση της χώρας μας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Ένα παράτολμο στρατήγημα που μπορεί να βρει ανάλογο διπλωματικό προηγούμενο μόνον στην απόφαση του -ιδεολογικά ομογάλακτου του Καραμανλή- Γάλλου Προέδρου, στρατηγού Ντε Γκολ, ο οποίος τον Ιούνιο του 1963 είχε προχωρήσει σε ανάλογη αποχώρηση της Γαλλίας από τη Βορειοατλαντική συμμαχία, προκειμένου η χώρα του να αποκτήσει αυτονομία στη διαχείριση των πυρηνικών της δυνάμεων.
Ήταν η ίδια σκληρή διαπραγματευτική γραμμή που εφάρμοσε λίγα χρόνια αργότερα, πάλι ο Σάρλ Ντε Γκολ εντός της τότε ΕΟΚ, με την κρίση της «άδειας καρέκλας».
Την ίδια στιγμή, η πολιτική παράδοση, της Γαλλίας, είναι γεμάτη από αρκετά παραδείγματα ανάμειξης ανώτατων στρατιωτικών στην πολιτική ζωή. Μια παράδοση που την είδαμε και στον τραγέλαφο της πρόσφατης επιστολής των «Στρατηγών με τις παντόφλες» που απέστειλαν στον Πρόεδρο Μακρόν, εκτείνεται, όμως, στο βάθος του ιστορικού χρόνου, όπως μαρτυρούν οι σχετικές επίσημες ή και ανέκδοτες αναφορές, από τα μακρινά ακρότατα του Βοναπαρτισμού και τα πάντα επίκαιρα συνδηλούμενα του Γκολισμού.
Όταν, λοιπόν, κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων του Μάη του 68, ο Σαρλ ντε Γκολ είδε την κυβέρνησή του να κλονίζεται, επισκέφθηκε εσπευσμένως, στο Μπάντεν-Μπάντεν, τον στρατηγό Jacques Massu, αρχηγό των Γαλλικών Δυνάμεων που εδρεύαν στη Γερμανία. Έναν αξιωματικό των ειδικών δυνάμεων που είχε διαδραματίσει κρίσιμο και αμφιλεγόμενο ρόλο στον πόλεμο της Αλγερίας και στη συνακόλουθη πολιτική απεμπλοκής του Ντε Γκολ και αποτροπής μιας πραξικοπηματικής κατάλυσης της δημοκρατίας.
Ο Πρόεδρος της 5ης Δημοκρατίας, λοιπόν, που κινδύνευε εκ νέου από τον αναβρασμό των φοιτητών, παλιός στρατηγός, Ντε Γκολ, εισέρχεται στο στρατηγείο του Massu και ο τελευταίος σηκώνεται, αποδίδοντας τον προβλεπόμενο στρατιωτικό χαιρετισμό.
«Λοιπόν, Massu, πάντα ηλίθιος….», λέει ο Πρόεδρος, για να εισπράξει την πληρωμένη απάντηση του Massu: «Ναι, στρατηγέ μου, πάντα Γκολικός»…
Χρίστος Χ. Λιάπης MD,MSc,PhD
Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
chliapis@yahoo.gr
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
