Είχαμε προγραμματίσει ανάβαση στην Μακρυράχη/Πλούν από το φθινόπωρο του 2012, αλλά χάλασε τα σχέδιά μας εκείνη η καταρρακτώδης και επί τρία 24ωρα συνεχής βροχή που «έπνιξε» ένα μέρος της Αθαμανίας δημιουργώντας έναν σωρό προβλήματα στις υποδομές του χωριού και στους κατοίκους .
Η περασμένη Κυριακή (14/9ου) όμως, δεν ήταν όμοια με εκείνη του παρελθόντος…Τα σακίδια στην πλάτη και τα «σπρέι» στα χέρια (για την απαραίτητη σηματοδότηση), από νωρίς το πρωί… Η ανάβαση ξεκίνησε από κοντινή απόσταση από τα ερείπια του Νερόμυλου «Μπατατέγα», δίπλα από το Μουτσιαρίτικο ρέμα του Αχελώου και απέναντι από το μνημείο/αφιέρωμα στους Γαρδικιώτες που δεν ξαναγύρισαν στον τόπο τους, αφήνοντας την τελευταία πνοή στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912/13. Από εκεί που κάποτε περνούσε η βλαχόστρατα για να ανέβουν στο χωριό, τώρα το έχουν για λημέρι τα τσακάλια της περιοχής. Εγκατάλειψη .
Ανεβαίνουμε και η συχνότητα του βηματισμού ανεβάζει και τους καρδιακούς παλμούς. Ελισσόμαστε στα καγκέλια του μονοπατιού κάτω από το ελατόδασος… Μετά την μικρή πηγή με το δροσερό νερό την πορεία μας διακόπτει μόνο η θέα ποικιλίας μανιταριών που βρίσκουμε σε πολλά σημεία του βουνού, δίπλα και πάνω από τον βράχο «Ζγκόφ» .
Στο πρώτο ξέφωτο (στην μεγάλη λάκα) συναντάμε μια παρέα Γαρδικιωτών κατά την ώρα του κολατσιού τους. Είχε ξεκινήσει ξημερώματα από το χωριό ακολουθώντας το μονοπάτι που κατεβάζει στο ποτάμι και περνάει μπροστά από το μνημείο που βούρκωσε τα μάτια τους. Ο μεγαλύτερος της παρέας (ο κος Γιάννης) εκτός από τον σάκο του κουβαλούσε στην πλάτη του και τα 80 χρόνια της ηλικίας του. Εκεί ψηλά, στα 1.500 μέτρα του βουνού, πιστοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο ότι στα πόδια δίνει κίνηση η ψυχή, η θέληση .
Ανταλλάξαμε την καλημέρα μας. Φωτογραφηθήκαμε, χαιρετηθήκαμε, δεν είχαμε τον ίδιο σκοπό . Για εκείνους ήταν αρκετή η «λάκα» , για ΄μάς η κορυφή .
Μπήκαμε στο σπανό μέρος του βουνού και με ελικοειδείς κινήσεις φτάσαμε στην αρχή της μεγάλης κορυφογραμμής της Μακριάς Ράχης (για αυτό και Μακρυράχη) την οποία περπατήσαμε πάνω στην κόψη της για να φτάσουμε μετά από 3,5 ώρες συνολικής πορείας στην ψηλότερη κορυφή του βουνού που είναι τα 1.944 μέτρα και βρίσκεται στο βάθος και κοντά στην «Παχτουρνιάσκα» .
Σε ολόκληρη την πορεία, πάνω στην κορυφογραμμή, είχαμε από τα δεξιά μας το Γαρδίκι και την Αθαμανία. Χωριά που σφύζουν από ζωή το καλοκαίρι, οι παραθεριστές των οποίων στήνουν πανηγύρια «τρικούβερτα», αλλά τώρα, έρημα. Ο μόνος ήχος που αντιλαλούσε από απέναντι ήταν από το πελέκημα της πέτρας . Οι ελάχιστοι χτίστες, έδιναν «φωνή» στο χωριό.
Ψηλότερα η κορυφή της Κακαρδίτσας (η ψηλότερη των Τρικάλων, 2.429 μέτρα) πίσω της ο «Καταραχιάς» και αριστερά η «Παχτουρνιάσκα, μετά ο «Κριάκουρας» και στο βάθος (μέσα στο σύννεφο) το «Καταφίδι» και η «Στρογγούλα» των Τζουμέρκων .
Αριστερά μας το Παλιοχώρι (συνοικισμός του Γαρδικίου), το Αρματολικό, η Μεσοχώρα και ψηλότερα το οξύκορφο «Χατζή».
Ο καιρός «μαζεύεται» πάνω από τα κεφάλια μας και αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος να κοντύνουμε την παραμονή μας στην κορυφή. Οι προβλέψεις μιλούσαν για βροχή αργά το απόγευμα, αλλά ήρθε νωρίτερα. Λίγη ήταν και μικρής διάρκειας , αλλά αρκετή για να κάνει την κατάβαση ολισθηρή και δύσκολη .
Τα νέα του Συλλόγου
Το επόμενο Σαββατοκύριακο (20 & 21/9/2014) συνδιοργανώνουμε την 3η Πανθεσσαλική Συνάντηση Ορειβατών με κέντρο των εκδηλώσεων το ανακαινισμένο Καταφύγιο του Κόζιακα (Χατζηπέτρος) .
Δηλώσεις συμμετοχής στον γραμματέα της διοίκησης του Συλλόγου μας Νίκο Σιάχο και στο mail: siahosnikos@gmail.com .
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
