Εδώ και λίγο καιρό με κίνητρο την ανάγκη να βοηθήσω την υπόθεση των αδέσποτων, βρέθηκα με φίλους που αγωνίστηκαν και στο παρελθόν για τον ίδιο σκοπό.
Παραμερίζοντας την απογοήτευσή τους, οραματιστήκαμε από κοινού μια νέα προσπάθεια για χάρη αυτών των άμοιρων πλασμάτων. Και στο ξεκίνημα μας κατέκλυσε αισιοδοξία, όταν χάρη στις προσπάθειες μας δύο αδέσποτα βρήκαν οικογένειες να τα νοιάζονται και να τα προστατεύουν!!
Φίλοι των αδέσποτων διέθεσαν χρήματα και αγοράσαμε δύο σπιτάκια τα οποία και προσφέραμε στο κυνοκομείο της πόλης μας για να στεγάσουν τα πιο αδύναμα και άρρωστα ζώα .Και ενώ σκεφτήκαμε πόσο αναγκαία θα ήταν σ’ εκείνο τον ανοικτό χώρο ενόψει του επερχόμενου χιονιά ,έκπληκτη διαπίστωσα πως και η προσφορά δύσκολα βρίσκει ανταπόκριση….. Έπρεπε να κλείσουμε ραντεβού (2) για να τα παραδώσουμε.
Αλήθεια , όποιος θέλει να βοηθήσει πρέπει στο εξής να προγραμματίζει ραντεβού; Οι υπεύθυνοι του κυνοκομείου είναι διαθέσιμοι κατά το δοκούν; Πώς θα λειτουργήσει σωστά ο χώρος ,όταν αντιμετωπίζεται με ωράριο ελλιπές και σε πενθήμερη βάση;
Για να επιτελέσει το έργο του ένα κυνοκομείο εκτός από νόμους χρειάζεται διάθεση και αγάπη για τα ζώα (και όταν μιλώ για αγάπη, εννοώ το νοιάξιμο ,τη φροντίδα) και προπάντων ΑΛΗΘΕΙΑ. Πού είναι η αλήθεια λοιπόν;
Ήταν ΨΕΜΑ πως μεταφέρθηκαν όλα τα σκυλιά από τα σφαγεία (τι ειρωνεία και αυτό το όνομα) Τουλάχιστον τρία σκυλιά μεγαλωμένα σ’ αυτόν το χώρο που αποτελεί το φυσικό τους περιβάλλον τα βρήκαμε την Παρασκευή παρατημένα εκτός του κτιριακού χώρου, νηστικά και εκτεθειμένα στο κρύο .Τα ταΐσαμε και την επομένη επιστρέψαμε .Πάλι το ίδιο σκηνικό :Πουθενά ίχνη τροφής ,νερού, οι πόρτες κλειστές- απαγορευμένο το καταφύγιο.
Εμείς, δύο γυναίκες καταφέραμε ,ευτυχώς, να ανοίξουμε την πόρτα σ’ ένα παράπηγμα, στρώσαμε μία κουβέρτα και εκείνα ήρθαν και κούρνιασαν ξεχνώντας το φόβο .Εκείνα ,τα φοβικά σκυλιά (που η μοίρα τους είναι χειρότερη και από εκείνη των αδέσποτων, γιατί η ζωή τους είναι εξαρτημένη από τον άνθρωπο) θα έχουν τροφή και για σήμερα-Κυριακή. Αύριο, που δεν θα μπορέσουμε να είμαστε κοντά τους λόγω παγετού και επειδή δεν διαθέτουμε 4*4 ή αγροτικό να τα προσεγγίσουμε, ποιός θα τα ταΐσει; Θα το κάνετε εσείς που έχετε τα μέσα;
Πριν φύγουμε μας περίμενε στην είσοδο των σφαγείων άλλη οδυνηρή έκπληξη. Από τον εσωτερικό χώρο ακούγονταν σπαρακτικά γαβγίσματα κουταβιών. Ήταν αδύνατον να τα βοηθήσουμε καθώς η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Άραγε, τι “πολύτιμο” μπορεί να κρύβει αυτό το σκοτεινό κτίριο και το διπλομανταλώνουν αφήνοντας έξω τα ζώα που στέγαζε μέχρι πρότινος;;; Τώρα ξέρω πως τα ψέματα θέλουν κλειδαριές για να μένουν κρυφά .
Τα κουταβάκια, που βρέθηκαν κοντά στο ΕΠΑΛ, ΠΕΤΑΧΤΗΚΑΝ σ΄αυτό το “ζεστό” (το ακούσαμε κι αυτό) μεταλλικό “παράπηγμα” με τροφή και νερό για να επιβιώσουν στους -10 c Κι αν δεν τα κατάφερναν ,για κάποιους δεν έχασε η Βενετιά βελόνι…
Αυτά τα κουτάβια ,αφού εξετάζονταν από κτηνίατρο και ακολουθούσε η αποπαρασίτωσή τους έπρεπε να προστατεύονται σ’ ένα από τα ξύλινα σπιτάκια που βρίσκονται στο νέο χώρο Γιατί βρίσκονται εκεί, αν δεν εξυπηρετούν πρωτίστως τις ανάγκες των ζώων;;Τέλος, έχω πλέον αμφιβολίες αν όσα μαζέψαμε για να ζεστάνουμε τα σκυλιά χρησιμοποιήθηκαν εγκαίρως .Με την ευκαιρία θέλω να ευχαριστήσω και τους μαθητές μου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να φέρουν παλιά χαλάκια ως ένδειξη της αγάπης τους.
Ωστὀσο τίποτα δεν θα κάμψει το ενδιαφέρον μας για τα ταλαίπωρα ζώα που δεν φταίνε και πληρώνουν σκληρά την αδιαφορία μας. Όσοι μοιράζεστε την ίδια αγάπη , ελάτε κοντά μας ,σε πρώτο πλάνο να πολλαπλασιάσουμε τα σπιτάκια και να βρούμε ένα φιλόξενο σπιτικό για όσα περισσότερα γίνεται. Η φιλοζωἰα είναι τ’ ανθρώπινο πρόσωπό μας..
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Πολυξένη Αλμπάνη
