Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΕΡΕΚΟΥ
Σκέφτομαι πόσο περίεργα, και πολλές φορές πόσο άδικα, λειτουργεί η περίφημη «φαιά ουσία» του εγκεφάλου, δηλαδή το μυαλό και επομένως η σκέψη μερικών συνανθρώπων μας. Το να είναι κάποιος ενοχλητικά «αργός», ή και μειωμένης αντίληψης, ή και βλάκας (δηλαδή «βλίτο») δεν είναι θέμα χαρακτήρα και ελαττωμάτων για τα οποία ευθύνεται ο ίδιος. Έτσι έτυχε να γεννηθεί ο άνθρωπος, κι έτσι θα είναι σ’ όλη του τη ζωή! Κι αν κάνει και κάτι που δεν είναι σωστό, ας είμαστε επιεικείς μαζί του, καταλογίζοντάς του το… «ακαταλόγιστο».
Όταν όμως κάποιοι θεωρούν τον εαυτό τους «έξυπνο» (αυτό που οι υπόλοιποι λέμε «εξυπνάκια») και κάνουν ό,τι κάνουν συνειδητά, αδιαφορώντας για το αν προκαλούν δυσφορία, ή ζημία ή θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα ή ακόμη και τη ζωή συνανθρώπων τους, τότε απλούστατα είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Είναι απλώς γαϊδούρια!…
Και εδώ προκύπτει ένα σοβαρό θέμα. Γιατί άραγε τους αποκαλούμε γαϊδούρια; Αν ήμουν γάιδαρος και μπορούσα να μιλήσω ανθρώπινα, θα μας ρωτούσα:
«Γιατί καλέ μου άνθρωπε χρησιμοποιείς τόσο εύκολα και τόσο συχνά τ’ όνομά μου, όταν θέλεις να κακοχαρακτηρίσεις έναν αγενή ή και κακομαθημένο συνάνθρωπό σου; Μας θεωρείς ίδιους;
Φαντάζεσαι ποτέ, εμένα τον γάιδαρο, να ανοίγω το τζάμι του αυτοκινήτου μου (αν οδηγούσα αυτοκίνητο…) και ν’ αμολάω «ροχάλα» που κολλάει στο παρ-μπριζ του πίσω μου οδηγού, σαν διαφημιστικό αυτοκόλλητο, όπως έκανε αυτός που σε εξόργισε;
Με είδες ποτέ να φοράω μοντέρνο κουστούμι με πανάκριβη «σινιέ» γραβάτα ή έξωμη πανάκριβη τουαλέτα (αν ήμουν γαϊδουρίτσα…) και να χιμάω στους μπουφέδες δεξιώσεων γάμων ή εγκαινίων, σαν πεινασμένος της Κατοχής του ’40, γενόμενος ρεζίλι με τη λαιμαργία μου; Ή να αρπάζω με τα χέρια και να χλαπακιάζω τα κοψίδια και τα μεζεδάκια, βάζοντας «στη ζούλα» και μερικά στην τσάντα μου;
Είδες ποτέ γάιδαρο να μιλάει (να ογκανίζει) με γεμάτο στόμα, και να πετιούνται στον απέναντι συνομιλητή του τα σανά που μασάει;
Άκουσες ποτέ ότι κάνω, εγώ ο γάιδαρος, ανώνυμα τηλεφωνήματα σε άγνωστους συγγαϊδάρους μου, μέσα στ’ άγρια μεσάνυχτα, έτσι… «για «πλάκα»;
Και, στο κάτω κάτω, θα σου άρεσε εσένα κύριε άνθρωπε, ν’ αποκαλώ εγώ κάθε… συγγάιδαρό μου «άνθρωπο», για σφάλματά του πολύ μικρότερα από αυτά που κάνεις εσύ;»
Αυτά θα ρωτούσα τους ανθρώπους, αν ήμουν γάιδαρος…
Αφορμή για όλα τούτα μου έδωσαν κάποιοι που νομίζουν εξυπνάδα το να οδηγούν ανάποδα σε μονόδρομους! Το να παρκάρουν τ’ αυτοκίνητά τους σε πεζόδρομους και πάνω στις ειδικές διαβάσεις και ράμπες που έχουν κατασκευαστεί για άτομα με ειδικές ανάγκες! Ή το να σου παίρνουν τη σειρά σου στις ουρές αναμονής, επαληθεύοντας τη ρήση ότι: ο γάίδαρος έχει μία ουρά και οι ουρές πολλά «γαϊδούρια»…!
Και το ωραίο είναι ότι, αυτά τ’ ανόητα και αγενή πλάσματα, νομίζουν πως αυτό που κάνουν είναι δείγμα υψηλής ευφυίας! Πως είναι οι «καπάτσοι» και οι «μάγκες» της εποχής μας, αποδεικνύοντας ότι ο καλύτερος τρόπος για να πλουτίσεις είναι ν’ αγοράζεις τους ανθρώπους στην πραγματική τους αξία και να τους πουλάς στην αξία που νομίζουν ότι έχουν…!
Τα γαϊδούρια!
Και συγνώμη κύριε γάιδαρε!… Ό,τι και να πεις για μερικά «ανθρωποειδή», βουνό το δίκιο σου! Το σωστό να λέγεται!
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
