Του Χρήστου Πίσσα,
Δασκάλου στο 2ο Δ.Σ. Καλαμπάκας
Στα 35 από τα 50 συναπτά έτη που βρίσκομαι εν ζωή (ζωή νά ’χω), έχω μάθει κι έχω κάνει πράματα και θάματα σε ό,τι αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις (κι όχι μόνο, καθότι πολύ ανήσυχο πνεύμα ο υπογράφων, αλλά αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σας σε μια ‘κρίση’…απογραφής!)
Έχω προδώσει κι έχω προδοθεί…
Έχω πικράνει κι έχω πικραθεί…
Έχω παρεξηγήσει κι έχω παρεξηγηθεί…
Μετά τα 35, άρχισαν όλα τα παραπάνω να μην με ‘σημαδεύουν για μια ζωή’ καθώς συνειδητοποίησα με τον καιρό πως όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος (ακόμη και εγώ, ναι), πως κανείς δεν είναι τέλειος και πως δεν μπορείς ν’ αρέσεις σ’ όλους!
Στους ανθρώπους που εγώ θεωρώ ‘πως έκανα (ή και μπορεί να κάνω ακόμη) κακό’ φροντίζω να επανορθώνω αρχικά τουλάχιστον μ’ ένα ειλικρινέστατο (κι όποιος θέλει με πιστεύει) συγγνώμη και βλέπουμε πως πάει το πράγμα μετά.
Ομοίως και για το αντίστροφο!
Βέβαια, όλα αυτά, αν καταλάβω ή αν καταλάβουν πως έσφαλα ή έσφαλαν!
Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους κι η ‘αδυναμία’ αυτή’ μου έχει ‘προσφέρει’ άσπονδους φίλους κι εχθρούς!
Στις αρχές της κοινωνικοποίησής μου, πίστευα πως όλοι είναι καλοί μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο!
Με τα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν!
Όλοι είναι κακοί, μέχρι να μου αποδείξουν, αν γουστάρουν φυσικά, πως δεν είναι!
Το ίδιο θέλω να πιστεύω πως κάνουν κι οι άλλοι!
Άσχετα αν εμένα μου πήρε παραπάνω από το φυσιολογικό να το καταλάβω.
Από τους χίλιους-δυο ‘φίλους/ες’ που είχα, έφτασα να έχω δυο-τρεις πραγματικούς και δεν με χαλάει καθόλου…
άλλαξα εγώ;
άλλαξαν εκείνοι;
ξεσκαρτάρισα εγώ;
ξεσκαρτάρισαν εκείνοι;
ποιος ξέρει;
Το σίγουρο είναι πως επέλεξα να κρατήσω στην ζωή μου εκείνους τους ανθρώπους που με βοηθάνε ν’ ‘ανέβω ένα σκαλοπάτι’ σαν άνθρωπος κι όχι να ‘κατέβω πολλά’!
Βέβαια, υπάρχουν πάντα εν δυνάμει φιλίες στην ζωή μου, αλλά είναι γεγονός πως δεν είμαι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου!
Πάντως, είναι αλήθεια, πως οι πραγματικοί φίλοι που έχω, δίνουν αγώνα οι καημένοι… και τους αγαπώ πολύ και μόνο για την προσπάθεια!
Ποτέ δεν μου ‘χάιδεψαν τ’ αυτιά’ αλλά επίσης ποτέ δεν με έκριναν/προσέβαλαν/κατέκριναν εμένα και τις επιλογές μου, ακόμη και όταν εγώ σιχτίριζα!
Ποτέ δεν μου είπαν ‘στα έλεγα εγώ’ και ποτέ δεν προσέβαλαν τη γυναίκα μου ή την οικογένειά μου!
Κι ελπίζω να είμαι κι εγώ έτσι προς αυτούς!
Έχουμε αγαπηθεί, κλάψει, ‘σκοτωθεί’ … αλλά αυτοί είναι πάντα εκεί!
Και είναι επίσης αλήθεια πως αν πραγματικά θες να λέγεσαι ‘φίλος’, είσαι εκεί στα καλά και στα κακά, στα σωστά και στα λάθη και δεν κρίνεις-κατηγορείς-επικρίνεις σε κάθε στραβοπάτημα και φυσικά αφού έχει γυρίσει την πλάτη ο άλλος!
Ευτυχώς έκοψα, έστω κι αργά, τις λυκοφιλίες από τη ζωή μου και τουλάχιστον έμαθα πως ισχύει το ‘λίγα και καλά’!
Αλήθεια, εσείς τι γνώμη έχετε για τις φιλίες;
Σας φιλώ γλυκά…
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
