Ο Σκιαθίτης λογοτέχνης και ερευνητής της ζωής και του έργου των δύο Αλεξάνδρων, ο οποίος ήδη συνέγραψε και έξι βιβλία για τους μέγιστους συντοπίτες του, ανακάλυψε, εκατό και πλέον χρόνια μετά, τέσσερα αθησαύριστα κείμενά τους. Τρία του Μωραϊτίδη και ένα του συνομηλίκου, συντοπίτη και εν πολλοίς συνοδοιπόρου του, συνονόματου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Το πρώτο αφορά μια υπέροχη μετάφραση του Μωραϊτίδη στο ποίημα του Βίκτωρα Ουγγώ ‘’Heir au soir’’ (‘’Xθες βράδυ’’) που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 1888 στο περιοδικό Ζακύνθιος Ανθών. Το ποίημα με τη μετάφρασή του συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο του ‘’Μωραιτίδης- Παπαδιαμάντης/ οι διόσκουροι της νεώτερης λογοτεχνίας’’ (Εκδόσεις Εύμαρος, Αθήνα 2024) μαζί με το ποίημα ‘’Αnd wilt thou weep when I am low;’’ του Λόρδου Βύρωνα το οποίο επίσης μετέφρασε έξοχα ο Μωραϊτίδης με τον τίτλο: “Θα με κλαύσης όταν αποθάνω;’’ και δημοσίευσε στο ίδιο περιοδικό το 1877. Το τελευταίο θησαυρίζεται στο έργο ‘’Ο Μοναχός Ανδρόνικος/Λεύκωμα Μωραϊτίδη ’’ (Eκδόσεις Εrgo, Αθήνα 2002) του δρα Φώτη Δημητρακόπουλου χωρίς όμως να παρατίθεται.
Το δεύτερο είναι ένα άρθρο του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη που αναφέρεται στο ναυάγιο του ‘’Σκιάθος’’στις αρχές του 1902 για το οποίο ο Παπαδιαμάντης έγραψε ένα συγκινητικότατο ελεγείο με τον τίτλο “ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΝ ΚΑΙ ΚΩΣΤΗΝ Γ. ΡΑΦΤΑΚΗ’’ και δημοσίευσε στο ΝΕΟ ΑΣΤΥ του Κακλαμάνου στις 11/2/1902.
Το τρίτο αθησαύριστο άρθρο του Μωραϊτίδη αποτελεί ουσιαστικά μια μικρή πραγματεία για τους εύγευστους αχινούς.
Η αναγνώριση του συντάκτη των παραπάνω κειμένων υπήρξε εύκολη τόσο από το ύφος όσο και απ’ την υπογραφή τους. Τα ποιήματα φέρουν την υπογραφή Μωραϊτίδης τα δε άρθρα τη γνωστό ψευδώνυμό του ‘’ο ταξιδειώτης’’ . Εκεί που τα πράγματα δυσκόλεψαν τον ερευνητή ήταν στο κείμενο του Παπαδιαμάντη.
Βρέθηκε στο περιοδικό ΕΘΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ του Γ. Δροσίνη και στο τεύχος της 1ης Αυγούστου του 1902. Φέρει τον τίτλο ‘’Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΗΦΙΝΩΝ’’ και υπογράφεται ως Α.Π.
Στο ίδιο περιοδικό είχαν πρωτοδημοσιευτεί δύο διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Το διήγημα ‘’Τα δαιμόνια στο ρέμα’’ στις 15/7/1900 και το διήγημα ‘’Για τα ονόματα’’ στις 15/7/1902, δηλαδή το δεύτερο δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος απ’ το εν λόγω κείμενο για τους κηφήνες.
Το συγκεκριμένο περιοδικό, η υπογραφή, ο χρόνος της δημοσίευσης, η ποιότητα και το ύφος του κειμένου έπεισαν τον ερευνητή πως πρόκειται για κείμενο του Παπαδιαμάντη.
Ωστόσο, προσέφυγε και σε τρεις κορυφαίους ‘’παπαδιαμαντολόγους’’ καθηγητές οι οποίοι ομόφωνα αποφάνθηκαν πως πρόκειται για κείμενο του Παπαδιαμάντη και μάλιστα πως αποτελεί ιδιοφυή μετάφρασή του από το βιβλίο La vie des abeilles (1901)- Η ζωή των μελισσών – του Γαλλόφωνου Βέλγου ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και δοκιμιογράφου, στον οποίο το 1911 απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, Maurice Maeterlinck (1862-1949). Για τις μέλισσες επίσης ο Δροσίνης είχε γράψει την ίδια χρονιά το βιβλίο ‘’ΑΙ ΜΕΛΙΣΣΑΙ’’ και ενδιαφερόταν ζωηρά για το θέμα. Πιθανότατα λοιπόν, ανέθεσε στον φίλο του Αλέξανδρο τη συγκεκριμένη μετάφραση παρότι ο ίδιος γνώριζε άπταιστα γαλλικά (;)…
Σύντομα ο Σανιδάς θα δημοσιεύσει όλα τα αθησαύριστα κείμενα των δύο Αλεξάνδρων με τη σχετική τεκμηρίωση…
ΠΗΓΗ: skiathoslife.gr
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
