Όλη μας η αγάπη- και όχι η επιδεικτική συμπόνια-, που τις πιο πολλές φορές παρά τη δική μας καλή πρόθεση πληγώνει, ανήκει στους συνανθρώπους μας, που η μοίρα τους έταξε να γεννηθούν (ή ν’ αποκτήσουν εν ζωή) σοβαρό πρόβλημα αναπηρίας.
Κι ο θαυμασμός μας γι αυτούς γίνεται μεγαλύτερος, όταν διαπιστώνουμε πως όταν εμείς οι άλλοι, οι αρτιμελείς και υγιείς, δειλιάζουμε στην πρώτη αναποδιά και “καταθέτουμε τα όπλα” στην “πρώτη ανηφοριά” εκείνοι, αναδεικνύοντας ψυχικά χαρίσματα και ικανότητες που προκαλούν δέος, αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους με υπομονή, άνεση και αξιοπρέπεια και δίνουν μαθήματα θάρρους, -γιατί όχι;- ακόμη και ηρωισμού.
Άνθρωποι χωρίς χέρια γράφουν ή ζωγραφίζουν αριστουργήματα, άλλοι επιδιορθώνουν ρούχα, συσκευές και μηχανήματα, μέχρι μικρά ρολόγια χειρός, χειριζόμενοι μ’ εκπληκτική επιδεξιότητα την πένα ή το χρωστήρα οι πρώτοι και τα εργαλεία οι δεύτεροι, με το στόμα ή με τα δάκτυλα των ποδιών.
Αθλητές, με σοβαρά προβλήματα αναπηρίας, παίρνουν μέρος σε αγώνες, και μας καταπλήσσουν με τα επιτεύγματά τους, όπως ο συγκλονιστικός νεαρός Γερμανός, σε προηγούμενη “Παραολυμπιάδα” που άφησε με τη μεγαλύτερη φυσικότητα το ξύλινο πόδι του στο έδαφος, για να συνεχίσει το τρέξιμο, πηδώντας με το ένα και μοναδικό φυσιολογικό του πόδι και να περάσει με επιτυχία τον πήχη, στο άλμα εις ύψος!…
Σήμερα, με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας του “λευκού μπαστουνιού“, θα σταθούμε στην πιο συμπαθή κατηγορία συνανθρώπων μας: στους τυφλούς. Σ’ αυτούς που δεν γνώρισαν ποτέ την όψη και το σχήμα των πραγμάτων που τους περιβάλλουν. Την ομορφιά των χρωμάτων της Φύσης ούτε καν τη φυσιογνωμία των αγαπημένων τους προσώπων.
Σ’ αυτούς που ζουν μόνιμα στο βαθύ σκοτάδι. Σ’ αυτούς για τους οποίους, αλίμονο, ο ήλιος δεν ανέτειλε ποτέ! Κι όμως, χιλιάδες από αυτούς διαπρέπουν, προσφέροντας υπηρεσίες σε διάφορα επαγγέλματα ως τηλεφωνητές, οδηγοί ασανσέρ, θυρωροί κ.λπ.), ενώ πολλοί είναι εκείνοι που έχουν διακριθεί στη λογοτεχνία και την ποίηση, από αρχαιοτάτων χρόνων!…
Τυφλός εκ γενετής φέρεται για παράδειγμα ο Όμηρος, για την ύπαρξη του οποίου εκφράζονται αμφιβολίες βέβαια, ενώ πολλοί ταυτίζουν με τον εξ Άσκρης της Βοιωτίας εκπρόσωπο του διδακτικού έπους Ησίοδο (κυριότερο συγγραφικό έργο του οποίου θεωρείται το έπος της Θεογονίας) ο οποίος έζησε τον 8° π.Χ. αιώνα, την εποχή δηλαδή κατά την οποία αίρεται να έζησε και ο Όμηρος. Ανεξάρτητα πάντως του αν ο Όμηρος υπήρξε ή όχι, τ’ όνομα του δεν είναι τυχαίο. Εκφράζει και συμβολίζει την “ομηρία” στην οποία κατόρθωσε να κλείσει τη σκέψη και το σύστημα, στο οποίο ζούσε η κοινωνία της εποχής του.
Απόδειξη ότι στα έπη του (το περιεχόμενο των οποίων μεταφέρθηκε, από στόμα σε στόμα ανά τους αιώνες, μέχρι να τυπωθεί, χιλιάδες χρόνια αργότερα, στα βιβλία) καταγράφει εις μεν την Ιλιάδα την πολεμική τέχνη της εποχής του εις δε την Οδύσσεια τα πάθη των ανθρώπων της.
Ας θυμηθούμε ακόμη ότι και οι τρεις διάσημοι μάντεις της εποχής του τρωικού πολέμου, Τειρεσίας, Κάλχας και Μόψος, φέρονται επίσης ως τυφλοί που χρησιμοποιούσαν “λευκήν βακτηρίαν” δείγμα που συμβόλιζε τότε ότι ήσαν σύμβουλοι βασιλέων, ώστε να ξεχωρίζουν απ’ τους αλλους μάντεις.
Έτσι, καθιερώθηκε το λευκό μπαστούνι των τυφλών, τους οποίους, ως ελάχιστη συμμετοχή στον πόνο τους και αμέριστη συμπαράσταση, αφιερώνουμε σήμερα, το ταπεινό τούτο γραπτό!
Ο θεός ας τους δίνει δύναμη και κουράγιο. Τα χρειάζονται και τα αξίζουν…
Με αγάπη δικός σας
Χαρίτων ο Γλαφυρός
ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ “ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ”
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
