Ο χρόνος μετρά αντίστροφα και ο πολίτης βρίσκεται μπροστά στην άσκηση του εκλογικού του καθήκοντος, ώστε να επιλέξει τα πρόσωπα εκείνα που θα τον εκπροσωπήσουν, είτε σε τοπικό επίπεδο (Δήμων, Περιφέρειας) είτε σε Ευρωπαϊκό.
Εκτός από την αξιολόγηση των πεπραγμένων της απερχόμενης Δημοτικής αρχής (πραγμάτων, έργων, υποσχέσεων και προσώπων), ώστε να κρίνουμε τις επιλογές μας και να καταλήξουμε σε αποφάσεις, για το ποιους θέλουμε στο μέλλον να ανεβάσουμε στην “εξέδρα”, θέλω να σταθώ σε ένα άλλο σημείο: σε εμάς τους ίδιους, σ’ εμάς τους ψηφοφόρους.
Οι άνθρωποι που θα μας εκπροσωπήσουν στο άμεσο μέλλον δεν θα αυτοχρισθούν Ανώτατοι Άρχοντες του τόπου, εμείς θα τους έχουμε επιλέξει. Πώς;
Με καθαρή σκέψη και αίσθημα ευθύνης. Μόνο έτσι γίνεται σωστή επιλογή.
Ακούμε συχνά κάποιους να λένε: Τίποτα δεν αλλάζει, όλοι το ίδιο είναι!!! Συμφωνώ μαζί σας. Τίποτα δεν αλλάζει χωρίς προσπάθεια, τίποτα δεν αλλάζει μόνο του. Εμείς οι πολίτες οφείλουμε να αλλάξουμε πρόσωπα και καταστάσεις.
Λένε πολλοί: γιατί δεν φεύγουν κάποιοι να πάνε σπίτι τους αφού δεν έχουν τίποτα πια να δώσουν; Κανείς από αυτούς δεν θα αποχωρήσει οικειοθελώς αν εμείς οι πολίτες δεν τους αποκαθηλώσουμε απ’ την πολιτική σκηνή που οικειοποιήθηκαν και τη θεωρούν δεδομένη. Αλλάζουν τα κουστούμια τους και παρουσιάζονται σ’ εμάς φρέσκοι και ανανεωμένοι σαν καινούργιοι, γεμάτοι υποσχέσεις. Κι εμείς; Εμείς τους πιστεύουμε. Ξεχνάμε τις πολιτικές τους, τις ανούσιες θητείες τους, την αναποτελεσματική διακυβέρνησή τους, μοιράζουμε συγχωροχάρτια και δίνουμε νέες ευκαιρίες. Γιατί; Γιατί φοβόμαστε να αντιδράσουμε, γιατί φοβόμαστε να τολμήσουμε, γιατί φοβόμαστε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, γιατί φοβόμαστε να επηρεάσουμε το μέλλον μας. Γιατί μας έκαναν φοβικούς, ανενεργούς, υποτελείς και υποταγμένους για να μας χειρίζονται καλύτερα.
Αυτοί ξέρουν τι πολίτες θέλουν. Εμείς γιατί τους αφήνουμε να μας διαχειρίζονται όπως θέλουν; Γιατί φοβόμαστε να σωθούμε μόνοι μας και περιμένουμε να μας σώσουν; Μήπως γιατί χάσαμε την αυτοπεποίθησή μας, τα αντανακλαστικά και τα αισθητήριά μας; Πότε θα αντιδράσουμε αν όχι τώρα;
Δε γίνεται το επίπεδο των πολιτικών που κυβερνούν να είναι διαφορετικό από το επίπεδο των πολιτών που τους επιλέγει. Κάπου λοιπόν οι ανοχές τελειώνουν και αρχίζουν οι ευθύνες, όχι των πολιτικών αλλά των πολιτών. Δεν δικαιούμαστε ως πολίτες να δεχόμαστε άκριτα ότι μας λένε, να πιστεύουμε ανούσιες υποσχέσεις που μας δίνουν προεκλογικά και να τους βάζουμε όλους στο ίδιο σακί, για να μην αναγκαστούμε να σκεφτούμε και να επιλέξουμε συνειδητά τους διαφορετικούς. Δεν δικαιούμαστε να τους φοράμε τις μάσκες που μας αρέσουν, ενώ οι ίδιοι τις έχουν κατεβάσει.
Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν ούτε με φόβο ούτε με ψευδαισθήσεις. Αλλάζουν με θάρρος, αγώνες και ευθύνη. “Ουδείς ανεύθυνος” λοιπόν, όπως γράφει και η Λιλή Ζωγράφου, η συγγραφέας – δημοσιογράφος που, ενώ το καθεστώς προσπάθησε να την αφανίσει κοινωνικά, ψυχολογικά και σωματικά, δεν θα στρεφόταν εναντίον του αλλά “…εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα.”
Λίλη Παπακώστα – ενεργή πολίτης, φίλη της Ριζοσπαστικής Κίνησης Πολιτών
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
