Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή που πρέπει να πάρεις μια απόφαση που είναι αντίθετη με τις απόψεις σου και τις πεποιθήσεις σου.
Αντί να βαδίσεις τον δικό σου δρόμο, παίρνεις την αντίθετη κατεύθυνση.
Λες ”θα κάνω μια μικρή υποχώρηση εδώ και θα επανέλθω. Μόλις δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες” Θα γίνω πάλι αυτός που ήμουν.
Βέβαια δεν είναι εύκολο πάντα να επανέλθεις. Πολλές φορές είναι αδύνατον. Η μια υποχώρηση οδηγεί στην επόμενη. Ο ένας συμβιβασμός φέρνει τον άλλο και ξαφνικά ξυπνάς μια μέρα και είσαι ένας άλλος. Και το χειρότερο από όλα είναι πως νιώθεις την ανάγκη να υπερασπιστείς αυτόν τον άλλο που έχεις γίνει.
Λογικό γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει την μετάλλαξη του. Μπορεί να τρελαθεί αν παραδεχθεί πως έγινε αυτό που σιχαινόταν.
Και εκεί αρχίζουν οι δικαιολογίες . “Το έκανα για τα παιδιά μου” , “Έπρεπε να επιβιώσω”, “Αφού δεν αντιστέκεται κανείς εγώ θα κάνω τον μ@ λάκα”, “Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο” και κάτι τέτοια.
Επίσης σε πιάνει μια υστερία εναντίον όλων αυτών που δεν έκαναν συμβιβασμούς που έκανες εσύ. Ειδικά αν είναι πρώην σύντροφοι.
Τραγική στιγμή για έναν άνθρωπο όταν συνειδητοποιεί πως έγινε αυτό που σιχαινόταν.
Ψάχνει να βρει το μεμπτό σημείο στους άλλους που δεν έχουν γίνει σαν τα μούτρα του, για να αποδείξει πως και αυτοί είναι στο βούρκο.
Και όλα αυτά γιατί δεν είπε το όχι όταν έπρεπε.
Θέλει προσοχή η πρώτη υποχώρηση, ο πρώτος συμβιβασμός.
Μπορεί να μην υπάρχει γυρισμός, μπορεί να χαθείς για πάντα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΑΝΟΥΛΗΣ
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
